Guillermo del Toro's Cabinet of Curiosities [2022]

Σειρά τρόμου

Σεζόν 1

Διάρκεια επεισοδίων: 37΄-65΄

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Μεξικό

Εμφανίζονται: F. Murray Abraham, Crispin Glover, Ben Barnes, Kate Micucci, Lize Johnston, Essie Davis, Andrew Lincoln, Peter Weller, Tim Blake Nelson, Rupert Grint, Sebastian Roché κ.α.

ΣΥΝΟΨΗ

Οχτώ αυτοτελείς ιστορίες παραφυσικού τρόμου, ενταγμένες σε διαφορετικά περιβάλλοντα που εκτείνονται από τις αρχές του 20ου αιώνα και φτάνουν μέχρι τα τέλη του. Κάθε επεισόδιο έχει διαφορετικούς συντελεστές με κοινό παρονομαστή τον Guillermo del Toro, το όνομα του οποίου συνοδεύει την σειρά.

--------------------------

Γενικά, συμπαθώ τις δουλειές του Guillermo del Toro, ιδίως όταν αναλαμβάνει στρατηγικά πόστα. Μου άρεσε ο Λαβύρινθος του Πάνα, εκτίμησα το Shape of Water… Κάτι ανάλογο μπορώ να πω και για τα βιβλία του: η τριλογία Το Ίχνος - Η Πτώση - Η Αιώνια Νύχτα ήταν ενδιαφέρουσα δουλειά, όπως και η σειρά The Strain που ακολούθησε.

Οπότε κάπως έτσι, δεν γίνεται να μη δεις την σειρά Cabinet of Curiosities, το Ερμάριο με τα Αλλόκοτα Πράγματα στα καθ’ ημάς. Γυρισμένο στον Καναδά, έκανε ντεμπούτο στα τέλη Οκτώβρη συμπίπτοντας με το Halloween (μάλλον όχι τυχαία). Ο del Toro αναλαμβάνει βέβαια εδώ ένα πόστο κάπως πιο γενικό, αυτό της εποπτείας, της επιμέλειας και της γενικής παραγωγής. Ακόμη, προλογίζει κάθε επεισόδιο, αλλά δεν σκηνοθετεί κανένα και συμμετέχει σε δύο σενάρια. Σαν τον Χίτσκοκ στο The Alfred Hitchcock Hour Σαν τον Βαλτινό στο Ανατομία ενός Εγκλήματος. Κάποιος πιο πονηρεμένος από μένα θα έλεγε ότι το όνομα Guillermo del Toro μπήκε περισσότερο για κράχτης, παρά επί της ουσίας.

Αλλά πάμε να δούμε το αποτέλεσμα. Η σειρά περιλαμβάνει 8 επεισόδια, αυτοτελή μεταξύ τους, με διαφορετικούς ηθοποιούς, περιβάλλον και συντελεστές. Η διάρκεια των επεισοδίων ποικίλλει, από 37 λεπτά μέχρι λίγο πάνω από μια ώρα. Καθημερινά ανέβαιναν στο Netflix από δύο επεισόδια και σε δυάδες θα τα σχολιάσουμε σύντομα και παρακάτω. Μέχρι εδώ όλα φυσιολογικά. Αυτό που δεν βρήκα φυσιολογικό είναι οι διθυραμβικές κριτικές. Παντού έβλεπα μια αποθεωτική προσέγγιση, θετικές κριτικές, πανύψηλες βαθμολογίες στο imdb και δεν ξέρω πόσο από αυτές ήταν hype και πόσο πραγματική προτίμηση. Αυτό που είδα εγώ κέρδιζε πόντους σε κάποια σημεία, αλλά στο σύνολο έχανε κατά κράτος. Αν δεν υπέγραφε ο del Toro, δεν είμαι βέβαιος ότι θα είχε την ίδια ανταπόκριση.

Στα επεισόδια λοιπόν...

Το πρώτο επεισόδιο (Παρτίδα 36) είναι αρκετά καλό, κρατάει το ενδιαφέρον, βλέπεται ευχάριστα, αλλά τελειώνει κάπως απότομα. Το δεύτερο επεισόδιο, Οι Αρουραίοι του Νεκροταφείου, το πιο σύντομο από όλα, μου προκάλεσε δυσφορία για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης (μακριά από εμάς τα spoiler).

Μετά ακολουθεί Η Ανατομία, ένα αρκετό καλό επεισόδιο, υπερβολικά gore βέβαια, αφού η νεκροψία αποδίδεται κανονικότητα (κι όχι μια φορά) – τρώτε κάποια άλλη στιγμή. Τέταρτο επεισόδιο Το Έξω, το οποίο έχει μεν ένα μήνυμα που θέλει να αποδώσει με εύληπτο και σαφή τρόπο, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος. Όχι ιδιαίτερα καλό, ούτε κακό, μάλλον αδιάφορο.

Το Μοντέλο του Πίκμαν και τα Όνειρα στο Σπίτι της Μάγισσας είναι δυο άμεσες αναφορές στον Lovecraft, δηλωμένη αδυναμία του del Toro. Το Μοντέλο του Πίκμαν ήταν αρκετά ενδιαφέρον, ίσως και το καλύτερο της σειράς. Στο Όνειρα στο Σπίτι της Μάγισσας θα κρατήσω μόνο την (αξιοπρεπέστατη) εμφάνιση του Rupert Grint (του Ron ντε, τον φιλαράκο του Harry Potter) και της Nia Vardalos. Πάντως και τα δύο επεισόδια δεν με έπεισαν ότι όντως βρίσκονται κοντά στο πνεύμα του Lovecraft.

Και τα δύο τελευταία τιτλοφορούνται Η Επιθεώρηση και Το Μουρμουρητό. Η Επιθεώρηση έχει μια παλιακή αισθητική 60s-70s, άφρο μαλλί, ναρκωτικά, κίτρινα φίλτρα..., αλλά καταλήγει σε ένα βαρετό αφήγημα με ξενέρωτο τέλος. Το Μουρμουρητό είναι αρκετά καλό, έχει συναίσθημα και μια horror προοπτική. Αλλά από την άλλη, είναι και μια ιστορία χιλιοειπωμένη και προβλέψιμη μέχρι κεραίας.

Οι ερμηνείες είναι καλές, η φωτογραφία και ο φωτισμός ιδανικά, γεγονός που κάνει την συνολική παραγωγή ατμοσφαιρική και κατάλληλη γι’ αυτό που πρόκειται να δεις. Αλλά μπάζει σημαντικά στο σενάριο και στο συνολικό στήσιμο της πλοκής. Τα επεισόδια τελειώνουν βιαστικά, απότομα και καμιά φορά ακόμη και αστεία. Και δεν προκαλεί εντύπωση αυτό. Σκέψου το: ένας γιγαντιαίος αρουραίος, ένας εξωγήινος εισβολέας που ξέρει ιατροδικαστική, ένα ανθρώπινο ομοίωμα από κρέμες σώματος, ένα ορυκτό που μεταμορφώνεται σε τέρας...

Είναι λοιπόν μια καλή σειρά; Σίγουρα δεν είναι αυτό που λέει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Αν φιλοδοξούσε να γίνει ένα Creepshow ή ένα Tales from the Crypt, δεν τα κατάφερε. Ανατριχίλες μπορεί. Αλλά Ανατριχίλες έβλεπες στο Μακεδονία TV, όταν ήσουν πιτσιρίκος, οπότε λάβε το κι αυτό υπόψη σου. Ναι, έχει χαβαλέ, έχει την αισθητική b-movie (όχι ως προς την παραγωγή, αλλά ως προς την σεναριακή προσέγγιση σίγουρα). Βλέπεται ευχάριστα, αλλά δεν θα την θυμάσαι για πολύ.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Γιατί όμως; Θα μου πεις “και γιατί όχι;” ...και θα έχεις δίκιο.