Guillermo del Toro / Chuck Hogan – Η Αιώνια Νύχτα

Τίτλος πρωτότυπου: Guillermo del Toro / Chuck Hogan – The Night Eternal (2011)

Εκδόσεις Λιβάνη

Μετάφραση: Χριστιάννα Σακελλαροπούλου

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2012

Σελίδες: 448

ΣΥΝΟΨΗ

Έχουν ήδη περάσει δύο χρόνια από το ξέσπασμα του βαμπιρικού ιού, που έχει πλέον εξαπλωθεί σε όλον τον κόσμο. Το φως της μέρας είναι λιγοστό, ο πυρηνικός χειμώνας έχει αφανίσει σχεδόν τα πάντα και τα πάντα μοιάζουν δηλητηριώδη. Έτσι, έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα για την επικράτηση των βαμπίρ. Μια ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων συνεχίζει να μάχεται σε έναν άνισο αγώνα απέναντι σε μια εδραιωμένη κατάσταση. Η συνοχή της ομάδας κρέμεται από μια κλωστή, ενώ ήδη είναι φανερό ότι κάποιος λειτουργεί ως προδότης. Στο τέλος, κάποιος πρέπει να θυσιαστεί και κάποιος να θυσιάσει.

Η Αιώνια Νύχτα είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος της βαμπιρικής τριλογίας. Βρισκόμαστε στη φάση εκείνη που δεν υπάρχουν πολλά πράγματα ακόμη να χαθούν. Έτσι, οι χαρακτήρες γίνονται ανεξέλεγκτοι κι απρόβλεπτοι. Οι εξελίξεις θα έπρεπε να είναι συνταρακτικές.

Αλλά δεν είναι.

Το βιβλίο προχωράει αργά και ιδίως το πρώτο μισό είναι βαρετό. Σαν να του λείπει η ουσία, σαν να γράφεται με το ζόρι. Γενικά, μου έδωσε την εντύπωση ότι οι δύο συγγραφείς δεν ήξεραν πού να το πάνε, οπότε έγραφαν κι ό,τι προκύψει. Στα 2/3 του βιβλίου οι χαρακτήρες πάνε κι έρχονται χωρίς να οδηγούνται κάπου. Και όλη αυτή η αισθηματική ιστορία της Νόρας, που είχε αρχίσει από το δεύτερο μέρος, εκτός από κάπως γλυκερή για το ευρύτερο θεματικό πλαίσιο της τριλογίας, στερείται οποιουδήποτε ενδιαφέροντος.

Επιπλέον, ακόμη και στα μετα-αποκαλυπτικά μυθιστορήματα και στις ιστορίες με βαμπίρ θα έπρεπε να υπάρχει μια στοιχειώδης λογική. Ακόμη κι οι ιστορίες φαντασίας έχουν μια ρεαλιστική -ή έστω αληθοφανή- βάση. Και δεν θα αναλωθώ σε λεπτομέρειες τύπου “ο γιατρός κατέβασε το σπαθί και αποκεφάλισε με μιας τρία μανιασμένα βαμπίρ που του επιτέθηκαν”. Θα αναφέρω μόνο το γεγονός ότι η ζωή στη Νέα Υόρκη συνεχίζεται κανονικά, άλλος πάει στη δουλειά του, άλλος βάζει βενζίνη στο βενζινάδικο κλπ., ενώ βρισκόμαστε υπό κυριαρχία των βαμπίρ, έπειτα από πυρηνικό χειμώνα. Γενικά συμβαίνουν πράγματα που υπερβαίνουν την κινηματογραφική γραφή και τείνουν προς την καρτουνίστικη προσέγγιση.

Κι ενώ όλα κυλούσαν πιο αργά κι απ’ το μέλι, κι ενώ φαινόταν ότι το τρίτο μέρος είναι απογοητευτικό, στο τελευταίο 1/3 η πλοκή πήρε μπρος. Από κει κι έπειτα τα πράγματα μπήκαν σε σειρά, απέκτησαν ρυθμό και το ενδιαφέρον αναζωπυρώθηκε (ιδίως με την ιστορία του Εφ και του Ζακ). Οι προδοσίες άρχισαν να αποκαλύπτονται η μία μετά την άλλη και το βιβλίο στράφηκε πλέον προς την αρχική του δόξα. Ήταν αυτό αρκετό; Στο χωριό μου σε τέτοιες περιπτώσεις λέμε too little, too late.

Θα ήθελα να μου αρέσει η Αιώνια Νύχτα. Προσπάθησα να μου αρέσει. Γενικά, βλέποντας την τριλογία στο σύνολό της, διέκρινα μια φθίνουσα πορεία από μέρος σε μέρος, κάτι που μάλλον είναι ο κανόνας στις τριλογίες. Το Ίχνος ήταν πολύ καλό, η Πτώση λιγότερο καλό κι η Αιώνια Νύχτα όχι καλό.

Αν το βάλεις δίπλα στο Twilight, είναι αριστούργημα. Αλλά ο σκοπός δεν είναι αυτός. Σειρά τώρα έχει η τριλογία του Cronin (όσο κι αν οι συνολικά 2.700 σελίδες μοιάζουν αποθαρρυντικές).

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Γενικά μιλώντας, όχι. Εκτός κι αν λάτρεψες τα προηγούμενα δύο μέρη, οπότε τότε οφείλεις στον εαυτό σου να ολοκληρώσεις την τριλογία.

Βαθμολογία: 62/100

σχετικές αναρτήσεις:

Η πτώση