Jilliane Hoffman - Chanel No 5

     Τίτλος πρωτότυπου: Jilliane Hoffman - Retribution

     Εκδόσεις Νέα Σύνορα - Λιβάνη

     Μετάφραση: Χριστιάννα Σακελλαροπούλου

     Έτος ελληνικής έκδοσης: 2005

     Σελίδες: 518

ΣΥΝΟΨΗ

Η Κέι Τζέι Τάουσεντ έχει πέσει στο παρελθόν θύμα βιασμού και βασανισμού. Μετά από χρόνια, κι ενώ τα έχει αφήσει όλα πίσω της καλά κρυμμένα, ως βοηθός εισαγγελέα έρχεται αντιμέτωπη με έναν συλληφθέντα που κατηγορείται για μια σειρά φρικτών, σχεδόν τελετουργικών, φόνων. Η Κέι Τζέι εκτός από το να αποδείξει την ενοχή του, πρέπει να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της ερχόμενη αντιμέτωπη με το παρελθόν της. Οι υποθέσεις αυτού του άνδρα θα φέρουν ξανά στην επιφάνεια το δικό της δράμα.

Ο τίτλος και μόνο με παρέπεμπε σε πιο γυναικεία θεματολογία. Παρόλα αυτά, το θρυλικό άρωμα της Μέριλιν Μονρόε δεν έχει και μεγάλη καμία σχέση με το περιεχόμενο του βιβλίου, ούτε παίζει κάποιον ρόλο στην πλοκή. Σοβαρά τώρα, τι συμβαίνει με τους τίτλους στις ελληνικές εκδόσεις;

Ουσιαστικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δικαστικό θρίλερ, ενόσω η αστυνομική έρευνα ακόμα τρέχει να δέσει την υπόθεση ενός ψυχοπαθούς και διεστραμμένου serial killer. Το κύριο μέρος της αφήγησης γίνεται με αναδρομική αφήγηση. Ως επί το πλείστον είμαστε στο δικαστήριο και στις διεργασίες σχετικά με αυτά. Δυστυχώς (ναι, δυστυχώς) γίνεται λίγο ροζ με το αισθηματικό ειδύλλιο της πρωταγωνίστριας με έναν εκ των ερευνητών της υπόθεσης, αλλά παράλληλα παρεμβάλλονται και σχεδόν σπλάτερ σκηνές στην απεικόνιση των ειδεχθών εγκλημάτων, που εξισορροπούν κάπως την κατάσταση. Αυτό όμως που δεν μπόρεσε να εξισορροπηθεί μέσα μου ήταν τα διάσπαρτα κλισέ: δολοφόνος με μάσκα κλόουν, πανέμορφη, νέα και επιτυχημένη γυναίκα-θύμα, γοητευτικός και ηθικός επικεφαλής της αστυνομίας...

Επίσης, εντόπισα αρκετούς ακροβατισμούς. Κάποια σημεία όντως μοιάζουν υπερβολικά και καθόλου λογικά (πχ. το νομικό κενό: δέκα δολοφονίες παραγράφονται μετά τη πάροδο 12 ετών;). Και ναι, θα μπορούσε να μπαίνει βαθύτερα στους χαρακτήρες. Βέβαια το τέλος είναι ανατρεπτικό. Όμως, η λύση του δράματος, αν και έξυπνη ή φιλόδοξη, μάλλον είναι χοντροκομμένη και πρόχειρη. Μάλιστα, διάβασα το τέλος δύο φορές γιατί σκέφτηκα “δεν μπορεί, κάτι κατάλαβα λάθος – αποκλείεται να έγινε τόσο εύκολα”. Δεν αποζημιώνει το όποιο χτίσιμο των χαρακτήρων, αφού ο μόνος καλά χτισμένος χαρακτήρας αποδομείται δια μαγείας και μάλλον χωρίς καμιά ιδιαίτερη αιτιολόγηση (στο τέλος τον συμπάθησα κιόλας). Και για να πω την αμαρτία μου, η πρωταγωνίστρια για τόσο έξυπνη μου φάνηκε πολύ χαζή. Πάντως, διαβάζεται εύκολα και κρατάει το ενδιαφέρον σε ικανοποιητικό επίπεδο.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Έλα ντε. Δεν έχω ασφαλή απάντηση. Οι περισσότερες κριτικές παγκοσμίως ήταν ενθουσιώδεις. Αλλά ΟΚ, είναι απλά συμπαθητικό. Αυτό. Έχει θετικά σημεία, αλλά και αρκετά αρνητικά. Εκεί που πάει να γίνει καλό, ξαφνικά χαλάει. Στη πραγματικότητα έχει λίγο από όλα (μυστήριο, gore σκηνές, αστυνομική έρευνα, ρομάντζο κλπ.). Μια ματιά δεν βλάπτει, αν δεν έχετε κάτι καλύτερο στο ράφι, ειδικά για όσους αγαπούν τέτοιου είδους βιβλία. Αλλά δεν μου φάνηκε ως το βιβλίο που σε λίγο καιρό το θυμάσαι.

βαθμολογία: 65/100