Agatha Christie - Φόνος στο Πρεσβυτέριο

Τίτλος πρωτότυπου: Agatha Christie - The Murder at the Vicarage (1930) 

Εκδόσεις Ψυχογιός 

Μετάφραση: Χρύσα Μπανιά 

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2018 

Σελίδες 297 

ΣΥΝΟΨΗ 

Ο εφημέριος του Σεντ Μέρι Μιντ συμπεραίνει ότι όποιος δολοφονήσει τον συνταγματάρχη Πρόδερο θα κάνει μεγάλη χάρη στους υπόλοιπους. Λίγο μετά ο συνταγματάρχης θα βρεθεί δολοφονημένος μέσα στο πρεσβυτέριο. Από εκεί κι έπειτα ξεκινά ένας μαραθώνιος ανακρίσεων και καταθέσεων. Τελικά, οι περισσότεροι έχουν κάποιον προσωπικό λόγο να διαπράξουν ένα τέτοιο έγκλημα. Ταυτόχρονα, ο καθένας αξιώνει κι ένα δικό του άλλοθι. Τέλος, ο καθένας έχει μια δική του εκδοχή για το πώς έγινε το έγκλημα. Η Μις Μαρπλ όμως φαίνεται να έχει εστιάσει καλύτερα από όλους, όσο κι αν ο επιθεωρητής Σλακ την αμφισβητεί. 

     Οι περιπέτειες της Agatha Christie επανεκδόθηκαν μόλις πριν λίγες μέρες κι είπαμε να τους ρίξουμε μια ματιά. Με το βιβλίο Φόνος στο Πρεσβυτέριο εισάγεται η περσόνα της Μις Μαρπλ. Η Agatha Christie έχοντας βαρεθεί τον Ηρακλη Πουαρό στρέφεται προς τη δημιουργία ενός άλλου πρωταγωνιστικού χαρακτήρα. Βέβαια, οι εκδότες της εποχής την αποθάρρυναν και ζητούσαν περισσότερο Πουαρό θεωρώντας ότι η πετυχημένη συνταγή δεν έπρεπε να αλλάξει. Τελικά, και μετά από την εμφάνισή της σε σε κάποια σύντομα διηγήματα, η Μις Μαρπλ πρωταγωνιστεί εδώ στο πρώτο της μυθιστόρημα.

     Ώρα για συστάσεις λοιπόν... Η Μις Τζέιν Μαρπλ είναι μια ηλικιωμένη γεροντοκόρη (για κάποιον λόγο το ότι είναι γεροντοκόρη αναφέρεται συνεχώς), που έχει την φήμη της κουτσομπόλας (επίσης αναφέρεται συχνά - κι όπως καταλαβαίνεις, δεν μου πολυάρεσε η στερεοτυπική αυτή απεικόνιση). Παρατηρεί τα τεκταινόμενα και συνδυάζει τα γεγονότα μέχρι τη λύση του μυστηρίου. 

     Ωστόσο, εδώ έρχεται η πρώτη ένσταση: η Μις Μαρπλ, αν και πρωταγωνίστρια, εμφανίζεται σε ελάχιστες σελίδες (η πλειοψηφία των οποίων είναι στο τέλος). Πρωταγωνιστής θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο εφημέριος Λέοναρντ Κλέμεντ. Άλλωστε, αυτός αναλαμβάνει την πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Με αυτή την επιλογή της, να βάλει στο τιμόνι της αφήγησης τον εφημέριο, η Christie τολμά κάτι ασυνήθιστο και υποσχόμενο. Από την άλλη, ο αναγνώστης βλέπει τα πράγματα μέσα από το υποκειμενικό πρίσμα του αφηγητή κι έτσι ξέρει εξαρχής ότι λείπουν πολλά κομμάτια του παζλ. 

     Οι χαρακτήρες είναι ωραία δομημένοι, αλλά δύσκολα ταυτίζεσαι με κάποιον. Χωρίς να θέλω να το κρίνω δεδομένου ότι πρόκειται για μια άλλη εποχή (το μυθιστόρημα πρωτο-εκδόθηκε το 1930) και ξέροντας ότι θα φανεί politically correct, είναι κάπως άβολη η αντιμετώπιση των γυναικών. Και εξηγούμαι: η σύζυγος του Κλέμεντ περιγράφεται ως ανίκανη για όλα, άλλη είναι άπιστη, άλλη έχει το στίγμα της γεροντοκόρης, η γυναικεία φύση έχει εγγενές στοιχείο το κουτσομπολιό και πάει λέγοντας. 

     Σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης όμως ο Φόνος στο Πρεσβυτέριο έχει όμορφα στοιχεία. Αν του δώσεις λίγη προσοχή, θα δεις ότι ξεδιπλώνεται όλη η δομή της φορμουλαϊκής λογοτεχνίας. Εμπεριέχει άπαντα τα στοιχεία του whodunit μυθιστορήματος. Κι όταν μιλάμε για κάτι τέτοιο, η Agatha Christie δεν χάνει. Στο τέλος-τέλος είναι διασκεδαστικό ανάγνωσμα. Και η Χίλντα Παπαδημητρίου στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης είναι πάντα ένα συν. 

     Και κάτι πιο "τεχνικό" που ίσως φανεί λεπτομέρεια ή παραξενιά, αλλά με χάλασε η γραμματοσειρά της έκδοσης. Ή εγώ δεν το έχω συνηθίσει ή κανείς δεν γράφει σε arial. Αντιστοιχο παράπονο έχω και για το γεγονός ότι τα γράμματα της πίσω σελίδας αχνοφαίνονται κάνοντας την ανάγνωση κάπως κουραστική. 

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Μάλλον ναι. Διαβάζεται ευχάριστα, έχει μια αίσθηση παλιού επαρχιώτικου μυστηρίου, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι το καλύτερο της Agatha Christie, αλλά θα βρεις θετικά στοιχεία.  

βαθμολογία: 72/100

σχετικές αναρτήσεις: