Erik Axl Sund – Το Δωμάτιο του Κακού

Τίτλος πρωτότυπου: Erik Axl Sund – Kråkflickan (2010)

Εκδόσεις Ψυχογιός

Μετάφραση: Ξενοφών Παγκαλιάς

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2013

Σελίδες: 463

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Όταν ο Σάμουελ Μπάι ήταν παιδί, πολεμούσε στις άγριες συγκρούσεις της Σιέρα Λεόνε στην Αφρική. Όταν η Βικτόρια Μπέργμαν ήταν παιδί, ένα ανεξιχνίαστο τραύμα σφράγισε την ύπαρξή της και, σαράντα χρόνια μετά, δε λέει να κλείσει. Αυτοί οι δύο στιγματισμένοι άνθρωποι παρουσιάζουν συμπτώματα σοβαρής διαταραχής της προσωπικότητας, και η ψυχοθεραπεύτρια Σοφία Ζέτερλουντ προσπαθεί να τους βοηθήσει. Την ίδια περίοδο ένα αγόρι βρίσκεται νεκρό σε ένα πάρκο στο κέντρο της Στοκχόλμης, με εμφανή σημάδια από βασανιστήρια. Το αγόρι ήταν μετανάστης, και η υπόθεση περνάει γρήγορα σε δεύτερη μοίρα. Παρ’ όλα αυτά, η κακοποίηση που υπέστη ήταν τόσο βάναυση, ώστε η ντετέκτιβ Ζανέτ Σίλμπεργ να αναρωτιέται πόσο πόνο μπορεί να αντέξει κανείς προτού μετατραπεί και ο ίδιος σε θηρίο. Οι δρόμοι της Σοφίας και της Ζανέτ διασταυρώνονται. Καθώς οι δύο γυναίκες συνδέονται όλο και περισσότερο, η παράνοια κι ένα σωρό ανατριχιαστικά μυστικά έρχονται να απειλήσουν την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα του Παλιού Ενσέντε, στα προάστια της σουηδικής πρωτεύουσας.

Ώρα για συστάσεις.

Βλέπεις αυτούς εδώ τους τύπους;

Είναι ο Erik Axl Sund. Έτσι όπως το γράφω.

Ο Erik Axl Sund είναι ψευδώνυμο για το συγγραφικό δίδυμο που αποτελείται από τον Håkan Sundquist και τον Jerker Eriksson. Ο πρώτος είναι εικαστικός και μουσικός. Είχε μια electro-punk (electro-pop, θα έλεγα εγώ) μπάντα στην οποία έπαιζε μπάσο (αρκετά ενδιαφέρουσα, αλλά τα ίχνη της μπάντας έχουν χαθεί από 2007 χωρίς να κάνει σπουδαία πράγματα δισκογραφικά). Ο Jerker Eriksson ήταν ο παραγωγός της μπάντας και βιβλιοθηκάριος σε φυλακές. O Erik Axl Sund λοιπόν -αναφέρονται στους εαυτούς τους ως ένα πρόσωπο- έχει γράψει την Τριλογία της Βικτόριας Μπέργμαν και έχει ξεκινήσει δεύτερη τριλογία με υπέρτιτλο Melancholia και πρώτο μέρος το Glass Bodies (2014) και δεύτερο το Porcelain Dolls (2019) – τίποτε στην Ελλάδα μέχρι τώρα.

Το Δωμάτιο του Κακού είναι το πρώτο μέρος της Τριλογίας της Βικτόριας Μπέργμαν. Ξεκίνησα να το διαβάζω Τρίτη απόγευμα και το ολοκλήρωσα Τετάρτη βράδυ. Και να σκεφτεί κανείς ότι η αφήγηση έχει πολύ αργό ρυθμό (κι υπάρχουν επικρίσεις γι’ αυτό – εγώ δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή). Γιατί οι συγγραφείς δεν βιάζονται να αποδώσουν έντονες σκηνές. Προτιμούν να χτίζουν τους χαρακτήρες σταδιακά και ισοβαρώς. Κι έπειτα τους τοποθετούν σε ένα εξίσου σκοτεινό κόσμο, όμορφα φτιαγμένο. Έτσι, τα κομμάτια δένουν μεταξύ τους. Δεν θα βρεις ακροβατισμούς και άλματα στην αφήγηση. Ήρεμα, ωραία και νοικοκυρεμένα.

Βέβαια, θα σταθώ λίγο στο “νοικοκυρεμένα”. Η θεματολογία της τριλογίας είναι κάπως περίεργη. Κύριο θέμα στο προσκήνιο είναι η κακοποίηση παιδιών, αλλά περιστασιακά θα βρούμε αναφορές για ακραία βία, παιδοφιλία, βιασμούς, ουρολαγνεία, χρήση ουσιών, ακρωτηριασμούς (ακόμα και γεννητικών οργάνων) και πάει λέγοντας. Ενοχλητικό; Ίσως. Σοκαριστικό; Θα έπρεπε. Η ατμόσφαιρα όμως του βιβλίου είναι γενικά νοσηρή και υποβλητική. Κι εξάλλου μπορείς να εστιάσεις αλλού, όπως λ.χ. στην πολιτική και κοινωνική αστάθεια του Τρίτου Κόσμου ή στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και της ομοφυλοφιλικής έλξης. Αν όλα αυτά σε ξενίζουν, μην κάνεις τον κόπο.

Αλλά πίσω από τις σκληρές εικόνες θα βρεις παιδιά ενός κατώτερου θεού, παιδιά-θύματα μια κοινωνίας που θα έπρεπε να τα γιατρέψει αντί να τα βασανίσει και παιδιά που, ενώ γλίτωσαν τον θάνατο, έγιναν τα ίδια θάνατος. Στο τέλος θα αναρωτηθείς τι από όλα είναι μυθοπλασία και τι θα έπρεπε να είναι (αλλά αντίθετα, είναι μια λανθάνουσα πραγματικότητα που κάνουμε πως δεν βλέπουμε όπως κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από τα χαλί).

Άλλωστε, το μαρτυρά και το εξώφυλλο που έμμεσα σε βγάζει κάπως από το comfort zone. Και να σκεφτείς ότι πρόκειται για υπαρκτό πίνακα. Ονομάζεται Το Δωμάτιο της Μητέρας και των Μικρών Κοριτσιών και ανήκει στον Carl Larsson. Οι συγγραφείς μάλιστα φρόντισαν να αναφέρουν τον πίνακα στην αφήγηση, πράγμα που δίνει μια δεμένη εικόνα, μια σύνδεση εξωφύλλου και περιεχομένου. Στην πραγματικότητα οι συγγραφείς έβαλαν στην αφήγηση στοιχεία που ανταποκρίνονται στα προσωπικά τους γούστα (πχ. αναφορές στον Lou Reed και τους Velvet Underground).

Στα συν βάζω και τις ψυχολογικές-ψυχιατρικές προσεγγίσεις που επιχειρούν οι δύο συγγραφείς. Για να μιλήσω προσωπικά, το timing ήταν εξαιρετικό για μένα, διότι διάβασα το βιβλίο σε μια περίοδο που ολοκλήρωνα μια ακαδημαϊκή μελέτη στην εγκληματολογική ψυχολογία σχετικά με ψυχικές διαταραχές, διαταραχές προσωπικότητας και σύνδρομα παραληρητικής παραγνώρισης όσον αφορά στο εγκληματικό φαινόμενο. Οπότε βρήκα ένα επιπλέον έρεισμα μέσα από το Δωμάτιο του Κακού. Οι συγγραφείς αφιερώνουν μεγάλο μέρος του βιβλίου στις συνεδρίες της ψυχοθεραπεύτριας Σοφίας Ζέτερλουντ με διάφορους ασθενείς.

Συνολικά, πρόκειται για άρτια δουλειά από την αρχή μέχρι το τέλος. Και είναι αξιοπρόσεχτη έκδοση. Οι Σουηδοί έκαναν πάλι το θαύμα τους. Το πρώτο αυτό μέρος της τριλογίας το διάβασα μονορούφι. Βέβαια, ως άρρηκτη τριλογία δεν κλείνει ο κύκλος στο πρώτο βιβλίο. Αντίθετα, σε αφήνει με αγωνία. Έτσι, το δεύτερο μέρος, με τίτλο Η Πεινασμένη Φωτιά, παίρνει την θέση του κατευθείαν. Υποπτεύομαι ότι είναι από τα βιβλία εκείνα που θα μου μείνουν στη μνήμη.

Με απασχολεί όμως ένα ζήτημα: το τρίτο μέρος της τριλογίας δεν μπορώ να το βρω πουθενά. Έχει εξαντληθεί ακόμη και στον εκδότη εδώ και καιρό.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Αν τα αναγνωστικά σου ενδιαφέροντα ανταποκρίνονται στην θεματολογία ή τουλάχιστον αυτή δεν σε ενοχλεί, να το διαβάσεις. Είναι σκληρό βιβλίο, αφήνει ένα ψυχοπλάκωμα. Αλλά είναι ιδιαίτερο. Βάλε να παίζει Cure, Devil Doll ή Tool και ξεκίνα.

βαθμολογία: 90/100

σχετικές αναρτήσεις

Ζόμπι