Chevy Stevens - Σε Βλέπω

Τίτλος πρωτότυπου: Chevy Stevens – Always Watching (2013)

Εκδόσεις Διόπτρα

Μετάφραση: Φωτεινή Πίπη

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2013

Σελίδες: 494

 

ΣΥΝΟΨΗ
Η Ναντίν Λαβουά, έχοντας μετακομίσει πρόσφατα στη Βικτόρια, εργάζεται σε ψυχιατρική κλινική της περιοχής. Έτσι, βρίσκεται στα μέρη όπου πιθανότατα ζει η κόρη της με την οποία δεν έχει καμία επαφή, αφότου το 'σκασε από το σπίτι, μόλις ενηλικιώθηκε. Όταν μια νεαρή κοπέλα, η Χέδερ, νοσηλεύεται εκεί μετά από απόπειρα αυτοκτονίας, η Ναντίν θα αναλάβει την θεραπεία της. Η επαφή μαζί της θα φέρει στην επιφάνεια γεγονότα από τότε που η Ναντίν ήταν παιδί και μαζί με την μητέρα της και τον αδερφό της έζησε για ένα διάστημα στο ίδιο κοινόβιο που ζούσε μέχρι πρόσφατα η Χέδερ. Η μνήμη της από εκείνα τα χρόνια δεν είναι τόσο δυνατή, καθώς το υποσυνείδητό της έχει θάψει τις αναμνήσεις. Η Ναντίν θα 'ρθει αντιμέτωπη με το παρελθόν παλεύοντας να θυμηθεί τι συνέβη τότε και να καταλάβει τι συμβαίνει σήμερα.

  

Για την Chevy Stevens είχα ακούσει θετικά σχόλια, αλλά –θα το παραδεχτώ, όσο πεζό κι αν φαίνεται- αγόρασα αυτό το βιβλίο για το εξώφυλλο, και συγκεκριμένα για το χρώμα του, το οποίο είναι από τα αγαπημένα μου (κάτι αντίστοιχο έπαθα και με το Άσε το Διάβολο Ήσυχο του John Verdon, που -τώρα που το σκέφτομαι- ψιλομοιάζουν). Κάποια στιγμή, κι ενώ είχε περάσει καιρό στο ράφι, αποφάσισα να το ξεκινήσω. Εν τω μεταξύ, πίστευα ότι θα διαβάσω κάτι σε αστυνομική λογοτεχνία, ή περίμενα τουλάχιστον ότι θα ξεκινούσαμε με ένα πτώμα, ως συνήθως.

Στην πραγματικότητα,  το τρίτο αυτό βιβλίο της Stevens, το Σε Βλέπω, είναι ένα ψυχογράφημα-θρίλερ. Έχει μεν αστυνομικές προεκτάσεις ή κάποιο μυστήριο να πλανάται στον αέρα, αλλά κατά βάση είναι το χτίσιμο ενός ψυχολογικού προφίλ που στη συνέχεια αιτιολογεί τις πράξεις και τις σκέψεις των χαρακτήρων. Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση η Ναντίν ανακαλεί στη μνήμη της όλες εκείνες τις εμπειρίες που την διαμόρφωσαν ως χαρακτήρα και προσπαθεί να βρει την άκρη του νήματος για να βοηθήσει τους γύρω της, την κόρη της, αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό.

Η ιστορία αποκαλύπτεται προοδευτικά με αναμνήσεις που ξεπηδούν πότε πότε και η όλη πλοκή ξεδιπλώνεται όμορφα διατηρώντας το ενδιαφέρον με τακτικές δόσεις μυστηρίου και αγωνίας. Παράλληλα, δεν λείπουν κάποιες στιγμές που είναι όντως τρομακτικές. Πίστευα ότι η εμμονή να παρουσιαστεί η κοινοβιακή ζωή τόσο καταστροφική θα με χάλαγε, αλλά από την άλλη είχε πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που κλιμακωνόταν η χειραγώγηση των μελών και το πόσο χειριστικοί μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι, όταν έχουν εξουσία. Και όχι σπάνια, εκεί που νομίζεις ότι ένα σκηνικό ήταν αρκετά προβλέψιμο, γρήγορα έρχεται η ανατροπή που ανοίγει μια νέα προοπτική στην ιστορία.

Βέβαια, η Stevens, αν και δίνει ωραία τις ιστορίες της, δεν αποφεύγει πάντα τα στερεότυπα. Φερ’ ειπείν, η παρενθετική αισθηματική ιστορία και το ειδύλλιο θα μπορούσε να απουσιάζει. Η πρωταγωνίστρια Ναντίν θα μπορούσε επίσης να ενεργεί κάπως πιο λογικά, να δρα περισσότερο ως γιατρός και λιγότερο ως ντετέκτιβ. Και τέλος, κάποιες αφηγήσεις προσπερνιούνται βιαστικά κι απλοϊκά, με το τελικό αποτέλεσμα να μοιάζει συχνά με μια αναφορά τύπου απολογίας στην αστυνομία παρά με αφήγηση. Εν τούτοις, η ψυχολογική προσέγγιση που κάνει η Stevens υπερβαίνει αυτά τα ψιλοαδιάφορα σημεία.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι. Πιθανότατα να μην είναι το καλύτερο βιβλίο της Chevy Stevens. Είναι όμως ενδιαφέρον και καλογραμμένο. Κρατάει το ενδιαφέρον ζωντανό και στο σύνολό του ξεφεύγει από τα όρια της noir λογοτεχνίας. Και έχει και όμορφο εξώφυλλο – τα είπαμε αυτά.

βαθμολογία: 76/100

σχετικές αναρτήσεις:

Daniel Cole
Η Μαριονέτα

Karin Fossum
Κάρμεν