Guillermo del Toro / Chuck Hogan – Η Πτώση

Τίτλος πρωτότυπου: Guillermo del Toro / Chuck Hogan – The Fall (2010)

Εκδόσεις Λιβάνη

Μετάφραση: Χριστιάννα Σακελλαροπούλου

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2010

Σελίδες: 441

ΣΥΝΟΨΗ

Ο βαμπιρικός ιός έχει εξαπλωθεί στη Νέα Υόρκη και σύντομα απειλεί να κατακλύσει όλον τον πλανήτη. Ο επικεφαλής του Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων, Εφραίμ Γκουντγουέδερ, και η ομάδα του κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να σταματήσουν τον ιό. Στο επίκεντρο έρχεται το Occido Lumen, ένα αρχαίο κείμενο που κρύβει την ιστορία και τα μυστικά των βαμπίρ. Όποιος αποκτήσει το βιβλίο, θα κυριαρχήσει. Στο αγώνα για επιβίωση ο πρωταγωνιστής θα χάσει την πρώην γυναίκα του και θα παλέψει για τον γιό του, Ζακ. Έτσι, η μάχη απέναντι στον αφανισμό θα προσλάβει και προσωπικό χαρακτήρα για τον Εφραίμ Γκουντγουέδερ.

Το πρώτο μέρος της τριλογίας, Το Ίχνος (έχουμε αναφερθεί παλιότερα εδώ), ήταν πολύ δυνατό, είχε ατμόσφαιρα και τέλος πάντων είχε τα στοιχεία που πρέπει να έχει ένα μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται σε ένα δυστοπικό σκοτεινό κόσμο. Η Πτώση είναι το δεύτερο μέρος που έρχεται ως φυσική συνέχεια του πρώτου (βέβαια, εγώ εδώ κλέβω, γιατί έχω διαβάσει και το τρίτο μέρος). Η τριλογία (η βασική της ιδέα τέλος πάντων) μεταφέρθηκε με επιτυχία και στη μικρή οθόνη, με τη σειρά The Strain, που όπως καταλαβαίνεις, βασίζεται στο πρώτο μέρος.

Στο Ίχνος βλέπαμε πώς δημιουργήθηκε ο ιός και πώς εξαπλώθηκε σταδιακά. Στη Πτώση ο βαμπιρικός ιός έχει κυριαρχήσει. Εδώ η δράση διαδραματίζεται υπογείως, το φως είναι λιγοστό και οι χαρακτήρες και τα βαμπίρ συναντιούνται κυρίως σε υπονόμους κι αποβάθρες. Ως εκ τούτου, το κλίμα είναι κλειστοφοβικό και ζοφερό. Κι εδώ που τα λέμε, με τα splatter στοιχεία, την gore αισθητική και την μετα-αποκαλυπτική θεματολογία, κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι. Όταν διαβάζεις κάτι ανάλογο, δεν περιμένεις ξέγνοιαστες στιγμές κι αίσιο τέλος υπό τους ήχους της Μελωδίας της Ευτυχίας.

Οι χαρακτήρες πληθαίνουν, προστίθενται νέα μέλη στην ομάδα που γίνεται όλο και πιο ετερόκλητη. Εντάσεις, συμπάθειες και αντιπάθειες αρχίζουν να διαρρηγνύουν την συνοχή της ομάδας που παλεύει να επιβιώσει σε έναν αγώνα που μοιάζει άνισος. Το νέο ενδιαφέρον στοιχείο της πλοκής είναι το Occido Lumen, ένα πανάρχαιο βιβλίο που θα το διεκδικήσουν όλοι. Στο τέλος το βιβλίο θα αποκτήσει κάτοχο και η ομάδα των ανθρώπων θα μετρήσει απώλειες.

Σε σημεία η πλοκή έκανε κοιλιά. Κάπου η κατάσταση επιβράδυνε κι αναλωνόταν σε ανούσιες κινήσεις των χαρακτήρων. Επίσης, ήταν σχετικά πιο μονότονη σε σχέση με την πολυπρισματική οπτική του Ίχνους. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι δύο συγγραφείς, ίσως και λόγω της μακράς και σπουδαίας πορείας του del Toro στον κινηματογράφο, έχουν κινηματογραφική γραφή, κι όχι τόσο λογοτεχνική. Εφόσον μιλάμε για βιβλίο, δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Σε γενικές γραμμές, εμένα μου άρεσε. Δεν είχε την ίδια δυναμική με Το Ίχνος, αλλά και πάλι ήταν ενδιαφέρον. Σε κάθε περίπτωση, αν το διαβάσεις, φρόντισε να έχεις διαβάσει ήδη το πρώτο μέρος, όχι μόνο επειδή είναι καλύτερο, αλλά επειδή είναι αδιάσπαστη τριλογία. Απλώς να ξέρεις τι διαβάζεις.

βαθμολογία: 72/100

σχετικές αναρτήσεις:

Το Ίχνος