Έτερος Εγώ (2016)

Σκηνοθεσία: Σ. Τσαφούλιας

Σενάριο: Σ. Τσαφούλιας

Παίζουν: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Δημήτρης Καταλειφός, François Cluzet, Μάνος Βακούσης, Γιώργος Χρυσοστόμου, Αντώνης Αντωνίου, Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Κολιοπούλου.

Βαθμολογία imdb 7.8

ΥΠΟΘΕΣΗ

Αθήνα, 2015. Πέντε στυγνές δολοφονίες, σχεδόν τελετουργικές. Κάθε φορά στον τόπο του εγκλήματος αφήνεται ένα ρητό αρχαίας φιλοσοφίας κι ένας μυστηριώδης αριθμός. Ο Δημήτρης Λαΐνης, ένας βοηθός καθηγητή Εγκληματολογίας, καλείται να συνδράμει στην λύση των υποθέσεων, την στιγμή που οι συγκυρίες στη ζωή του δεν είναι ιδανικές. Η αλήθεια βρίσκεται στην ηθική των ανθρώπων που δείχνει να κλονίζεται σ' έναν κόσμο που πολλά πράγματα θα έπρεπε να ήταν αλλιώς.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Σωτήρης Τσαφούλιας έρχεται να μας βάλει τα γυαλιά με ένα αστυνομικό θρίλερ, πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Η ταινία είχε την δική της περιπέτεια. Ενώ ξεκίνησε την κινηματογραφική διανομή στις 19 Ιανουαρίου 2017, αποσύρθηκε εξαιτίας ενός τραγικού γεγονότος: οι δύο δολοφονικές επιθέσεις εναντίον οδηγών ταξί στις αρχές του 2017 συνδέθηκαν με την προβολή της ταινίας λίγες μέρες νωρίτερα. Μαρτυρίες έλεγαν ότι κάποιος άγνωστος που ταίριαζε στις περιγραφές του δράστη ρώτησε τον δημιουργό της ταινίας μετά από ανοιχτή προβολή σε κεντρικό κινηματογράφο της Αθήνας “σας πέρασε ποτέ από το μυαλό όταν γράφατε το σενάριο, πως θα μπορούσε να εμπνεύσει κάποιον να κάνει κάτι αντίστοιχο στην πραγματική ζωή;”. Ενδεχομένως να πρόκειται για τραγική σύμπτωση, αλλά ο Σ. Τσαφούλιας πήρε θέση και -προς τιμήν του- απέσυρε την ταινία από τις αίθουσες. Έναν χρόνο αργότερα, δηλαδή μόλις τον Ιανουάριο του 2018, την μεταφόρτωσε ελεύθερα στο youtube (το link παρακάτω - σχεδόν 1.000.000 προβολές σε λίγους μήνες).

Στα πρώτα λεπτά της ταινίας σκέφτηκα ...“Seven” (όχι ότι το θεωρούσα κακό σημάδι, αλλά δεν ήθελα να δω απλά μια άλλη εκδοχή του Φίντσερ). Δεν ήταν Seven τελικώς (και δεν με χάλασε). Η ιστορία με τους αριθμούς μου θύμισε λίγο την ακολουθία Φιμπονάτσι του Κώδικα Ντα Βίντσι (και ούτε αυτό με χάλασε). Εν τέλει, η υπόθεση της ταινίας ήταν αρκετά διαφορετική, αλλά αξιοποίησε όμορφα τα προαναφερθέντα εργαλεία.

Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, τον οποίο παρεμπιπτόντως πάντα θεωρούσα ικανότατο, είναι πολύ καλός στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ίσως να τον προτιμούσα λίγο πιο ενεργητικό σε ορισμένες σκηνές, αλλά και πάλι το υποτονικό ύφος έδενε με την γενικότερη απεικόνιση της ζωής του στη ταινία. Έκπληξη είναι και η -σύντομη- παρουσία του François Cluzet (The Intouchables, Tell No One). Η παραγωγή είναι σαφώς πολύ καλή που προσομοιάζει σε ξένες παραγωγές (αν και κάτι παίζει με τις ελληνικές παραγωγές και τον ήχο, ο οποίος όμως εδώ είναι αρκετά ικανοποιητικός). Το ίδιο και η φωτογραφία. Επίσης, έχει αρετές που (πρέπει να) διέπουν ένα θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του. Ορισμένες σκηνές είναι όντως δυνατές και μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον τρεις τρομακτικές και περισσότερες ατμοσφαιρικές σκηνές.

Στα αρνητικά νομίζω ότι θα καταλόγιζα λίγα λογικά άλματα και αυθαιρεσίες στην υπόθεση και κάποιες επιτηδευμένες “ευκολίες” (πχ. αριστοτεχνική και αψεγάδιαστη εκτέλεση των φόνων από το πουθενά). Ακόμη, θα προτιμούσα το τέλος να αποδοθεί περισσότερο δραματοποιημένα και λιγότερο επεξηγηματικά. Αλλά και πάλι, το νόημα που εντόπισα είναι βαθύτερο και συγκεντρώνεται όλο στην ερώτηση “Σε έναν κόσμο άδικο τι θα ήθελες ακριβώς να αλλάξεις;”.

Η ιστορία της ταινίας του Σωτήρη Τσαφούλια είναι όντως εντυπωσιακή. Θάφτηκε από πολλούς κριτικούς, αλλά ενθουσίασε το κοινό. Βέβαια, συμβαίνει η εξής αντίφαση: η εγχώρια κριτική είναι αρνητική την στιγμή που η ξένη είναι πολύ καλή. Καθόλου παράξενο τελικά, αν σκεφτεί κανείς τις εμμονές που υπάρχουν τυπωμένες στο dna μας να θάβουμε οτιδήποτε ντόπιο ή οτιδήποτε δεν φωνάζει “έχουμε κρίση!”. Το είδαμε να συμβαίνει πάμπολλες φορές. Ενδεικτικά, μπορώ πρόχειρα να θυμηθώ ότι ο Κυνόδοντας πήγαινε στις Κάννες και στο εσωτερικό πολλοί έλεγαν ότι δεν βλέπεται. Τα ίδια και με τον Αστακό, λίγο καλύτερα τα πράγματα με τη Μικρά Αγγλία και αρκετά καλύτερα με την Πολίτικη Κουζίνα. Κι όλα αυτά στην χώρα που το Safe Sex έκοψε πάνω από 1.5 εκ. εισιτήρια.

Και για να γίνω πιο σαφής, δεν εννοώ ότι το Έτερος Εγώ είναι αριστούργημα. Αλλά είναι μια άρτια προσπάθεια που πήγε τον ελληνικό κινηματογράφο ένα βήμα μπροστά. Είναι μια ταινία που εκπροσωπεί έναν πιο εξωστρεφή κινηματογράφο, που κοιτάζει λίγο και προς δυσμάς. Έρχεται να δέσει σε μια αλληλουχία ελληνικών παραγωγών που έχουν αξιοπρεπές στήσιμο, δυνατό storyline και φιλόδοξο στόχο. Μα πάνω από όλα, αυτή η αλληλουχία ταινιών φαίνεται να αποβάλλει την μιζέρια που απέπνεε η ελληνική παραγωγή των τελευταίων δεκαετιών, μοιάζει να απομακρύνεται από την ανατολίτικη αισθητική και νοοτροπία που κατατρύχει την τηλεοπτική σκηνή και φανερώνει ότι σιχαίνεται και η ίδια πια την προχειροδουλειά και την γενικότερη αισθητική λίγο-καλύτερο-από-σχολικό-σκετς. Το Έτερος Εγώ είναι μια δυνατή ταινία, από εκείνες που έχει ανάγκη ο ελληνικός κινηματογράφος.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Είναι καινοφανής στα ελληνικά δεδομένα. Θα μπορούσε να κάνει καλύτερα πράγματα κινηματογραφικά και εισπρακτικά. Μας δείχνει μια άλλη όψη του ελληνικού κινηματογράφου και την πίστη ότι μπορούμε να δούμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Βήμα βήμα. Πετυχαίνει τον σκοπό της και δικαιώνει το είδος της. Οπότε ναι, να την δεις. Και για να μην ψάχνεις, να την δεις εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=y3zho2aV2bs, όπως την ανέβασε ο Σ. Τσαφούλιας (με επιλογή HD 1080p και με αγγλικούς και γαλλικούς υποτίτλους).

Πάρε και επίσημο trailer της ταινίας: