Stephen King - Η Ιστορια της Λισι

Τίτλος πρωτότυπου: Stephen King – Lisey’s Story (2006)

Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2021

Σελίδες: 639

ΣΥΝΟΨΗ

Η Λίσι Ντίμπουσερ έχει χάσει τον άντρα της, τον Σκοτ. Ο Σκοτ ήταν διάσημος συγγραφέας και σκοτώθηκε στο απόγειο της αναγνώρισής του. Δύο χρόνια μετά η Λίσι πολιορκείται από επίδοξους εκμεταλλευτές του έργου του, που της ζητάν τα ανέκδοτα κείμενα του άντρα της. Ταυτόχρονα, πρέπει να διαχειριστεί τα ψυχολογικά αδιέξοδα της αδερφής της. Γι’ αυτό θα πρέπει να μπει στο δωμάτιο που ο Σκοτ συνήθιζε να εργάζεται γράφοντας. Πρέπει να κατανοήσει τον κόσμο του και να ανακαλύψει μυστικά που κρατούσε καλά κρυμμένα.

--------------------

Ο Stephen King είναι πολυγραφότατος, ακούραστος και εντυπωσιακά παραγωγικός. Έχει γράψει σε κάθε φόρμα σχεδόν, από μεγαλεπίβολα έπη (λ.χ. Μαύρος Πύργος, Το Κοράκι) μέχρι διηγήματα και short stories. Κι ενώ έχει καθιερωθεί ως μετρ τρόμου και συχνά με έντονο μεταφυσικό στοιχείο, Η Ιστορία της Λίσι δείχνει να γέρνει σε άλλη βάρκα.

Δεν είναι πρώτη φορά που ο King χρησιμοποιεί συγγραφείς ως χαρακτήρες. Το έκανε στο Κρυφό Παράθυρο, Μυστικός Κήπος, το έκανε στη Λάμψη και στο Μίζερι… αλλά εδώ μου φαίνεται ότι τα αυτοαναφορικά στοιχεία είναι πολύ περισσότερα. Διαβάζοντας την Ιστορία της Λίσι, την σχέση της με τον Σκοτ, για κάποιο λόγο είχα την εντύπωση ότι διαβάζω την ιστορία της Τάμπιθα με τον King. Χωρίς βέβαια τα σκοτεινά σημεία, τις δολοφονίες και τις κακοποιήσεις. Όμως θα μου άρεσε να σκέφτομαι ότι το “ηθικό δίδαγμα”, το βαθύτερο νόημα της ιστορίας, είναι ένα μήνυμα αγάπης κι αφοσίωσης δύο πραγματικών ανθρώπων.

Κι εδώ δεν λείπει το μεταφυσικό στοιχείο. Επίσης, είναι από εκείνα τα βιβλία του King που το πένθος, ο θάνατος κι η δυστυχία κρέμονται βαριά σε κάθε σελίδα. Δεν είναι κακό, ο Stephen King το κάνει με μαεστρία. Αλλά είναι κάτι που πρέπει να λάβεις υπόψη σου. Η όλη ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι βαριά, πένθιμη και αφοπλιστικά μακάβρια.

Έχει σημεία καταπληκτικά: ο θάνατος του Σκοτ, οι άνθρωποι με τα σάβανα, όσα δε σου έμαθαν για τον θάνατο, το σκηνικό στη λίμνη και αρκετά άλλα. Έχει επίσης λυρικές εξάρσεις και πολύ ωραίες περιγραφές (King είναι αυτός). Κάτι που είναι απλό, εκείνος το περιγράφει με τέτοιον τρόπο που κάθεσαι και ξαναδιαβάζεις την πρόταση, έτσι για την ευχαρίστηση.

Αλλά έχει και (πολλά) σημεία που πλατειάζει. Και δεν εννοώ με την έννοια που το κάνει συνήθως ο King, με τις μακροσκελείς περιγραφές και τις λεπτομερείς αποδόσεις. Εδώ ο πλατειασμός γίνεται με τον αρνητικό τρόπο. Ορισμένες φορές δυσκολευόμουν να ακολουθήσω την ροή της συνείδησης, την οποία μου έδινε την αίσθηση ότι ακολουθούσε η αφήγηση. Αρκετά σημεία έμοιαζαν ασύνδετα, σχεδόν συνειρμικά γραμμένα, αφήνοντας την ερώτηση “καλά, επιμελητής δεν υπήρχε στο πρωτότυπο;” να πλανάται στον αέρα. (Εν τω μεταξύ, στον επίλογο ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει πως η επιμελήτριά του ξετίναξε το πρωτόλειο) Πάντως, νομίζω ότι κάλλιστα Η Ιστορία της Λίσι θα μπορούσε να είναι 200 σελίδες συντομότερη. Και όχι άλλο Μπουλ, ΖΟΜΑ και τετοιωμένο.

Τέλος, εξαιρετική η μετάφραση σε ένα πρωτότυπο κείμενο που -εικάζω ότι- είχε αυξημένη δυσκολία λόγω της δομής του και του “χτισίματος” του αφηγηματικού χρόνου. Γενικά, οι εκδόσεις Κλειδάριθμος έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στις νέες επανακυκλοφορίες του Stephen King (και με βάζουν σε έξοδα).

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Αν είσαι die-hard fan, θα το διαβάσεις έτσι κι αλλιώς. Αλλά ισχύει ότι πρέπει πρώτα να διαβάσεις άλλα (μπορώ να βάλω εδώ τουλάχιστον πέντε) καλύτερα μυθιστορήματα του Stephen King.