Daniel Cole – Η Μαριονέτα

Τίτλος πρωτότυπου: Daniel Cole – Ragdoll (2017)

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Μετάφραση: Βάσια Τζανακάρη

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2017

Σελίδες: 480

ΣΥΝΟΨΗ

Απέναντι από το διαμέρισμα του αστυνόμου Γουίλιαμ Φοκς, γνωστού ως Γουλφ, εντοπίζεται μια ανθρώπινη μαριονέτα που αποτελείται από τα μέλη έξι ανθρώπων. Ο δολοφόνος Μαριονετίστας, μέσω της πρώην συζύγου του Γουλφ, που είναι δημοσιογράφος, στέλνει φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος, καθώς και μια λίστα με έξι επόμενους στόχους και τις ημερομηνίες εκτέλεσής τους. Τελευταίος στη λίστα είναι ο ίδιος ο Γουλφ… Ένας serial killer από τα παλιά, ο Αποτεφρωτής, θα βρεθεί νεκρός και θα φορτώσει άλλον έναν μπελά στην αστυνομία, που καλείται να εξιχνιάσει τους έξι φόνους και να προστατεύσει τους επόμενους έξι στόχους.

Φαντάσου ότι είσαι ένας τραυματιοφορέας γύρω στα 30. Γράφεις σενάρια για τηλεοπτικές σειρές, αλλά επί 6 χρόνια απορρίπτονται όλα. Τι κάνεις; Δεν το βάζεις κάτω. Αποφασίζεις να μετατρέψεις μια ιδέα σε μυθιστόρημα. Το στέλνεις σε εκδοτικούς οίκους και -ω του θαύματος!- η επιτροπή διαβάζει τα τρία πρώτα κεφάλαια και σπεύδει να υπογράψει μαζί σου χρυσό συμβόλαιο εξαψήφιων απολαβών για τρία βιβλία και τα αντίστοιχα τηλεοπτικά δικαιώματα. Καθόλου άσχημα. Αυτό συνέβη με τον πρωτοεμφανιζόμενο Άγγλο συγγραφέα Daniel Cole. Από τον Φεβρουάριο του 2017 τα δικαιώματα του πρώτου του βιβλίου έχουν πουληθεί σε 35 χώρες συγκεντρώνοντας διθυραμβικές κριτικές.

Εκτός από τον διδακτικό χαρακτήρα της παραπάνω ιστορίας ο Daniel Cole αποδεικνύει ότι υπάρχει κάτι ξεχωριστό στην περίπτωσή του. Συνήθως το ντεμπούτο ενός συγγραφέα είναι κάπως ταπεινό, δειλό και μαζεμένο, αναγνωρίζεται μετά από την επιτυχία των επόμενων πιο μεστών δουλειών του και ακόμη και τότε μοιάζει κάπως άγουρο. Ο Daniel Cole το πήγε αλλιώς. Σήκωσε ψηλά τον αμανέ και έγραψε δυνατά και με πείσμα, με την αυτοπεποίθηση που έχουν καταξιωμένοι συγγραφείς του είδους.

Ο τίτλος της πρωτότυπης έκδοσης είναι Ragdoll, που σημαίνει μια κούκλα, ένα ανθρώπινο είδωλο φτιαγμένο από συρραμμένα κουρέλια, εδώ από μέλη άλλων σωμάτων. Στα ελληνικά δεν υπάρχει αντίστοιχη λέξη, οπότε μεταγράφηκε ως Μαριονέτα. Σημειωτέον ότι η μετάφραση της Β. Τζανακάρη είναι υψηλού επιπέδου, από εκείνες που χρειάζονται οι ελληνικές εκδόσεις.

Αρχικά, η Μαριονέτα δίνει την ψευδαίσθηση ότι δεν έχει την αναμενόμενη κλιμακούμενη ένταση. Και είναι ψευδαίσθηση, γιατί στην πραγματικότητα η ένταση δεν είναι κλιμακούμενη για τον λόγο ότι είναι πάντοτε σταθερά στην τσίτα. Από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα (κυριολεκτικά) συμβαίνουν πράγματα που κρατούν το σασπένς ζωντανό.

Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, δεδομένου ότι η μαριονέτα είναι ένα πτώμα με μέλη από έξι πτώματα, που σημαίνει έξι φόνοι. Ταυτόχρονα, ο δολοφόνος αφήνει μια λίστα άλλων έξι ονομάτων που υπόσχεται ισάριθμους μελλοντικούς φόνους στις επόμενες 15 μέρες. Η ιδιαιτερότητα εδώ είναι τρέχουν δύο παράλληλες ιστορίες: από την μία, πρέπει να εξαρθρωθούν οι 6 προηγούμενες δολοφονίες κι από την άλλη, πρέπει να προληφθούν οι επόμενες 6. Όταν δε ένας από τους μελλοθάνατους είναι ο πρωταγωνιστής αστυνόμος, το πράγμα αποκτά άγρια ομορφιά.

Παρεμπιπτόντως, μπορεί ο Γουλφ να είναι ο πρωταγωνιστής, όμως μου άρεσε το γεγονός ότι ουσιαστικά λειτουργεί ως συμπρωταγωνιστής. Ισάξιο μερίδιο παίρνουν η αστυνόμος Μπάξτερ και ο νεοφερμένος Έντμοντς. Και οι τρεις τους είναι επαρκώς δομημένοι σαν χαρακτήρες, ενδιαφέροντες και συνεπείς στην σκιαγράφησή τους και αρκούντως συμπαθείς (ο καθένας για τους δικούς του λόγους). Οι τρεις τους αλληλεπιδρούν μεταξύ τους πολύ φυσιολογικά, ακόμη κι όταν έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον. Επίσης, κανείς τους δεν έχει υπεράνθρωπες δυνάμεις και κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που τον κάνει ξεχωριστό. Ζουν και δρουν, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι.

Το σχέδιο του εκτελεστή είναι μεγαλόπνοο και καλά ενορχηστρωμένο. Ξεδιπλώνεται βήμα-βήμα με κάθε πιθανό κι ευφάνταστο τρόπο. Μάλιστα, είναι εντυπωσιακό πώς ο Cole πιάνει τον αναγνώστη συχνά στον ύπνο, αφού γίνονται φόνοι χωρίς να τον έχει προετοιμάσει. Απλώς ειπείν, διαβάζεις μια παράγραφο και δεν ξέρεις αν αυτός που μιλάει θα ζει στην επόμενη παράγραφο. Εξίσου ενδιαφέρουσες είναι και οι χιουμοριστικές πτυχές που έχει σκορπίσει εδώ κι εκεί ο συγγραφέας, συνήθως δόσεις μαύρου χιούμορ που όμως δένουν άψογα με την γενικότερη ροή της ιστορίας. Η αφήγηση του Cole είναι πυκνή και ορισμένες φορές μακροσκελής και σύνθετη συντακτικά, γεγονός που απαιτεί μεν την συγκέντρωση του αναγνώστη, κρατάει δε αμείωτο το ενδιαφέρον.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ω ναι. Διαφέρει από τα υπόλοιπα νουάρ μυθιστορήματα, είναι καλογραμμένο και πρωτότυπο στην διάρθρωση και την πλοκή του. Έχει έναν φρέσκο αέρα και θα χορτάσεις καθεμία από τις 480 σελίδες του. Και αφήνει την υπόσχεση να διαβάσουμε ωραία πράγματα από τον Daniel Cole στο μέλλον (λίγο καιρό πριν μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο Hangman, αλλά η ελληνική έκδοση αναμένεται).

βαθμολογία: 82/100

σχετικές αναρτήσεις:

Camilla Lackberg 
Ο Ιεροκήρυκας

Jilliane Hoffman
Chanel No 5