Loving Vincent (2017)

Είδος: Animation, Αστυνομικό Δράμα

Σκηνοθεσία: Dorota Kobiela, Hugh Welchman

Σενάριο: Dorota Kbiela, Hugh Welchman, Jacek Dehnel

Παίζουν: Robert Gulaczyk, Douglas Booth, Jerome Flynn, Saoirse Ronan, Helen McCrory, Chris O’ Dowd, John Sessions, Eleanor Tomlinson, Aiden Turner

ΣΥΝΟΨΗ

Η πλοκή της ταινίας ξεκινά έναν χρόνο μετά τον θάνατο του ζωγράφου, με τον ήρωα Αρμάν Ρουλέν (υπαρκτό πρόσωπο, πορτρέτα του οποίου είχε φιλοτεχνήσει ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ) να ψάχνει απαντήσεις για τον θάνατο του Ολλανδού ζωγράφου. Ο Ρουλέν αναζητά το 1891 τον αδερφό του Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Τεό, για να του παραδώσει την τελευταία επιστολή του. Όταν μαθαίνει πως ο Τεό έχει πεθάνει, ο Αρμάν αρχίζει να αναζητά την αλήθεια πίσω από τον μυστηριώδη θάνατο του Βίνσεντ, που επίσημα θεωρήθηκε αυτοκτονία. Κατά την «αστυνομική» διερεύνηση αναπτύσσονται διαφορετικές και υποκειμενικές ερμηνείες και μαρτυρίες, και με αφορμή αυτή την αναζήτηση παρουσιάζονται αρκετές βιογραφικές πληροφορίες για τον ζωγράφο.

Πολυβραβευμένη ταινία, υποψήφια για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα. Το εγχείρημα εδώ είναι όντως παράτολμο, έως και τιτάνιο. Επί της ουσίας πρόκειται για μια ταινία φτιαγμένη στο χέρι. Ένας κινούμενος καμβάς. Πέρα από τους πραγματικούς ηθοποιούς που γύρισαν τις σκηνές τους εξ ολοκλήρου σε green room, η ταινία «επενδύθηκε» με 65.000 πίνακες ζωγραφικής από 125 καλλιτέχνες (20 εκ των οποίων Έλληνες). Υπολογίζεται ότι κάθε δευτερόλεπτο περιλαμβάνει 12 εναλλασσόμενες ελαιογραφίες. Ανάμεσά τους αναγνωρίζει κανείς πολλούς διάσημους πίνακες του Ολλανδού ζωγράφου που χρησιμοποιήθηκαν ως βάση. Σημαντικό μέρος της δουλείας έγινε στην Αθήνα.

Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν ψυχεδελικό. Δεν είναι τόσο η πλοκή (η οποία είναι ξεκάθαρα στρωτή και φτιαχτή), αλλά το συνολικό αποτέλεσμα που κάνει την ταινία τόσο εντυπωσιακή. Σπουδαίοι πίνακες του Βαν Γκογκ ζωντανεύουν και μας διηγούνται την δική τους ιστορία. Αν και δεν γνώρισε την προβολή που της αξίζει, η ταινία προτείνεται σε τεχνόφιλους και μη. Είναι μια διαφορετική πρόταση η οποία θα μαγέψει το κοινό, που δεν εστιάζει αποκλειστικά στις λεγόμενες «εμπορικές» ταινίες.

Αν υπάρχει κάποιο ψεγάδι σε όλο αυτό είναι η πλοκή που κρατά τη δράση σε υποτονικά επίπεδα και δεν έχει την ένταση και το μυστήριο που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Δεν έχει την αναμενόμενη κορύφωση και γενικότερα δεν τηρεί την ισορροπία και το ίδιο (υψηλό) επίπεδο σε όλους τους τομείς.

Σε κάθε περίπτωση, το αισθητικό μέρος είναι αψεγάδιαστο. Ιδίως αν σκεφτεί κανείς την προσπάθεια που υπάρχει πίσω από κάθε κινηματογραφικό καρέ, η ταινία αποκτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί ένα μετα-ιμπρεσσιονιστικό οπτικό αριστούργημα.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Φυσικά. Δεν είναι η καλύτερη ταινία που έχεις δει. Αλλά σίγουρα είναι από τις πιο ιδιαίτερες. Ιδίως αν αγαπάς τον Van Gogh, θα μπεις μέσα στον πίνακα και θα ταξιδέψεις.