Dan Brown – Origin
Τίτλος πρωτότυπου: Dan Brown – Origin (2017)
Εκδόσεις Ψυχογιός
Μετάφραση:
Χρήστος Καψάλης
Έτος ελληνικής
έκδοσης: 2017
Σελίδες: 665
ΣΥΝΟΨΗ
Ο Ρόμπερτ
Λάνγκντον είναι επίτιμος καλεσμένος σε μια εκδήλωση του φίλου και πρώην φοιτητή
του, Έντμοντ Κιρς, στο Μπιλμπάο της Ισπανίας. Ο Κιρς είναι πλέον
δισεκατομμυριούχος κι ασχολείται με την υψηλή και προηγμένη τεχνολογία, γεγονός
που του επιτρέπει να κάνει ακριβείς προβλέψεις και σπουδαίες εφευρέσεις. Η εκδήλωση
που διοργανώνει θα δώσει απαντήσεις στα αρχέγονα ερωτήματα που βασανίζουν το
ανθρώπινο γένος: “από πού ερχόμαστε; και πού πηγαίνουμε;”. Οι αποκαλύψεις του
θα συνταράξουν την ανθρωπότητα και απειλούν να τραντάξουν συθέμελα την
κοσμοαντίληψη όλων των θρησκειών.
Το Origin είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο του Dan Brown (2017). Αποτελεί την πέμπτη ιστορία του Ρόμπερτ
Λάνγκντον και βαδίζει ακριβώς στα ίδια μονοπάτια. Αυτή την φορά μεταφερόμαστε
στην Ισπανία. Θρησκεία και επιστήμη συγκρούονται με φόντο ένα μουσείο και
καλλιτεχνικό background. Μια μεγάλη
ανακάλυψη που μένει να αποκαλυφθεί, ένας δισεκατομμυριούχος και μια παγκόσμια
συνωμοσία που θα φέρει αναταράξεις και ανατροπές.
Και μιλώντας για ανατροπές… Είναι
ενδιαφέροντα στοιχεία της αφήγησης, βάζουν τον αναγνώστη στο whodunit τριπάκι
και ενίοτε τον πιάνουν στον ύπνο. Αλλά το πρόβλημα ξεκινάει από την στιγμή που
η ανατροπή είναι αναμενόμενο γεγονός, όταν δηλαδή ξέρεις από την αρχή ότι ο
ένοχος δεν είναι αυτός που όλα τα στοιχεία συνηγορούν στην ενοχή του. Κι είναι
μάταιος κόπος να πασχίζει κανείς να αφήνει μετέωρη την ενοχή ενός χαρακτήρα για
300 σελίδες, όταν όλοι είμαστε βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να είναι αυτός.
Ομολογουμένως η θεματολογία είναι αρκετά
υποσχόμενη. Και το Origin ξεκινά καλά, το
πρώτο μισό έχει ενδιαφέρον και διαβάζεται με ευχαρίστηση. Αλλά από ένα σημείο
κι έπειτα αρχίζει να χωλαίνει κάνοντας τις αδυναμίες του όλο και πιο εμφαντικές.
Το χτίσιμο της έντασης είναι πιο αργό από ό,τι συνήθως, ενώ η κορύφωση όχι
ιδιαίτερα μεγαλοπρεπής. Και βέβαια καλός συγγραφέας είναι εκείνος που δείχνει κι όχι εκείνος που λέει. Η λύση της υπόθεσης παρατίθεται επεξηγηματικά. Τελικά, δεν το ξεκαθάρισα μέσα μου: είτε η πλοκή ήταν
εξαρχής αδύναμη είτε ξεχείλωσε υπερβολικά γενόμενη κουραστική. Πάντως, σίγουρα
τα όσα συμβαίνουν δεν είναι αρκετά για να γεμίσουν 600+ σελίδες.
Στο Origin η δομή κι ο τρόπος αφήγησης είναι σταθερά σημεία
στην γραφή του Brown. Όμως, νομίζω ότι εδώ
το παράκανε με την χρήση φτηνών λογοτεχνικών τρικ. Το να κρατάς το ενδιαφέρον
του αναγνώστη ζωηρό είναι θαυμάσιο, αλλά όχι εξαπατώντας τον. Πολλά κεφάλαια
σταματούν την κρίσιμη στιγμή, ενώ αντίθετα κάποια άλλα απορείς γιατί έγιναν ξεχωριστά κεφάλαια. Για παράδειγμα, το κεφάλαιο 83 τελειώνει με την ερώτηση και
το κεφάλαιο 84 ξεκινά με την απάντηση του διαλόγου χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Επίσης,
ο Brown αφηγείται γεγονότα χωρίς να τα μαρτυράει στον αναγνώστη:
κάποιος διαβάζει ένα κρυφό μήνυμα στο κινητό, σοκάρεται, το δείχνει στον Λάνγκντον, σοκάρεται κι αυτός και …τέλος κεφαλαίου. Αργότερα, ο βασιλιάς της Ισπανίας κάνει μια απίθανη
εξομολόγηση, όλοι σαστίζουν, επί δύο κεφάλαια συζητούν γι’ αυτό το κοσμοϊστορικό μυστικό, αλλά οκ, ο
αναγνώστης δεν χρειάζεται να το ξέρει.
Όσον αφορά στους χαρακτήρες, ο Λάνγκντον
εξακολουθεί να είναι συμπαθής, αλλά πλέον δεν αιφνιδιάζεται με τίποτα, δεν
αντιδρά φυσιολογικά και μοιάζει κουρασμένος. Ίσως κι όποιος έχει διαβάσει τις υπόλοιπες
περιπέτειές του να νιώθει το ίδιο κουρασμένος. Συνολικά, οι χαρακτήρες πέραν
του πρωταγωνιστή είναι υπερβολικά χτισμένοι σε όλα τους. Ο ένας είναι
αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος πληροφορικάριος, εφευρέτης και μελλοντολόγος (ανάθεμα κι αν καταλάβεις τι είναι αυτό), η γυναίκα
(γιατί πάντα υπάρχει γυναίκα δίπλα στον Ρόμπερτ Λάνγκντον...) είναι μια εξαιρετικά
επιτυχημένη, πανέμορφη υπεύθυνη μουσείου (...και πάντα υπάρχει μουσείο στις ιστορίες
του Brown). Έχουμε τον Ουίνστον,
ο οποίος… σοβαρά τώρα, τι φάση με τον Ουίνστον; Κι επίσης πλαισιώνουν την αφήγηση ο ετοιμοθάνατος βασιλιάς της Ισπανίας
κι ο γοητευτικός πρίγκιπας και διάδοχος του θρόνου. Αν μη τι άλλο, τρελό παρεάκι…
Βέβαια, το Origin παραμένει
ένα χαλαρό ανάγνωσμα, όμορφο ως προς τις περιγραφές του και πραγματεύεται
ενδιαφέροντα θέματα. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο αρκεί αυτό, ιδίως από τη στιγμή
που κάποιος έχει διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία του Dan Brown.
ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ο σοφός λαός λέει “ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει”.
Η συνταγή του Dan Brown έχει
χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα (και με επιτυχία). Αλλά μια αλλαγή δεν θα ήταν
άσχημη, έτσι για την ανανέωση. Διασκέδασα με το Άγγελοι & Δαίμονες και τον
Κώδικα Da Vinci, αλλά σωστοί κύκλοι είναι αυτοί που κλείνουν (κι αυτός
εδώ παραξεχείλωσε).
βαθμολογία: 67/100
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου