Thomas Ligotti – Teatro Grottesco

Πρωτότυπος τίτλος: Thomas Ligotti – Teatro Grottesco (2008)

Εκδόσεις Αντίποδες

Μετάφραση: Χρυσόστομος Τσαπραΐλης

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2023

Σελίδες: 382

ΣΥΝΟΨΗ

Παράξενοι άνθρωποι σε παράξενες ιστορίες. Άνθρωποι που μέσα από αλλόκοτες καθημερινές ιστορίες προσπαθούν τελικά να διαχειριστούν τους φόβους και τις εσωτερικές αντιφάσεις τους. Το Teatro Grottesco είναι μια συλλογή διηγημάτων με σημείο αναφοράς τις μικρές (ενίοτε υπερβατικές) πολιτείες.

-------------------

Το Teatro Grottesco είναι μια συλλογή διηγημάτων του Thomas Ligotti. Δεν είναι η πρώτη φορά που εκδίδεται στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, ήταν η πρώτη μου επαφή με το έργο του συγγραφέα. Πρόκειται για μια συλλογή δεκατριών διηγημάτων, όχι ιδιαίτερα μικρής έκτασης (κατά μέσο όρο 25-30 σελίδων έκαστο), που είναι ομαδοποιημένα σε τρία κεφάλαια.

Κοινό σημείο όλων των ιστοριών είναι ένας υφέρπων τρόμος, που βασίζεται στο παράλογο, το μεταφυσικό και την παραίσθηση. Κι αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που κάνουν το έργο του Ligotti ιδιαίτερο: ο τρόμος δεν έρχεται με τον τρόπο που ίσως θα περίμενες. Είναι περισσότερο η ατμόσφαιρα, το κλειστοφοβικό αίσθημα και η απαισιόδοξη υφή των ιστοριών. Και κάπου στο βάθος μπορεί να αναγνωρίσεις ένα φιλοσοφικό υπόστρωμα σχετικά με τη λογική του παραλόγου και την αγωνία της ύπαρξης. Αν μπορούσα να βάλω soundtrack, θα ήταν κάτι από Devil Doll (το Girl Who Was ...Death πιθανότατα θα έπαιζε σε λούπα).

Οι ήρωες δρουν σαν να είναι μαριονέτες, σαν να κινούνται από μια εσωτερική ενόρμηση ή άλλοτε από τη δύναμη και τη γοητεία που ασκεί το παράλογο πάνω τους. Μοιάζουν με τον μέσο άνθρωπο, αλλά δεν είναι. Είναι σαν να αφήνονται μοιρολατρικά σε κάτι αρρωστημένο που τους έχει καταβάλλει.

Κάποια διηγήματα μου άρεσαν περισσότερο (πώς αλλιώς;), ενώ κάποια δεν με έβαλαν τελικά μέσα στην ιστορία. Σημειωτέον ότι απαιτεί συγκέντρωση και προσοχή. Είναι πυκνογραμμένο και έχει λυρισμό. Ξεχώρισα πάντως τα Ο Διευθυντής της Πόλης, Ο Προσωρινός μας Προϊστάμενος και Η Μονοκατοικία. Αν μου έλειψε κάτι, ήταν ένα πιο δυνατό τέλος στα περισσότερα διηγήματα (όπως λ.χ. έγινε πολύ ωραία στον Διευθυντή της Πόλης).

Ο Ligotti συνολικά έχει όμορφη, σκοτεινή γραφή που αποδίδει άψογα το ύφος μέσω του λυρισμού και της επαναληψιμότητας. Το α’ πρόσωπο που χρησιμοποιείται δίνει υποκειμενικό χαρακτήρα και μια αίσθηση εσωτερικού μονολόγου, σαν κάποιος να αραδιάζει τους φόβους και τις παρορμήσεις του. Διαφωτιστικό επίμετρο από τον μεταφραστή Χρυσόστομο Τσαπραΐλη.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Άμα είσαι φαν του Lovecraft, του Kafka ή του Poe.