Βαγγελης Γιαννισης - Λεωφορος Αλεξανδρας 173

Εκδόσεις Διόπτρα

Έτος έκδοσης: 2021

Σελίδες: 350

ΣΥΝΟΧΗ

Ένας χρήστης ναρκωτικών, ένας εισοδηματίας, ένας Ολλανδός τουρίστας, ένα 6χρονο κοριτσάκι κι ένας άνδρας άγνωστων στοιχείων. Το κοινό που έχουν όλοι οι παραπάνω είναι ότι δολοφονήθηκαν. Ο συγγραφέας συνεργάζεται με τους αστυνομικούς και παρουσιάζει πέντε αληθινές ιστορίες εγκλημάτων.

---------------------------------

Αυτό το βιβλίο είναι από τα λίγα true crime από Έλληνα συγγραφέα. Ο Βαγγέλης Γιαννίσης “φιλοξενήθηκε” για ένα διάστημα στη ΓΑΔΑ, όπου δίπλα σε αξιωματικούς του τμήματος Ανθρωποκτονιών, βίωσε την έρευνα κάποιων αληθινών υποθέσεων. Πέντε δολοφονίες (ανεξάρτητες μεταξύ τους) που συνέβησαν στην Αθήνα αναζητούν τον ένοχο. Το βιβλίο έχει κάνει (αν δεν απατώμαι) τέσσερις ανατυπώσεις σε πολύ λίγο χρόνο.

Κάποιες ιστορίες τις αναγνωρίζεις – ο Γιαννίσης εύλογα έχει αλλάξει τα ονόματα όλων των εμπλεκομένων. Ακόμη, υπάρχουν αναφορές σε άλλες γνωστές υποθέσεις (πχ. ενός φασίστα που πυροβολούσε όποιον δεν του φαινόταν Έλληνας, σχετικό επεισόδιο είχε κάνει και η 10η Εντολή). Επίσης, σε καθεμιά από τις πέντε ιστορίες έντονο είναι το procedural που καταγράφει ο συγγραφέας.

Η ικανότητα του συγγραφέα να ζωντανεύει τις ιστορίες του είναι δεδομένη. Άλλωστε, ο Γιαννίσης έχει δώσει αρκετές δουλειές και μάλιστα με εξαιρετική συνέπεια. Εδώ όμως βγαίνουμε από το μυθοπλαστικό σύμπαν του δημιουργού και περνούμε σε ένα κόσμο υπαρκτό. Το βάρος λοιπόν πέφτει περισσότερο στις ιστορίες (ανθρώπινες και τραγικές). Ως εκ τούτου βγαίνουμε από τον υπαινιγμό, την παραπλάνηση, την ανατροπή. Η πραγματικότητα είναι πιο πεζή κι ίσως πιο άβολη, ακριβώς επειδή είναι πραγματική.

Και επειδή είναι αληθινές ιστορίες, τραγικές ως προς την φύση τους, αλλά όχι τόσο δυνατές ώστε να σε μαγνητίσουν ως μυθιστορηματικό υλικό, χρειάζεται να γεμίσουν με άλλα στοιχεία. Οπότε μαθαίνουμε για το παρελθόν των αστυνομικών, αλλά όχι εκτός αστυνομίας. Κάπου δηλαδή σπάει η αφήγηση και κάνει αναδρομές που δεν ξέρω κατά πόσο συμβάλλουν στην ατμόσφαιρα. Υποκειμενικά εντελώς -πώς αλλιώς;- εκτιμώ ότι θα έπρεπε να ξέρουμε περισσότερα για τους αστυνομικούς, αφού αυτοί είναι τελικά οι πρωταγωνιστές. Ήθελα να είναι πιο καλά χτισμένοι κι επενδυμένοι, διότι τώρα μοιάζουν σαν να είναι το ίδιο πρόσωπο.

Η γενική επίγευση που μου άφησε το βιβλίο έμοιαζε πολύ με την έντυπη έκδοση της Μηχανής του Χρόνου (Ιστορίες από τη Μηχανή του Χρόνου), μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά παρεμπιπτόντως. Ή κάτι από Κόκκινο Κύκλο / 10η Εντολή. Σίγουρα δεν είναι το τυπικό αστυνομικό μυθιστόρημα, δεν νομίζω εξάλλου να ήταν αυτή η πρόθεση του συγγραφέα.

Μπόνους αναφορά: δεν έχω καν ιδέα αν ο συγγραφέας είχε στο μυαλό του την θρυλική cult τηλεοπτική εκπομπή, αλλά η χρήση των ονομάτων Αλί – Σαμπίρ με έκανε να γελάω νευρικά. Αν όντως είναι νύξη σε αυτό που έχω κατά νου, ο Βαγγέλης Γιαννίσης είναι μεγάλος παίκτης.

Χάρηκα που βρήκα αναφορά στον Πρωταγόρα (κι όχι του Πλάτωνα, η ιδέα ανήκει στην επιχειρηματολογία του Πρωταγόρα, με τον οποίο ο Πλάτωνας διαφωνούσε σε κάθε επίπεδο), αλλά δε νομίζω ότι η αντίληψη της ελληνικής δικαιοσύνης κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση – ας μην πιάσουμε τον τρόπο που λειτουργεί η ελληνική δικαιοσύνη.

Γι’ αυτό συνολικά δεν μπορώ να μην κρατήσω μια υποσημείωση. Δεν αμφιβάλλω (και δεν θέλω να αμφιβάλλω) ότι οι αστυνομικοί που συνάντησε και συναναστράφηκε ο Γιαννίσης ήταν άνθρωποι του καθήκοντος. Ενδεχομένως έτσι να είναι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν το Ανθρωποκτονιών. Αλλά θα προτιμούσα λιγότερα ευχολόγια και λιγότερη εξιδανίκευση. Έπρεπε να το είχα καταλάβει ήδη από τον πρόλογο που κάνει ο αστυνομικός διευθυντής. Enough said.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Είναι ενδιαφέρον ως προς την θεματολογία και την πρόθεση. Είναι true crime εν Ελλάδι, όπου το έγκλημα σταματά (ευτυχώς) σε ένα σημείο – δε θα γίνουμε σειρά ντοκιμαντέρ στο Netflix. Οπότε μη περιμένεις noir και μυστήριο.