1922 [2017]

Δράμα εποχής, τρόμου – μυστηρίου

Σενάριο: Zak Hilditch

Σκηνοθεσία: Zak Hilditch

Διάρκεια: 105΄

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Καναδάς

Εμφανίζονται: Tomas Jane, Molly Parker, Dylan Schmid, Kaitlyn Bernard, Neal McDonough

ΣΥΝΟΨΗ

Το 1922 στη Νεμπράσκα της Αμερικής μια γυναίκα αποφασίζει να πουλήσει τη γη που της ανήκει και να μετακομίσει στο αστικό κέντρο. Ο σύζυγός της διαφωνεί και γι’ αυτό πείθει τον γιο τους να στραφεί εναντίον της. Όταν αποφασίζουν οι δυο τους να βγάλουν την μητέρα από τη μέση, τα πράγματα θα πάρουν άσχημη τροπή. Όλα έχουν το τίμημά τους και αργά ή γρήγορα αυτό πρέπει να πληρωθεί.

-------------------------

Το 1922 είναι κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Stephen King (από τα πιο πρόσφατα, του 2010 – δεν το έχω διαβάσει κι, αν δεν κάνω λάθος, δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά). Η πλοκή εκτυλίσσεται εξ ολοκλήρου στην αμερικανική επαρχία. Κτηνοτρόφοι με πολλά στρέμματα γης και καλλιέργειας προσπαθούν για μια θέση στον ήλιο. Αλλά η επαρχία έχει πάντα τα μυστικά της.

Το πρώτο μισό της ταινίας πάει αργά. Ενώ ξεκινάει δυνατά, για πάνω από ένα μισάωρο πάει σχεδόν σημειωτόν. Αλλά κοίτα να δεις που ισχύει ο κανόνας του ενός τετάρτου (θα πούμε άλλη φορά γι’ αυτό). Μετά την πρώτη ώρα η ένταση αυξάνεται και ο ρυθμός επιταχύνεται. Οπότε δεν έχουμε έναν σταθερό βηματισμό.

Μάλιστα, ενώ δεν σε προϊδεάζει απόλυτα στην αρχή, στην πορεία αποκτά στοιχεία ταινίας τρόμου. Η δολοφονημένη γυναίκα απεικονίζεται εξαιρετικά – δεν είναι τυχαίο ότι κάθε σκηνή της είναι γεμάτη ένταση και συναίσθημα (χωρίς η ίδια να κάνει τίποτα). Θα μου πεις Stephen King είναι αυτός.

Κι εδώ είναι όλο το ζουμί. Ο King δεν είναι απλώς ένας συγγραφέας τρόμου. Έχει διάσπαρτα στοιχεία μεταφυσικού (όπως κι εδώ). Έχει επίσης πολύπλευρο χτίσιμο χαρακτήρων (όπως κι εδώ). Έχει αναλυτικότατες -στα όρια της υπερβολής, ενίοτε και της βαρεμάρας- περιγραφές και πολύ καλή απεικόνιση του χώρου (όπως κι εδώ). Και -χωρίς να έχω διαβάσει το μυθιστόρημα- του πάει του King ο αμερικανικός νότος, όπως του πάει γενικά η επαρχία μιας περασμένης εποχής.

Βλέποντάς το επίσης μου ήρθε στο μυαλό το επεισόδιο Οι Αρουραίοι του Νεκροταφείου από το Cabinet of Curiosities (Το Ερμάριο με τα Αλλόκοτα Αντικείμενα) του Guillermo del Toro. Αρουραίοι παντού, τόσο ταιριαστά με την πλοκή και τόσο άβολο σαν αίσθηση, που ναι, είναι Stephen King. Ή θα μπορούσε να είναι Lovecraft ή Poe. Μακάβριο, creepy και πλήρως εναρμονισμένο με την ψυχική κατάσταση του κεντρικού χαρακτήρα (εξαιρετική η σκηνή στο υπόγειο).

Οι τρεις κύριοι χαρακτήρες και οι ηθοποιοί που τους υποδύονται λειτουργούν αρμονικά μεταξύ τους και οδηγούν την πλοκή εκεί που καταλήγει (πού φαντάζεσαι ότι καταλήγουν οι ιστορίες του Stephen King;). Στον ρόλο του Wilfred, του πατέρα της οικογένειας, ο Tomas Jane είναι πολύ καλός ερμηνευτικά. Είναι χαρακτηριστική εκφορά του λόγου του που ταιριάζει στον αμερικάνικο νότο, καθώς και τα σφιγμένα δόντια, όταν μιλάει. Αντιπαθητικός μέχρι αηδίας ως χαρακτήρας. Ο πιτσιρικάς της οικογένειας πείθει γενικά. Και η μητέρα, αν και δεν την πολυσυμπαθείς στην αρχή, έχει κομβικό ρόλο.

Για το τέλος άφησα την γενικότερη αίσθηση, το μήνυμα της πλοκής. Αν ο Αχιλλέας είχε δεχθεί εξαρχής τα δώρα του Αγαμέμνονα, όλα θα πήγαιναν κατ’ ευχήν. Δεν τα δέχθηκε κι η μοίρα τα έφερε έτσι που βγήκε τελικά στη μάχη χωρίς δώρα, μόνο αντιμέτωπος με μια νομοτελειακή συντριβή. Θα πεις, αυτό τι σχέση έχει… Ε κι όμως μάλλον έχει.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Δεν είναι κακή ταινία. Να την δεις (και να μη φοβάσαι τους αρουραίους). Στον Stephen King πάντως άρεσε, αφού την χαρακτήρισε μια ταινία που θα μείνει στη μνήμη του, για τις ωραίες εικόνες και τη δυσκολία του να προσαρμόσεις μια πρωτοπρόσωπη αφήγηση στον κινηματογράφο. Τη σύγκρινε μάλιστα με το There Will be Blood.