The Weekend Away [2022]

Θρίλερ, περιπέτεια

Σενάριο: Sarah Alderson

Σκηνοθεσία: Kim Farrant

Διάρκεια: 99’

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Εμφανίζονται: Leighton Meester, Christina Wolfe, Ziad Bakri, Luke Norris, Amar Bukvic, Iva Mihalic

ΣΥΝΟΨΗ

Δυο φίλες περνούν λίγο χρόνο σε μια τριήμερη απόδραση στην Κροατία. Όμως το πρώτο βράδυ η μία εξαφανίζεται χωρίς κανένα ίχνος. Έκτοτε η δεύτερη ξεκινά έναν αγώνα αναζήτησης στα τυφλά. Χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια από κανέναν πρέπει να δώσει αυτόν τον αγώνα μόνη της, μέχρι να θεωρηθεί κι η ίδια ύποπτη.

---------------------------------------

Το The Weekend Away, ελληνιστί Σαββατοκύριακο στην Κροατία, έκανε αίσθηση την άνοιξη του προηγούμενου έτους, αλλά γρήγορα πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Και οι δύο φάσεις φαίνονται απολύτως λογικές.

Η πλοκή εκτυλίσσεται στην Κροατία κι εκεί κερδίζει πόντους. Όμορφα τοπία, ένας πολιτισμός που κρύβει διαμαντάκια, με την θάλασσα να δένει αρμονικά με τον περιβάλλοντα χώρο. Οι παραγωγοί το ήξεραν αυτό, γι’ αυτό έδωσαν αρκετά εξωτερικά πλάνα. Τα πλάνα σε εσωτερικούς χώρους είχαν είτε μια επιτηδευμένη πολυτέλεια είτε μια αισθητική χαμηλού μπάτζετ.

Ως προς τους χαρακτήρες, βρίσκω το cast πετυχημένο στα βασικά πρόσωπα, όχι και τόσο επιτυχημένο στα δευτερεύοντα. Αυτή η αίσθηση αντανακλάται άμεσα στις καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων. Από την άλλη, το ζευγάρι των αστυνομικών έχει κάτι χάρτινο, ενώ και ο ιδιοκτήτης του airbnb μοιάζει με καρικατούρα – σαν να βλέπεις τον Κλεομένη, τον ανιψιό του Κατακουζηνού, έτσι, χωρίς κανέναν λόγο πέραν του να φανεί κάπως weirdo.

Και πάμε στην πλοκή. Εδώ υπήρχαν προοπτικές. Σημειωτέον δε ότι το σενάριο είναι βασισμένο σε βιβλίο, ενώ σεναριογράφος είναι η ίδια η συγγραφέας. Το στήσιμο της πλοκής έχει κάτι παλιομοδίτικο (καλό είναι αυτό) και σε κρατάει σε μια σχετική αγωνία, αφού δύσκολα βγαίνει άκρη. Αν μπεις στη διαδικασία του whodunit (που θα μπεις), θα δυσκολευτείς και θα αλλάξεις γνώμη δυο-τρεις φορές. Οπότε σε αυτό η ταινία πετυχαίνει.

Η βασική ένσταση όμως είναι στις τρύπες που έχει η ιστορία. Αρκετά πράγματα δεν στέκουν, δεν αιτιολογούνται ή δεν απαντώνται. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για τον φόβο του spoiler, αλλά υπάρχουν λογικά άλματα, τα οποία το σενάριο θέλει να προσπεράσει. Μα ο τρόπος που αποκαλύπτονται τα πράγματα δεν βγάζει νόημα. Το face ID δε λειτουργεί έτσι, οι πιστωτικές κάρτες δεν πέφτουν στα χέρια οποιουδήποτε καταχραστή, τα ταξίδια σε άλλες χώρες δε γίνονται λες και πας στο απέναντι περίπτερο, τα κοσμήματα δεν διακτινίζονται και αρκετά παρόμοια. Αυτό ήταν που μου χάλασε την γενική εικόνα. Μια ευκολία στα πάντα, συμπτώσεις και τυχαιότητες, και μια πλοκή σαν ελβετικό τυρί.

Συνολικά, έλειπαν αρκετά στοιχεία που θα έκαναν αυτήν την ταινία καλή και αξιομνημόνευτη. Ανάμεσα σε αυτά πρέπει να ήταν και το budget. Οπότε ναι, γινόταν καλύτερα.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Κρατώντας μικρό καλάθι.