Λευτερης Μπουρος – Ερασιτεχνες Δολοφονοι

Εκδόσεις Πηγή

Έτος έκδοσης: ²2021

Σελίδες:

ΣΥΝΟΨΗ

Σε αυτή την συλλογή διηγημάτων οχτώ διαφορετικοί αφηγητές μιλούν για μια ιστορία που τους σημάδεψε. Όλες καταλήγουν με έναν νεκρό, αλλά κάθε φορά τα κίνητρα και οι συνθήκες διαφέρουν. Φόβοι, ανασφάλειες, ψυχολογικά αδιέξοδα, θρησκευτικές δοξασίες και αντιζηλίες μπορούν να δημιουργήσουν το κατάλληλο έδαφος για μια ιστορία μυστηρίου και εξόντωσης.

-------------------------------

Ο Λευτέρης Μπούρος είναι από τα συζητημένα νέα πρόσωπα των τελευταίων 2-3 ετών. Οι Ερασιτέχνες Δολοφόνοι (με υπότιτλο 8 Ιστορίες Μυστηρίου) κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Πηγή το 2018 (εγώ έχω στα χέρια μου την δεύτερη έκδοση, του 2021). Έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει και τα τρία Drifter (2020, 2021 και 2022, εκδόσεις Bell). Δεδομένων των παραπάνω, παίρνω την ευκαιρία να σημειώσω ότι τελευταία τα καλύτερα πράγματα που διαβάζω προέρχονται όχι από τους λεγόμενους μεγάλους εκδοτικούς οίκους. Just saying.

Ως προς την δομή του βιβλίου, οι Ερασιτέχνες Δολοφόνοι είναι μια συλλογή διηγημάτων (ανισομεγεθών μεταξύ τους – λχ. το ογδοντασέλιδο Ποιος Μίλησε; δεν το λες διήγημα) με κεντρικό στοιχείο κάποιον φόνο, ο οποίος αποκαλύπτεται στο τέλος. Μέχρι να φτάσουμε εκεί έχει προηγηθεί η αφήγηση της εκάστοτε ιστορίας από κάποιον άμεσα εμπλεκόμενο. Σημειωτέον βέβαια ότι ο φόνος δεν διαπράττεται προς το τέρμα της γραμμικής αφήγησης, αλλά ξεκινώντας το διήγημα έχει ήδη συντελεστεί (φαντάσου το κατά κάποιον τρόπο σαν την τηλεοπτική αφήγηση της 10ης Εντολής ή του Κόκκινου Κύκλου).

Σε όλα τα διηγήματα ο αφηγητής είναι πρωτοπρόσωπος και η εστίαση, όπως είναι φυσικό, εσωτερική. Αυτό έχει μια δυναμική, εφόσον βλέπουμε την ιστορία μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή, και παίρνει ακόμη μεγαλύτερη σημασία, όταν αυτός δεν έχει απόλυτη διαύγεια (πχ. στο διήγημα Ο Μίμος ή στο Ποιος Μίλησε;).

Όπως συμβαίνει συνήθως, κάποια διηγήματα είναι καλύτερα και ξεχωρίζουν, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι σηκώνουν όλο το βάρος της αφήγησης. Μου άρεσε ιδιαίτερα Ο Μίμος (έβλεπα βέβαια πού πήγαινε η ιστορία), Ο Άνθρωπος του Βάλτου και το Ποιος Μίλησε;. Ο Μαύρος Γάτος ήταν μια ωραία εισαγωγή, έτσι για το ζέσταμα. Ο Αιρετικός, αν και είχε ενδιαφέρον, τοποθετείται σε μιαν άλλη εποχή, κάπως μακρύτερη από εμάς (βαθμός εδώ και για τις αναφορές στον Τζιορτάνο Μπρούνο και για το Hallowed be thy name των Iron Maiden, που έχει κάτι από την αισθητική της ιστορίας). Η Λυδία με μπέρδεψε για μια στιγμή και η Άγια Νύχτα μου έφερε μνήμες του στρατού (χωρίς τα όποια ιδιαίτερα στοιχεία συνθέτουν την πλοκή). Το τελευταίο, με τίτλο Η Μέρα που Έγινα Δολοφόνος, είναι ένα χαλαρό κλείσιμο της συλλογής.

Εκτιμώ ότι ο Λευτέρης Μπούρος έχει διαβάσει κάμποσο τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, τον Κινγκ, ίσως τον Λάβκραφτ ή τον Κάφκα. Συνολικά, το αποτέλεσμα έχει ατμόσφαιρα κι έναν αβίαστο τρόπο να σε βάζει στην εκάστοτε ιστορία. Όμορφη δουλειά, γεμάτη εικόνες και σκοτεινές ιστορίες οι οποίες προέρχονται κυρίως από το θυμικό και τις φοβίες των ανθρώπων που τις αφηγούνται.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Το διήγημα είναι μια φόρμα που δεν μου πολυπήγαινε, αλλά έχω αναθεωρήσει προ καιρού και νομίζω ότι γενικά έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Οπότε ναι, είναι ενδιαφέρουσα δουλειά και τιμά την παράδοση που υπηρετεί. Είναι δε μια πρόταση για το μέλλον της ελληνικής πεζογραφίας, που περνά με αξιώσεις σε μια φάση δοκιμής και πειραματισμού. Εκτός λοιπόν από το ότι θα το ευχαριστηθείς, θα στηρίξεις δημιουργούς που (ελπίζω ότι) θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.