Mo Hayder – Το Φονικο Κελαηδισμα

Πρωτότυπος τίτλος: Mo Hayder – Birdman (1999)

Εκδόσεις Διόπτρα

Μετάφραση: Αύγουστος Κορτώ

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2015

Σελίδες: 436

ΣΥΝΟΨΗ

Πέντε πτώματα γυναικών βρίσκονται το ένα μετά το άλλο. Είναι ακρωτηριασμένα και τροποποιημένα ώστε να μοιάζουν μεταξύ τους. Στη θέση της καρδιάς έχουν ραμμένο ένα ημιθανές πουλί. Ο επιθεωρητής Τζακ Κάφερι καλείται να βρει το νήμα που συνδέει τις πέντε γυναίκες και για να το πετύχει θα πρέπει να εισχωρήσει σε έναν κόσμο άγνωστο σ’ αυτόν. Ταυτόχρονα, πρέπει να διαχειριστεί προσωπικές του υποθέσεις που περισσότερο μπερδεύουν παρά βοηθούν την κατάσταση.

----------------------

Για την Mo Hayder τα έχουμε ξαναπεί στο Μάτι στο Σκοτάδι και στην Κούκλα. Κάποια στιγμή θα ακολουθήσουν Η Σιωπή των Δέντρων, το Δέρμα και η Τελετουργία. (Μετά από έξι αντίτυπα της Hayder που αγόρασα δεν έπρεπε να μου κάνουν δώρο τον Λύκο; Όχι; Καλά.) Το Φονικό Κελάηδισμα είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς, την οποία -κακώς- δεν ακολούθησα, αλλά δεν χάνεις και πολλά, αν τα διαβάσεις με διαφορετική σειρά. Έτυχε να πάρω την επανατυπωμένη έκδοση του 2019 και μπορώ να πω ότι το βιβλίο μοιάζει σύγχρονο – με εξέπληξε το γεγονός ότι πρωτοκυκλοφόρησε το 1999 (και θα εξηγήσω μετά γιατί). Στην παρούσα έκδοση την μετάφραση την ανέλαβε ο Αύγουστος Κορτώ και την επιμέλεια ο Κυριάκος Αθανασιάδης, τις δουλειές των οποίων εκτιμώ. Οπότε ξεκινάμε καλά.

Ως πρώτο βιβλίο της σειράς είναι εκείνο στο οποίο μας συστήνεται ο επιθεωρητής Τζακ Κάφερι. Τον τύπο αυτόν τον αγάπησα στα επόμενα βιβλία της σειράς, αλλά όχι ιδιαίτερα σε αυτό το πρώτο. Είχε κάτι επιτηδευμένο, ίσως μια μεγαλοαστική νοοτροπία, η οποία μου έμοιαζε ξένη και υπερβολική. Δεν χρειαζόταν να οδηγεί Τζάγκουαρ ούτε να ζει πολυτελή ζωή σε μια βίλα πίνοντας σαμπάνια σε κρυστάλλινα ποτήρια. Πάντως, στρώνει το χαλί για μια προσωπική ιστορία που μένει ανοιχτή για να επανέλθει στα επόμενα βιβλία. Όπως και οι άλλοι χαρακτήρες είναι καλογραμμένος.

Και μια και πιάσαμε τους χαρακτήρες -μη παρεξηγηθώ εδώ- ο θύτης είναι εξαιρετικά δοσμένος. Αν και είναι ο “κακός” της ιστορίας, πραγματικά villain, θες να διαβάζεις γι’ αυτόν, για το back-story του. Οι πρακτικές του είναι ενδιαφέρουσες (να τις διαβάζεις, προς Θεού) και σχεδόν παίρνει την πλοκή πάνω του και την κουβαλάει μέχρι το τέλος (σχεδόν).

Η Hayder γενικά δεν το λυπάται. Στα βιβλία της οι περιγραφές είναι σκληρές και λεπτομερείς σε βαθμό που ξεπερνά το πλαίσιο. Σεξουαλικές σκηνές, σαδισμός, ακρωτηριασμένα πτώματα σε αποσύνθεση, νεκροφιλία, λεπτομερής ιατροδικαστική έκθεση (το οποίο σημαίνει πολλές άγνωστες λέξεις για εμάς της θεωρητικής ή -εδώ που τα λέμε- για οποιονδήποτε μη γιατρό). Γενικά, η Hayder σοκάρει τόσο με την γραφή όσο και με τις παραστάσεις που δίνει. Εκεί, νομίζω, βρίσκεται και το χαρακτηριστικό της. Την ακρότητα των σκηνών την μετρίασε σταδιακά (πολύ σταδιακά) μετά από την Τελετουργία. Με τα πολλά δεν είναι το βιβλίο που θα έδινα σε κάποιον έφηβο αναγνώστη.

Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η έκπληξή μου για το 1999. Τέτοιο ύφος και θεματολογία πρέπει να φαινόταν πιο σοκαριστικά τότε σε σχέση με σήμερα. Ιδίως αν σκεφτώ ότι είναι το ντεμπούτο της Hayder, η συγγραφέας παίρνει πόντο. Πέρα από την εκδοτική και εμπορική πραγματικότητα της Ελλάδας, δε μου φαίνεται περίεργο που ανάλογα βιβλία έβλεπαν έκδοση προ του 2000.

Το Φονικό Κελάηδισμα δεν είναι το αστυνομικό μυθιστόρημα που θα αναζητάς για πολύ τον θύτη. Αυτός θα φανερωθεί σχετικά νωρίς και τα κίνητρα, οι ενέργειες και το συνολικό στήσιμο της ιστορίας ξεδιπλώνονται σελίδα με τη σελίδα. Το θέμα είναι τι κρύβεται από πίσω και αν τελικά θα καταφέρουν αν τον συλλάβουν.

Συνολικά λοιπόν πρόκειται για ένα σκληρό ανάγνωσμα, που χαρακτηρίζεται από ωμότητα και ειδεχθείς περιγραφές. Έχει κάτι εμπορικό βέβαια, όπως και άλλα βιβλία της Hayder, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι, αλλά να μην τρως στο ενδιάμεσο.

διάβασε επίσης:

Mo Hayder - Μάτι στο σκοτάδι

Mo Hayder - Η Κούκλα