Mo Hayder – Μάτι στο Σκοτάδι

Τίτλος πρωτότυπου: Mo Hayder, Gone (2010)

Εκδόσεις Διόπτρα

Μετάφραση: Βαγγέλης Γιαννίσης

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2018

Σελίδες: 550

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Έχει ήδη αρχίσει να βραδιάζει όταν ο ντετέκτιβ Τζακ Κάφερι φτάνει στο σημείο όπου βρίσκεται το θύμα κλοπής αυτοκινήτου. Έχει αντιμετωπίσει αντίστοιχα περιστατικά στο παρελθόν, όμως αυτό είναι διαφορετικό… Στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου που κλάπηκε βρισκόταν ένα εντεκάχρονο κοριτσάκι, το οποίο ακόμα αγνοείται. Ύστερα από ένα ανώνυμο γράμμα, ο Κάφερι είναι σίγουρος ότι ο απαγωγέας δεν θα αργήσει να ξαναχτυπήσει και το ένστικτό του σπάνια τον έχει προδώσει… Όμως κάτι είναι πολύ λάθος. Ο απαγωγέας φαίνεται να είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από την αστυνομία. Ο Τζακ πρέπει να βιαστεί…

------------------------------

Μου αρέσει η Mo Hayder. Αν και ακολουθεί μια μανιέρα, όπως γενικά συνηθίζεται στην φορμουλαϊκή μυθοπλασία, παίζει άλλοτε με ακραίες περιγραφές κι άλλοτε με την κοινωνική διάσταση του εγκλήματος. Έχει σε γενικές γραμμές άμεση γραφή, σχεδόν κινηματογραφική (γεγονός που δεν είναι πάντα καλό).

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στο Μάτι στο Σκοτάδι, την πέμπτη ιστορία του Τζακ Κάφερι κατά σειρά, το θέμα είναι άβολο: απαγωγές μικρών παιδιών. Δεν ξέρω αν μπορώ καν να φανταστώ την απόγνωση ενός ανθρώπου, όταν έχει απαχθεί το παιδί του. Θέμα ευαίσθητο και ιδιαίτερο. Οπότε από μόνο του δίνει άλλη υφή στο μυθιστόρημα.

Πολύ καλή οπτική ήταν και η πιο “ανθρώπινη” αστυνομία. Λάθη, παραλείψεις, ασυνεννοησία. Πολύ πιο ρεαλιστική απεικόνιση. Ούτε εξιδανίκευση, ούτε σούπερ-ήρωες. Βέβαια, το Μάτι στο Σκοτάδι εντάσσεται σε μια σειρά βιβλίων που έχουν ένα δέσιμο μεταξύ τους. Όχι ότι δεν διαβάζονται ανεξάρτητα, αλλά ενδείκνυται να τα διαβάσεις με την σειρά. Αλλιώς θα πρέπει να συμβιβαστείς με το γεγονός ότι κάποια πράγματα θα μοιάζουν ξεκομμένα.

Και ναι, μπορεί να δικαιώνει το είδος του ή να προσφέρει στον αναγνώστη δυνατές στιγμές. Αλλά, αν έχω μια ένσταση, είναι τα σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό. Από τη μέση και ύστερα για αρκετές σελίδες η πλοκή ρίχνει αρκετά τους τόνους, αφού ουσιαστικά είναι σε αδιέξοδο. Το έσωσε βέβαια στο τέλος, όπου κερδίσαμε όλα όσα χάναμε λίγο-λίγο στη μέση. Με καταιγιστικό ρυθμό και δράση. Κι επίσης, δεν συμπαθώ την Φλι Μάρλι. Προσπάθησα, αλλά δεν. Δεν με τραβάει η ιστορία της και μου φαίνεται ότι χειρίζεται τις καταστάσεις πάντα με τον μόνο λανθασμένο τρόπο. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι βαριόμουν τις σκηνές στα φρεάτια. Ο χαρακτήρας της Φλι μόνο με μέσο μπορεί να απολαμβάνει ισομερώς χώρο και χρόνο με τον Κάφερι. Το βιβλίο θα μπορούσε να ήταν 100 σελίδες μικρότερο.

Τέλος, διαπίστωσα κάποια μικρά κενά. Δεν μου φάνηκε ότι απαντήθηκαν όλα τα “γιατί”. Υπήρχαν κάποια άλματα. Συν μικρές ατέλειες, όπως για παράδειγμα: “ο Κόρι έκανε τον κύκλο του τραπεζιού και άρπαξε τα χέρια του Κόρι από πίσω” (σελ.345).

Είναι ωραία βέβαια η ανατροπή κι ο τρόπος που δόθηκε. Όχι γιατί δεν μπορείς να βρεις τον ένοχο. Αλλά κυρίως για τον τρόπο που αλληλεπιδρά με τις οικογένειες, αλλά και το αόρατο νήμα που συνδέει τις οικογένειες μεταξύ τους ή με τον θύτη. Ως προς αυτό, υπάρχει ένα βαθύτερο επίπεδο, ικανό να φωτίσει ενδοοικογενειακές σχέσεις και προβλήματα.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Είναι μάλλον καλύτερο από την Τελετουργία (3ο) και το Δέρμα (4ο). Είναι κάπως πιο αδύναμο από το Φονικό Κελάηδισμα (1ο) και την Σιωπή των Δέντρων (2ο). Και μάλλον είναι στα ίδια με την Κούκλα (6ο). [δεν έχω διαβάσει τον Λύκο (7ο)] Οπότε φυσικά περνάει με άνεση στην επόμενη φάση. Αν είσαι και γονιός, θα σου δώσει πόντους αγωνίας.

βαθμολογία: 72/100