Ricardo Piglia – Νυχτερινος Στοχος

Πρωτότυπος τίτλος: Ricardo Piglia – Blanco Nocturno (2010)

Εκδόσεις Καστανιώτης

Μετάφραση: Κώστας Αθανασίου

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2013

Σελίδες: 344

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Τόνι Ντουράν είναι ένας τυχοδιώκτης που φαίνεται να ξέρει πολλά. Μετακομίζει σε μια κωμόπολη, η οποία σκανδαλίζεται από το ειδύλλιό του με δυο δίδυμες αδερφές της περιοχής. Ο ίδιος φρόντιζε πάντα να εμφανίζεται με μία από τις δύο, αλλά η σχέση τους ήταν κοινό μυστικό. Όμως ο Ντουράν είναι πλέον νεκρός και οι λόγοι για τους οποίους μπορεί να έπεσε θύμα δολοφονίας δεν είναι ξεκάθαροι.

--------------------------

Ο Ρικάρντο Πίλια είναι Αργεντινός συγγραφέας και θεωρείται από τα δυνατά χαρτιά της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας. Από τις εκδόσεις Καστανιώτη έχουν κυκλοφορήσει ήδη τα Καμένα Λεφτά και η Τεχνητή Αναπνοή. Είναι μάλιστα εντυπωσιακό ότι τα δύο βιβλία έχουν απόσταση 17 χρόνια (1980 το πρώτο, 1997 το δεύτερο).

Στον Νυχτερινό Στόχο μάς μεταφέρει σε μια κωμόπολη της Αργεντινής την δεκαετία του 1970. Η άφιξη ενός περίεργου τύπου, του Τόνι Ντουράν, ταράζει την μικρή κοινότητα και ο θάνατός του δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Από εκεί κι έπειτα ξεκινά η αναζήτηση του δολοφόνου. Ο Κρόσε τίθεται επικεφαλής και προσπαθεί να βγάλει μια άκρη σε μια ιστορία που δεν δείχνει να αποδίδει κανένα κίνητρο. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι το μυθιστόρημα ξεκινά από την στιγμή που ο Τόνι Ντουράν είναι ήδη νεκρός.

Ο κόσμος που πλάθει ο Πίλια είναι ιδανικά φτιαγμένος. Όχι ένας ιδεατός κόσμος -κάθε άλλο, αλλά δίνει ατμόσφαιρα σε ένα περιβάλλον που μας είναι ξένο. Ο πορτορικανός Ντουράν, οι γκαούτσος, η λατινοαμερικάνικη επαρχία και μια κοινωνία βουτηγμένη στις αντιφάσεις της. Αυτό νομίζω ότι είναι και το δυνατό χαρτί του μυθιστορήματος: το αφηγηματικό σύμπαν που το παρακολουθείς αβίαστα μέχρι να συμβαδίσεις μαζί του.

Ωστόσο, κι ενώ ο Πίλια είναι στιβαρή γραφή, κατά στιγμές κουράζει. Εκτρέπεται συχνά της κύριας πλοκής και κάνει συνεχώς μια πιο “θεωρητική” προσέγγιση των πραγμάτων. Σαφώς έχει ενδιαφέρον, αλλά σε θέλει συνεχώς εκεί, να επανέρχεσαι και να ξαναδιαβάζεις. Τα πρόσωπα που εμφανίζονται είναι αρκετά και η αφήγηση μετατοπίζεται εκεί.

Αν επιδιώκεις να διαβάσεις ένα αυστηρά αστυνομικό μυθιστόρημα, ο Νυχτερινός Στόχος δεν είναι ακριβώς αυτό που ψάχνεις. Δεν θα βρεις ανατροπές και κόντρα ανατροπές, δεν θα ενθουσιαστείς με τον γρήγορο ρυθμό του. Σαφώς αυτό δεν είναι μειονέκτημα, αλλά είναι κάτι που πρέπει να συνυπολογίσεις επιλέγοντας.

Πάντως έχει ενδιαφέρον ότι εδώ ο πρωταγωνιστής είναι το ίδιο το θύμα. Δεν συμβαίνει συχνά, καθώς συνήθως το θύμα πλαισιώνει την πλοκή και όλα τα φώτα στρέφονται στον επιθεωρητή ή τον ίδιο τον δολοφόνο. Στον Νυχτερινό Στόχο ο κεντρικός ήρωας είναι ο νεκρός.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Μάλλον ναι. Ο Πίλια γράφει με βάθος και στήνει όμορφα ένα σκηνικό. Αλλά δεν είναι ένα τυπικό αστυνομικό μυθιστόρημα (με τα θετικά του και τα αρνητικά του).