Chevy Stevens – Πουθενα να κρυφτεις
Τίτλος πρωτότυπου: Chevy Stevens - Those Girls (2015)
Μετάφραση: Βιολέττα Ζεύκη
Εκδόσεις Διόπτρα
Έτος ελληνικής έκδοσης: 2016
Σελίδες: 450
ΣΥΝΟΨΗ
Το καλοκαίρι του 1997 τρεις αδερφές μπλέκουν σε μια αδιανόητη περιπέτεια. Προσπαθώντας να ξεφύγουν πέφτουν θύματα κακοποίησης, γεγονός που τα επόμενα χρόνια θα γίνει ο εφιάλτης τους. Δεκαοχτώ χρόνια μετά θα πρέπει να επιστρέψουν στον τόπο κακοποίησης τους, όπου πολλά πράγματα έχουν αλλάξει κι άλλα τόσα έχουν μείνει ίδια. Για δεύτερη φορά θα πρέπει να παλέψουν για την επιβίωσή τους.
---------------------
Για το Εκείνη τη Νύχτα της Chevy Stevens είχα γράψει: “Μου αρέσει η Chevy Stevens. Βάζει συνήθως τον αστυνομικό χαρακτήρα των ιστοριών της σε δεύτερο πλάνο και φέρνει μπροστά το ψυχογράφημα των ηρώων. Έχει μυστήριο, αλλά όχι με την κλασική υφή του. Περισσότερο είναι αφορμή για να διηγηθεί την ιστορία.”
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στο Πουθενά να Κρυφτείς και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό. Η Stevens χτίζει όμορφα τους χαρακτήρες της και τους δίνει όλα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν μια προσωπικότητα. Βέβαια, δεν τους φέρεται ωραία. Οι τρεις ηρωίδες εδώ υποφέρουν (και βάλε), περνούν τα πάνδεινα και κακοποιούνται με κάθε δυνατό τρόπο. Θα ήθελα πάντως ένα τόξο μεταβολής, όπως λένε οι σεναριογράφοι.
Οπότε σημείο πρώτο: πολλή κακοποίηση γυναικών. Σε καιρούς που χρειάζεται να συζητάμε για τα αυτονόητα, που η έμφυλη βία μάς γυρνά πολύ πίσω (εκεί από όπου δεν φύγαμε ποτέ) και έχουμε συνηθίσει το πρόσωπο του κτήνους, τέτοια θέματα γίνονται συλλήβδην άβολα. Ακόμα κι αν πρόκειται για λογοτεχνία, δεν ξέρω αν θέλω να διαβάζω για κακοποίηση βάσει φύλου. Το θέμα παραμένει δύσκολο και δυσάρεστο σε όλη την έκταση του βιβλίου.
Οι περιγραφές και συνολικά η αφήγηση είναι λεπτομερέστατη και ζωντανή. Άκρως ρεαλιστική, σχεδόν νατουραλιστική. Οι αντιδράσεις των θυμάτων είναι οι αναμενόμενες κι ανταποκρίνονται στην ιδιοσυγκρασία της καθεμιάς. Το ίδιο ισχύει και για τον φυσικό χώρο που μοιάζει οικείος, ακόμη κι αν δεν έχουμε εικόνα της επαρχίας του Βανκούβερ ιδίοις όμμασι. Πάντως, η Stevens δεν φλυαρεί και δίνει αυτό που πρέπει κατά περίπτωση.
Μιλώντας για αφηγηματικές τεχνικές, σημείο δεύτερο: η πρωτοπρόσωπη αφήγηση με κέρδισε στην αρχή. Μου φάνηκε ο καλύτερος τρόπος να αφηγηθεί κανείς ένα τόσο προσωπικό δράμα. Από την άλλη, με ξένισε η αλλαγή του αφηγητή. Η οπτική γωνία αλλάζει. Αρχικά την ιστορία την αφηγείται η μικρότερη αδερφή, κάπου στα μισά άλλο πρόσωπο και μετά εναλλάξ, μέχρι να έρθει τρίτο πρόσωπο να δώσει την εκδοχή του. Όχι συνηθισμένη τακτική, που δεν ξέρω αν μου άρεσε. Κάπως κινηματογραφικός τρόπος να βλέπεις τα πράγματα, ό,τι κι αν σημαίνει εδώ.
Το βιβλίο συνολικά είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ. Δεν έχεις τόσο την αγωνία της επόμενης σελίδας – μπορείς σχετικά εύκολα να μαντέψεις πού πάει το πράγμα, δεν είναι αυτό το ζητούμενο εδώ. Το ενδιαφέρον κινείται γύρω στη δόμηση των χαρακτήρων, στην αλληλεπίδραση μεταξύ τους και εν γένει στην αδερφική σχέση που δοκιμάζεται κι αντέχει. Και σε αυτό κερδίζει η ιστορία. Τρεις αδερφές που σε κερδίζουν, τις συμπονάς και θες να πάει όλο αυτό κάπου καλά, κάπου με λιγότερο πόνο, μια εκδίκηση ίσως, μια λύτρωση.
Γενικά, η Stevens έχει τον τρόπο της να δίνει δυσάρεστες ιστορίες με ενδιαφέρον. Η ροή της αφήγησης κυλά όμορφα κι εύκολα. Στην πραγματικότητα, δεν το αφήνεις απ’ το χέρι σου. Και μεταξύ μας, το τυπογραφικό λάθος ανάμεσα στα ονόματα Μπράιαν και Ράιν (σελ. 328) με πήγε πίσω στο σκετς των ΑΜΑΝ, όταν σατύριζαν την ταινία Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν. Άντε βάλε και την επανάληψη "να της εξηγήσω" (σελ. 419).
ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Πολλή κακοποίηση, ξυλοδαρμοί, βιασμοί, οπλοχρησία, δολοφονίες, ναρκωτικά. Λάβε τα υπόψη αυτά. Έχεις ένα δράμα χαρακτήρων που ακολουθείς κατά πόδας την διαδρομή των τριών χαρακτήρων. Το συνολικό ταμείο είναι θετικό.
βαθμολογία: 72/100
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου