It [2017, 2019]

It: Chapter one (2017)

Τρόμου

Σενάριο: Chase Palmer, Cary Joji Fukunaga, Gary Dauberman

Σκηνοθεσία: Andy Muschietti

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Διάρκεια: 135’

Εμφανίζονται: Bill Denbrough, Sophia Lillis, Jeremy Ray Taylor, Bill Skarsgård, Finn Wolfhard, Chosen Jacobs, Jack Dylan Grazer, Wyatt Oleff

It: Chapter two (2019)

Τρόμου

Σενάριο: Gary Dauberman

Σκηνοθεσία: Andy Muschietti

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Διάρκεια: 169’

Εμφανίζονται: James McAvoy, Jessica Chastain, Bill Skarsgård, Isaiah Mustafa, James Ransone, Andy Bean, Jay Ryan, Bill Hader

ΣΥΝΟΨΗ

Στη μικρή πόλη του Ντέρι κάτι παράξενο έχει κάνει την εμφάνισή του. Ανήλικα παιδιά εξαφανίζονται. Ο -αγνοούμενος πλέον- Τζόρτζι συναντά έναν κλόουν που ζει σε ένα υπόνομο. Έκτοτε τα πράγματα παίρνουν θανάσιμη τροπή. Μια παρέα 13χρονων φίλων, οι Losers Club, καλείται να ακολουθήσει το νήμα και να έρθει αντιμέτωπη με τις φοβίες της. Η υπόθεση δεν θα κλείσει ακόμη κι όταν η παρέα θα ενηλικιωθεί, αφού για δεύτερη φορά, 27 χρόνια μετά, πρέπει να παλέψουν απέναντι σε έναν μυθικό εχθρό.

----------------------------

Και μιας και την περασμένη βδομάδα πιάσαμε την ανθολογία διηγημάτων ΣτονΊσκιο του Βασιλιά, μια αφιερωματική έκδοση εμπνευσμένη από το έργο του Stephen King, ας συνεχίσουμε με το It (Το Αυτό), και δη την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου. Και μιλάμε εδώ για τη διλογία που κυκλοφόρησε το 2017 και 2019.

Ανήκω στην προνομιούχο γενιά που ενηλικιώθηκε την περίοδο των παχιών αγελάδων που είδε την ομώνυμη μίνι σειρά του 1990. Βέβαια την είδα γύρω στο 2000 ή λίγο μετά και δεν ήξερα καν ότι επρόκειτο για μίνι σειρά, αλλά θεωρούσα πως είναι μια μεγάλη ταινία. Θυμάμαι ότι ήταν δύο ή τρία dvd. Την είδαμε σε υπολογιστή “γιατί η οθόνη του υπολογιστή έχει καλύτερη ανάλυση” (το οποίο παίζει και να ίσχυε, αν φέρεις στο μυαλό σου τις τηλεοράσεις προ εικοσαετίας). Θυμάμαι επίσης ότι ήταν ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που είχα δει στην εφηβεία μου (μαζί με εκείνον τον αναθεματισμένο καθρέφτη στο Resident Evil 1 στο PS2). Και τέλος, θυμάμαι ότι Το Αυτό ήταν η ταινία που έβαζες στην παντομίμα-με-ταινίες για να μην την βρίσκει κανείς. Αξέχαστα χρόνια ξέφρενης διασκέδασης, χαράς και κεφιού #not.

Προσπαθώντας να ανακαλέσω λεπτομέρειες εκείνης της οπτικοακουστικής εκδοχής δυσκολεύομαι. Αλλά σίγουρα μου έμεινε ο Tim Curry ως Pennywise, κυρίως γιατί έχει συνδεθεί με κωμικούς ρόλους.

Ο Pennywise εμφανίζεται στο Ντέρι κάθε 27 χρόνια. 27 χρόνια μεσολάβησαν από το Stephen King’s It (1990) μέχρι το It (2017). Όταν κυκλοφόρησε, για κάποιο λόγο αρνήθηκα να το δω. Θεώρησα ότι θα είναι μια εντελώς χολιγουντιανή παραγωγή, καλογυαλισμένη κι επιτηδευμένα προκλητική, στα χνάρια μιας μόδας που δημιούργησαν ταινίες τρόμου όπως το The Conjuring, Annabelle, Insidious κλπ. Είχα ήδη καλή εικόνα από το παλιότερο It και μου έφτανε. Τελικά, είδα το It μετά το δεύτερο μέρος που κυκλοφόρησε το 2019. Δεν αναθεώρησα πλήρως την αρχική μου προδιάθεση, αλλά εδώ υπήρχε μαγιά, μια καλή πρώτη ύλη από τον Stephen King.

Σε σχέση με την εκδοχή του 1990, η τεχνολογία έχει βάλει σημαντικά το χεράκι της. Μουσική, εφέ (όχι το καλύτερο CGI που έχεις δει), δυνατό μοντάζ και μια ακριβή παραγωγή συνθέτουν έναν πιο ολοκληρωμένο κόσμο. Πολύ καλές σε γενικές γραμμές, εξαιρετικές κατά περίπτωση είναι και οι ερμηνείες. Ιδίως στην ανήλικη ζωή των ηρώων τα πράγματα πάνε όπως πρέπει. Εφτά φίλοι, κόντρα στην πολιτική ορθότητα, ένας τραυλός, ένας ασθενικός, ένας φοβητσιάρης, ένας μαύρος, ένας ευτραφής και μια παρεξηγημένη κοπέλα, θύμα ενδοοικογενειακής κακοποίησης συνιστούν μια ομάδα, τους Losers Club. Απόκληροι, συχνά καταπιεσμένοι, θύματα bullying κι αποκλεισμού καλούνται μέσα σε ιδιαίτερες συνθήκες να αναμετρηθούν πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό τους. Φυσικά, δεν λείπουν τα κλισέ (ήρωες και αντι-ήρωες, ένα στοιχειωμένο σπίτι, αναμενόμενες ανατροπές κ.ο.κ.).

Δεν ενθουσιάστηκα όμως. Πολλά jump-scares (το θεωρώ φθηνό κόλπο για συνταγή επιτυχίας στις ταινίες τρόμου, ιδίως όταν το παρακάνουν). Ιδίως στο πρώτο μέρος το jump-scare είχε γίνει σχεδόν ρουτίνα, τόσο που ήξερες ακριβώς πότε έρχεται. Επίσης, η διάρκεια… ναι, ο Stephen King γράφει πληθωρικές ιστορίες, συμπιέζει πολλή πληροφορία και δημιουργεί σχεδόν έπη. Ναι, και η μίνι σειρά του 1990 ήταν μακρά σε διάρκεια. Αλλά δεν ήταν 5+ ώρες. Είναι πολλές και το πράγμα ξεχειλώνει στο δεύτερο μέρος, αφού δεν πάει μπροστά. Αρκετά φλύαρο. Κάποια στιγμή δια της παραγωγής ακούστηκε μια φήμη σχετικά με τη σύμπτυξη σε μία ενιαία ταινία με κόψιμο αρκετών σκηνών, αλλά και με την προσθήκη κάποιων άλλων.

Συγκρίνοντας πάλι το It του 1990 με το πιο πρόσφατο από τη μία, μου αρέσει που ο Pennywise παίρνει πλέον ένα σωρό μορφές, αλλά από την άλλη, ο Tim Curry έφερνε περισσότερο σε κλόουν. Ήταν φαινομενικά πιο αγαπησιάρης, πιο οικείος σαν εικόνα. Στη σύγχρονη εκδοχή σχεδόν ξεχνάς ότι είναι κλόουν. Το 1990 ο Pennywise είναι κλόουν που παραπέμπει και σε κάτι άλλο. Το 2017 ο Pennywise είναι κάτι άλλο που παραπέμπει και σε κλόουν. Θα έλεγα ότι ο Tim Curry είναι σπουδαίος, αλλά κι ο Bill Skarsgård είναι πολύ καλός Pennywise. Επομένως, ισοπαλία.

Οπότε το συνολικό ταμείο είναι θετικό. Όμορφη ταινία, καλογυρισμένη, με πειστικές ερμηνείες κι αρκετούς συμβολισμούς. Εκμεταλλεύεται ωφέλιμα όλα τα κλισέ του είδους, αλλά γυροφέρνει αρκετά σε ένα παρόμοιο υλικό με αποτέλεσμα να γίνεται φλύαρη. Δεν είναι κακή ταινία, δεν είναι καν μέτρια. Αλλά από την άλλη, δεν φτάνει να γίνει σπουδαία ταινία. Ωστόσο, διατηρεί μια ταυτότητα, την στιγμή που άλλες ταινίες του είδους είναι απελπιστικά ίδιες.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Παρά τα ψεγάδια, που πάντα θα προκύπτουν, είναι μια καλή κινηματογραφική μεταφορά. Δεν θα σε κάνει σοφότερο και πιθανότατα θα την ξεχάσεις σύντομα. Αλλά είναι αξιοπρεπής παραγωγή, καλή αντανάκλαση ενός έργου του King και τίμια σε αρκετούς τομείς. Αν έχεις διαθέσιμες και 5 ώρες, να δεις και τα δύο μέρη (το πρώτο είναι καλύτερο).