Chevy Stevens - Εκεινη τη Νυχτα
Τίτλος πρωτότυπου: Chevy Stevens – That Night (2015)
Εκδόσεις Διόπτρα
Μετάφραση: Ουρανία Τουτουντζή
Έτος ελληνικής έκδοσης:
Σελίδες: 481
ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)
Η δεκαοχτάχρονη Τόνι και ο φίλος της, ο Ράιαν, καταδικάστηκαν άδικα για το φόνο της μικρότερης αδελφής της. Δεκαεφτά χρόνια αργότερα, η Τόνι επιστρέφει στον τόπο της, έτοιμη να συνεχίσει τη ζωή της και να αφήσει πίσω της το παρελθόν. Θα διαπιστώσει πολύ σύντομα όμως ότι αυτό δεν είναι δυνατόν. Ο Ράιαν είναι πεπεισμένος πως μπορεί να ανακαλύψει την αλήθεια –η μητέρα της Τόνι εξακολουθεί να θεωρεί ένοχη την κόρη της– και οι παλιές της συμμαθήτριες που της είχαν κάνει κάποτε τη ζωή κόλαση ίσως να κρύβουν μυστικά που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Προτού λοιπόν μπορέσει να προχωρήσει μπροστά, η Τόνι θα πρέπει να κάνει ένα τρομακτικό βήμα προς τα πίσω, στη φρίκη του παρελθόντος, ώστε να ξεσκεπάσει την αλήθεια και να «καθαρίσει» επιτέλους το όνομά της, πριν να είναι πολύ αργά.
--------------------------------------
Μου αρέσει η Chevy Stevens. Βάζει συνήθως τον αστυνομικό χαρακτήρα των ιστοριών της σε δεύτερο πλάνο και φέρνει μπροστά το ψυχογράφημα των ηρώων. Έχει μυστήριο, αλλά όχι με την κλασική υφή του. Περισσότερο είναι αφορμή για να διηγηθεί την ιστορία.
Εκείνη τη νύχτα λοιπόν έγιναν πολλά που άλλαξαν την ζωή της κεντρικής ηρωίδας, Τόνι (ή Μέρφι, όπως την αποκαλούν). Σε μια στιγμή αμέλειας δολοφονήθηκε η ανήλικη αδερφή της κι η Τόνι βρέθηκε με τον σύντροφό της, Ράιαν, στη φυλακή. Η επιμονή στην αθωότητά τους δεν έπεισε κανέναν. Μετά την αποφυλάκισή τους πρέπει να διαχειριστούν την κατάσταση και να κερδίσουν την θέση τους σε έναν κόσμο που τους κοιτάζει με καχυποψία. Μια μικρή παρασπονδία και θα αρθεί η αναστολή τους με αποτέλεσμα να βρεθούν ξανά στη φυλακή.
Αλλά στο καθ’ αυτό μέρος το βιβλίο μπαίνει από τα μισά και μετά. Μέχρι εκεί η Stevens χτίζει το παρελθόν. Έτσι, μαθαίνουμε την (ατίθαση) εξωσχολική ζωή της Τόνι, τις σχέσεις της με τους γονείς της και την αδερφή της και κυρίως την αντιμετώπιση που υπέμεινε στο σχολείο. Η έκταση του bullying που περιγράφεται τείνει να φέρει δυσφορία κι αγανάκτηση. Κουράζει όμως, καθώς τραβάει για 200 σελίδες. Και μάλιστα προσλαμβάνει χαρακτήρα που ταιριάζει σε αμερικανικό κολέγιο ή τουλάχιστον στην στερεοτυπική απεικόνισή του από κολεγιακές κομεντί της κυριακάτικης μεσημεριανής ζώνης.
Κι εδώ ήταν ένα σημείο που τα χαλάσαμε. Η κατάσταση θυμίζει εφηβικές κόντρες στις οποίες η ντίβα του σχολείου, μοιραία και χειριστική cheerleader τα βάζει με μια εκκεντρικής εμφάνισής συμμαθήτρια, επειδή τα έφτιαξε με τον αλήτη, στα όρια της παρανομίας, πλην όμως καλό παιδί κατά βάθος, ομορφόπαιδο. 16χρονοι που πηγαίνουν στο σχολείο με το (δικό τους) αυτοκίνητο, βρίσκονται κάθε λίγο σε μαζικά σπιτικά πάρτι και κάνουν κάθε είδους κατάχρηση. Και δεν το γράφω χάριν υπερβολής – έτσι ακριβώς γίνεται στο βιβλίο μέχρι να αποφοιτήσει η Τόνι. Οπότε ναι, μπορεί η ιδέα να μου φάνηκε καλή, το περιβάλλον όμως στο οποίο ξεδιπλώνεται με μούδιασε.
Κι αφού καταπιάστηκα με όσα δεν μου άρεσαν, μάντεψε ποιος άλλος δεν μου άρεσε… οι χαρακτήρες. Όλοι. Στην πραγματικότητα δεν συμπάθησα κανέναν. Προφανώς, κάποιοι ήταν ανεκδιήγητοι, όπως λ.χ. η μητέρα των κοριτσιών. Αλλά κι αυτοί που θα έπρεπε να με κερδίσουν ή έστω να μού δημιουργήσουν λίγη συναισθηματική εμπλοκή, δεν τα κατάφεραν (δεν προσπάθησαν καν). Μέχρι ενός σημείου θα έλεγα ότι πλησιάζουν τους χαρακτήρες της Gillian Flynn (πού χάθηκε αυτή η ψυχή;), αλλά εκείνοι είναι πιο σωστά δομημένοι, ώστε να ενδιαφέρεσαι τελικά για την τύχη τους.
Όμως, η Stevens έχει τον τρόπο της να γράφει με ειρμό και συστηματική προσήλωση στην ιστορία. Είναι υπομονετική και το ίδιο απαιτεί κι από τον αναγνώστη. Επίσης, στο Εκείνη τη Νύχτα παντρεύει όμορφα το παρελθόν με το παρόν. Μέχρι τα 2/3 του βιβλίου πηγαίνει ανά κεφάλαιο στο 1996 και στο 2013, πριν και μετά την φυλάκισή της Τόνι. Μάλιστα, η Stevens δίνει μεγάλο βάρος στην ψυχολογική και συναισθηματική προσέγγιση των χαρακτήρων χρησιμοποιώντας την πλοκή ως καμβά. Έτσι, καταλήγει σε ένα ενδιαφέρον mid-tempo μυθιστόρημα με σασπένς, αλλά και αμεσότητα.
ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Σε γενικές γραμμές, ναι. Το ξαναγράφω, μου αρέσει η Stevens. Δείχνει μια αξιοπρόσεχτη εκδοχή των πραγμάτων και ξεφεύγει από την τυπική δομή της αστυνομικής μυθοπλασίας. Γράφει με ευκολία και τα πάει καλά.
βαθμολογία: 75/100
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου