Juan José Millás – Μεσα απο τις Σκιες
Εκδόσεις Ψυχογιός
Μετάφραση: Θεοδώρα Δαρβίρη
Έτος ελληνικής έκδοσης: 2017
Σελίδες: 219
ΣΥΝΟΨΗ
Ο Δαμιάν Λόμπο μόλις απολύθηκε από την δουλειά του. Μια μέρα διαπράττει μια μικροκλοπή σε ένα παζάρι με αντίκες. Για να γλιτώσει κρύβεται σε μια παλιά δίφυλλη ντουλάπα. Πριν προλάβει να βγει από εκεί, η μεταχειρισμένη ντουλάπα πωλείται. Πλέον η ντουλάπα βρίσκεται στην κρεβατοκάμαρα του Φέντε και της Λουθία κι ο Δαμιάν είναι παγιδευμένος. Εγκλωβισμένος στην ντουλάπα θα γίνει παρατηρητής του ζευγαριού και θα αρχίσει να καταλαβαίνει ότι κάποιες φορές νιώθεις ζωντανός, όταν είσαι φάντασμα.
------------------------------------------
Ένα φανταστικό σόου, με υποτιθέμενο κοινό που χασκογελάει, ένας απόκληρος εγκλωβισμένος σε μια ντουλάπα, ένα καθημερινό ζευγάρι με κόρη στην εφηβεία, ο Κριστιάνο Ρονάλντο κι ο καπιταλισμός. Τι σχέση έχουν όλα αυτά;
Τον Χουάν Χοσέ Μιγιάς μπορεί να τον ξέρεις από το Η Δική Μου Ιστορία. Μπορεί να μην τον ξέρεις καν. Αλλά πρέπει να τον μάθεις. Γιατί εξακολουθεί να έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να αφηγείται αλλόκοτες ιστορίες που παντρεύουν την φαντασία με τον ρεαλισμό ως μια αδιάσπαστη ενότητα. Αυτό κάνει ο Ισπανός συγγραφέας και στο Μέσα από τις Σκιές.
Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι χτισμένος με δεξιοτεχνία και με έναν τρόπο ασυνήθιστο και αντισυμβατικό (ακόμα και με όρους λογοτεχνίας). Είναι ένας μέσος άνθρωπος γεμάτος αδυναμίες και ανασφάλειες, με ρευστή ηθική και καταπιεσμένη συνείδηση. Μάλιστα, ο τρόπος που θέτει ορισμένες φορές τα πράγματα είναι αφοπλιστικός. Έτσι, ο ήρωας σκιαγραφείται ως ένας άνθρωπος που αναζητά την θέση του στον σύγχρονο κόσμο. Δεν είναι κακός, αντίθετα, έχει μια έμφυτη καλοσύνη, γεγονός όμως που δεν τον εμποδίζει να προβαίνει σε κακές πράξεις, όταν έτσι του λέει το θυμικό του. Στο τέλος-τέλος (και γι’ αυτό τον χαρακτήρισα παραπάνω έναν μέσο άνθρωπο) είναι ένας από τους πολλούς ανθρώπους που οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν εξοβελίσει κάπου στο περιθώριο. Ένας άνθρωπος που άλλα θέλει από την ζωή του, άλλα σκέφτεται κι άλλα παίρνει. Κι όλα αυτά εκτεθειμένα στο φως (που εδώ συμβολίζεται με την φανταστική παρουσία του σε διάφορα σόου ποικίλης θεματολογίας) μιας κοινωνίας που αρέσκεται στην ηδονοβλεψία.
Και κάπως έτσι το ατομικό γίνεται συλλογικό. Κάπως έτσι ο Δαμιάν συσσωματώνει τον τρόπο σκέψης μιας ολόκληρης κοινωνίας. Εκφράζει όλους εκείνους τους ανθρώπους που αναζητούν εναγωνίως να κερδίσουν (αυτο)εκτιμήση, να συνδεθούν με τον κόσμο, ακόμη κι όταν αυτό σημαίνει να χάσουν τον δικό τους. Φθάνουν να εγκληματούν, αλλά έχουν καθαρθεί πολύ νωρίτερα.
Είναι πολλά αυτά που θέλει να πει το βιβλίο. Αλλά δεν είναι συμπυκνωμένα ασφυκτικά. Είναι δοσμένα με τέτοιον τρόπο που να προκαλούν θυμηδία και ενίοτε γέλιο. Και είναι διάσπαρτα από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Με τρόπο ιδιαίτερο, εκκεντρικό, ίσως αλλόκοτο. Αλλά είναι εκεί. Γιατί πολύ σωστά το έθεσε σε συνέντευξή του ο Μιγιάς: “Κάποιος που τα πάει καλά με τον κόσμο, κάποιος στον οποίο ο κόσμος φαίνεται φυσιολογικός, θα μπορέσει να γράψει τον ποινικό κώδικα, αλλά ποτέ δεν θα εμπνεόταν το «Εγκλημα και Τιμωρία» όπως ο Ντοστογέφκσι”.
Στο δια ταύτα: μιλάμε για λογοτεχνία στα καλύτερά της. Το Μέσα από τις Σκιές κρύβει μέσα του την αξία της ανάγνωσης, την απόλαυση του να διαβάσεις κάτι διαφορετικό.
ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Δεν ξέρω για σένα. Εγώ το υπολογίζω στα βιβλία εκείνα που θα ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή. Γιατί είναι ευφυές (και η ευφυΐα σπανίζει πλέον στην λογοτεχνία). Και γιατί θα ήθελα να μην υπάρχουν Δαμιάν, αλλά κατά κάποιον τρόπο όλοι ήμασταν κάποια στιγμή εγκλωβισμένοι (και μας άρεσε).
βαθμολογία: 85/100
σχετικές αναρτήσεις:
 |
| Η Μύτη |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου