The Witcher (Ο Γητευτής, 2019-)

Σειρά φαντασίας – δράμα, περιπέτεια

Σεζόν 1 (2019-)

Διάρκεια επεισοδίου: 60’

Παίζουν: Henry Cavill, Freya Allan, Anya Chalotra, Eamon Farren, Joey Batey, MyAnna Buring, Royce Pierreson

ΣΥΝΟΨΗ (από το Netflix)

Ο Geralt of Rivia, ένας μοναχικός κυνηγός τεράτων, πασχίζει να βρει τη θέση του σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι αποδεικνύονται συχνά πιο μοχθηροί από τα τέρατα. Όταν όμως η μοίρα του τον οδηγεί σε μία παντοδύναμη μάγισσα και μία νεαρή πριγκίπισσα με ένα επικίνδυνο μυστικό, οι τρεις τους πρέπει να μάθουν να βγάζουν άκρη σε μία Ήπειρο ολοένα και πιο ασταθή.

Το The Witcher είναι σειρά φαντασίας του Netflix, η οποία βασίζεται στην ομώνυμη σειρά βιβλίων του Πολωνού Andrzej Sapkowski και στο αντίστοιχο videogame (το Witcher III: Wild Hunt ήταν to next big thing του 2015-16, μάλιστα βραβεύτηκε ως game of the year), ενώ δέσποζε στο πιο δημοφιλές bundle του PS4. Πρόσφατα ανανέωσε για την δεύτερη σεζόν του δίνοντας έτσι τέλος στις φήμες και την αγωνία σχετικά με το θέμα. Αυτά γενικά τα ξέρεις.

Επίσης, κράτα το γεγονός ότι δεν είναι η πρώτη απόπειρα που τα βιβλία μεταφέρονται στο γυαλί. Υπάρχει αντίστοιχη ταινία του 2001 και τηλεοπτική σειρά του 2013 πολωνικής παραγωγής και με τίτλο The Hexer αμφότερα (με πολύ αρνητικές κριτικές, ακόμα και από τον ίδιο τον Sapkowski). Γενικά, οι Πολωνοί φαίνεται να στηρίζουν πολλά στο Witcher. Ακόμα και πίσω από την παραγωγή των videogames βρίσκονται Πολωνοί.

Ίσως ακόμα να έχει ακούσει ότι το Witcher είναι το αντίπαλο δέος του Game of Thrones – η φάση έχει αρχίσει να μοιάζει με τον διάδοχο του Μαραντόνα που κάθε τριετία είναι άλλος μέχρι να αποδειχθεί άνθρακες ο θησαυρός. Πολύ γενικά μιλώντας, ναι μπορεί να υπάρχει μια κάποια σύγκλιση, αλλά -ας μη γελιόμαστε- υπάρχει ποιοτική διαφορά.

Η πρώτη σεζόν του Witcher είναι χορταστική. Αποτελείται από 8 επεισόδια διάρκειας μιας ώρας έκαστο. Έχει ατμόσφαιρα και είναι σειρά όμορφη στο μάτι. Τα κοστούμια είναι -σε γενικές γραμμές, όχι πάντα- ωραία. Τέλος, ο Καβίλ έχει δουλέψει πολύ την εικόνα του Γκέραλτ, μιμείται ακόμη και τις γκριμάτσες του αντίστοιχου game χαρακτήρα και είναι πολύ καλός στις αναπαραστάσεις μάχης. Ως προς το περιεχόμενο, μου άρεσε η ιδέα του πεπρωμένου, η οπτική με την οποία πραγματεύεται την οικογένεια και η έννοια του νόμου της έκπληξης. Βάλε στα συν και το μεγάλο hit τραγούδι του Γιάσκιερ “Toss a coin to your witcher”.

Γενικά, στο Witcher θα περίμενα να δω μια σειρά στιβαρή, σφιχτά δεμένη και καθηλωτική. Δεν το είδα όμως. Και είναι περίεργο, γιατί συνολικά είναι μια σειρά που προσπαθεί φιλότιμα -και κατά φάσεις το πετυχαίνει κιόλας- να είναι καλή, αλλά τελικά να μην είναι τόσο καλή. Αν πρέπει να αποφασίσω, θα έλεγα ότι είναι το σενάριο. Υπάρχει θέμα εδώ. Και θεωρητικά δηλαδή να το δεις, πού είναι το τόξο μεταβολής; Πώς εξελίσσονται οι χαρακτήρες; Γιατί το σενάριο πάει ευθεία και δεν στρίβει;

Οπότε ερχόμαστε γενικά στα της αφήγησης. Δεν έχω κανέναν πρόβλημα με την μη γραμμική αφήγηση – ίσα ίσα την προτιμώ κιόλας. Αλλά το timeline του Witcher μπορεί να σε οδηγήσει στην παράνοια. Ενδεικτικά, σου λέω ότι αν τα γεγονότα ήταν σε γραμμική αφήγηση τα επεισόδια θα πήγαιναν κατά σειρά 2-3-1-2-4-3-4-5-6-7-1-7-1-8 (κι αυτά πολύ χονδρικά). Αν δεν είσαι ψιλιασμένος, στα πρώτα τρία επεισόδια δεν πρόκειται να βγάλεις άκρη. Κι όχι για τα συχνά flashbacks - είπαμε, αυτά είναι μια χαρά. Αλλά είναι δοσμένα με τόση κακοτεχνία που μόνο να σε μπερδέψουν μπορούν. Δεν υπάρχει κανένας χρονικός προσδιορισμός, τίποτα που να σου υποδεικνύει ποιο γεγονός διαδέχεται ποιο. Ως αποτέλεσμα, στην αρχή δεν καταλαβαίνεις και πολλά από την πλοκή, οι χαρακτήρες δεν αποκτούν background κι ως εκ τούτου κατά στιγμές μοιάζει ανώφελο, φλύαρο και βαρετό.

Επιπλέον, δεν υπάρχει χτίσιμο χαρακτήρων. Γιατί να νοιαστείς για χαρακτήρες που δεν ξέρεις και δεν σε ενδιαφέρουν; Η κακή διαχείριση του timeline παίζει τον ρόλο της. Στο πρώτο επεισόδιο λ.χ. πεθαίνει χαρακτήρας που αποδεικνύεται σημαντικός. Μια θεωρητικά δυνατή σκηνή κάηκε, αφού δεν υπήρχε κανενός είδους συναισθηματική εμπλοκή του θεατή.

Και μετά πάμε στους διαλόγους. Οι διάλογοι… Χμμμ… Διάλογοι, χμμμ… αν δεν σε έχει κουράσει ήδη αυτό, τότε οι διάλογοι θα σου φανούν μια χαρά. Απλώς θα πρέπει να ανεχτείς στιχομυθίες που ο Γητευτής θα κάνει χμμμ και θα μιλάει βραχνά. Εξαίρεση βέβαια αποτελούν τα διάσπαρτα κωμικά στοιχεία στους διαλόγους – το χιούμορ του Γκέραλτ είναι όντως ιδιαίτερο. Και ο Γιάσκιερ που είναι ωραίος τυπάς.

Στην πρώτη σεζόν παρελαύνουν τόσα και τόσα ονόματα. Η παρουσία κάποιων εξ αυτών δεν επηρεάζει με κανέναν τρόπο την πλοκή. Αλλά προσπαθώ να φανταστώ την σειρά χωρίς τον Καβίλ. Και δεν τα καταφέρνω. Αυτό είναι πρόβλημα για την σειρά, γιατί δείχνει ότι βασίζεται όχι απλώς στον χαρακτήρα του Γητευτή, αλλά κυρίως στον ηθοποιό που τον υποδύεται. Μάλιστα, οι παραγωγοί της σειράς φαίνεται να το γνωρίζουν καλά, διότι φρόντισαν να απασχολήσουν τον Καβίλ όσο περισσότερο γίνεται (με εξαίρεση το τελευταίο επεισόδιο της σεζόν).

Έχουμε λοιπόν και λέμε: μια σειρά φαντασίας αφενός με υψηλό budget, όμορφα γραφικά και αρκετά καλές ερμηνείες, αφετέρου κακογραμμένη με τεχνικά προβλήματα στην αφήγηση. Δεν μου φαίνεται λοιπόν παράξενο που αποθεώθηκε από τους fans (8.3 στο imdb) και αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία από τους κριτικούς. Είναι μια σειρά που θέλουμε να βελτιωθεί, θέλουμε να την δούμε, γιατί έχει πολύ καλό πρωτογενές υλικό. Ίσως να ήταν απλώς μια άχαρη εισαγωγή – εικάζεται ότι μπορεί να φτάσει τις 8 σεζόν.

Κι επειδή είδα πολλούς οπαδούς του Witcher να επιτίθενται σε αρνητικές κριτικές, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αν ίσχυε το “δεν ξέρετε εσείς, είστε άσχετοι με αυτόν τον κόσμο, δεν καταλαβαίνετε τα νοήματα” κλπ., τότε θα ήταν πιο λογικό το Witcher να μείνει σε ένα κλειστό κοινό μυημένων die-hard fans. Όμως δεν το έκανε. Έχτισε ένα τεράστιο hype, διαφημίστηκε και πέταξε στο νούμερο 1 της πιο δημοφιλούς πλατφόρμας. Ως τέτοιο λοιπόν θα κριθεί. Και δεν θα μπορούσε να ισχύει “άμα έχεις παίξει το παιχνίδι...”. Όχι. Ο μέσος θεατής-χρήστης του Netflix δεν έχει παίξει το παιχνίδι, ούτε έχει διαβάσει τα βιβλία. Και είναι οκέι.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Ναι. Άσχετα από τις αδυναμίες της, είναι μια ενδιαφέρουσα οπτική ενός φανταστικού κόσμου. Θα διασκεδάσεις, θα δεις ότι ο Γκέραλτ είναι μορφή και θα δεις επίσης και κάποιες ωραίες μονομαχίες. Έρχεται και δεύτερη σεζόν.

σχετικές αναρτήσεις:

Carnival Row