Mitch Albom – Το Πρώτο Τηλεφώνημα από τον Παράδεισο

Τίτλος πρωτότυπου: Mitch Albom – The first phone call from Heaven (2013)

Εκδόσεις Ψυχογιός

Μετάφραση: Βάσια Τζανακάρη

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2014

Σελίδες: 334

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Μια φθινοπωρινή μέρα, τα τηλέφωνα στη μικρή πόλη Κόλντγουοτερ του Μίσιγκαν αρχίζουν να χτυπούν. Οι άνθρωποι που τηλεφωνούν είναι αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή και λένε ότι καλούν από τον παράδεισο. Την ίδια αυτή μέρα, ο Σάλι Χάρντινγκ βγαίνει από τη φυλακή, όπου είχε μπει για ένα έγκλημα που δεν είχε διαπράξει. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, η γυναίκα του πέθανε. Επιστρέφει στο σπίτι του με την ελπίδα να ξαναφτιάξει τη ζωή του με τον γιο του. Αντί γι’ αυτό, βρίσκει τους πάντες αναστατωμένους με τα τηλεφωνήματα από τον παράδεισο. Καθώς αυτά όλο και πληθαίνουν, άνθρωποι συρρέουν από παντού για να δουν από κοντά το θαύμα. Όταν ο γιος του αρχίζει να κουβαλάει συνεχώς πάνω του ένα πλαστικό τηλέφωνο περιμένοντας τη μητέρα του να τον καλέσει, ο Σάλι αποφασίζει να αντιδράσει, αποδεικνύοντας ότι το φαινόμενο του Κόλντγουοτερ δεν είναι παρά μια απάτη. Είναι όμως; Ή μήπως πρόκειται για το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου;

Και επαναλαμβάνω: άνθρωποι που έχουν φύγει από την ζωή τηλεφωνούν στους οικείους τους. Ένας κεντρικός χαρακτήρας που αμφισβητεί την όλη ιστορία έρχεται αντιμέτωπος με τα πλήθη που περιμένουν πώς και πώς μια επαφή με τους δικούς τους ανθρώπους. Θεωρητικά φαίνεται ωραία ιδέα. Εκ πρώτοις τουλάχιστον, γιατί δεν είμαι σίγουρος αν μ’ αρέσει ή όχι τελικά. Βρέθηκε όμως ο Albom και το έκανε βιβλίο.

Δεν αμφισβητώ την ικανότητα του Αμερικανού συγγραφέα να λέει όμορφα και παραστατικά ιστορίες. Είναι καλός αφηγητής κι εξίσου καλός “παραμυθάς”. Όμως κάπου μου φαίνεται ότι η ιστορία πάσχει. Ναι, είπαμε, είναι ωραία ιδέα. Αλλά αρκεί μια ωραία ιδέα; Στην αρχή όλα είχαν ενδιαφέρον, αλλά ο Albom ξέμεινε από ιδέες πολύ νωρίς. Η ιστορία τριγυρνούσε γύρω από το ίδιο θέμα που δεν κουνούσε ρούπι μπροστά. Μάλιστα, ακριβώς λόγω του γεγονότος ότι η πλοκή ήταν στάσιμη μπορούσες εύκολα να μαντέψεις που το πάει ο Albom.

Οι διάλογοι (και υπάρχουν πολλοί) ήταν εξίσου δομημένοι και έρρεαν μια χαρά με φυσικότητα. Οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι (κάποιοι από αυτούς), αλλά είναι επίσης πολλοί, πάρα πολλοί. Κάποιους δεν τους έδινα καν σημασία, αφού δεν έμπαιναν για τα καλά στην ιστορία. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι θα έπρεπε να δεθώ με κάποιον από αυτούς, είτε με τον Σάλι είτε τον γιο του, δεν ξέρω. Το θέμα βοηθούσε εξάλλου. Μα όχι. Δεν νοιάστηκα για κανέναν. Δεν κατάφερα να τους συμπαθήσω, πολλώ δε μάλλον να ταυτιστώ. Μου ήταν αδιάφοροι. Και δεν θα έπρεπε, γιατί στο κάτω-κάτω τους συνέβη κάτι φοβερό.

Υποτίθεται λοιπόν ότι θα έπρεπε να είναι ένα συγκινητικό ανάγνωσμα, που δίνει τροφή για σκέψη κι αναδύει συναισθηματικά συμπλέγματα κι ενορμήσεις που θάβουμε βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Αλλά από την μέση κι έπειτα το Πρώτο Τηλεφώνημα από τον Παράδεισο μού άφησε μια ελαφρά αίσθηση φαιδρότητας. Και ξέρεις τι εννοώ: εκείνες τις αμήχανες στιγμές που σκέφτεσαι “σοβαρά τώρα;”. Και πάλι θα μπορούσε να σωθεί, αν λάμβανε μια φιλοσοφική διάσταση ή μια εσωτερική συζήτηση περί θεού κι αθανασίας. Αντ’ αυτού, μου άφησε μια γλυκερή αίσθηση και την πεποίθηση ότι “η αγάπη είναι πάνω από όλα” κλπ.

Και θα μπορούσα να τελειώσω εδώ. Αλλά. Τι φάση παίζει με το εξώφυλλο; Σχεδόν ήμουν έτοιμος να δω τον Άνταμ Σάντλερ. Περίμενα μην τυχόν πεταχτεί από πουθενά ο Τζιμ Κάρεϊ από το Θεός για μια Βδομάδα. Όχι, αν φαίνομαι άδικος, τσέκαρε και μόνος σου:

Τι; Όχι;

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Τι να σου πω κι εγώ… Γενικά, οι κριτικές που έχει λάβει είναι πολύ καλές. Οπότε μπορεί εγώ να είμαι στραβόξυλο.

βαθμολογία: 60/100

σχετικές αναρτήσεις:

Chanel No 5