Jo Nesbø - Ο Γιος

Τίτλος πρωτότυπου: Jo Nesbø – Sønnen (2014)

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Μετάφραση: Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2015

Σελίδες: 556

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Σόνι εκτίει ποινή φυλάκισης για τη δολοφονία δύο ανθρώπων. Από τα 15 του είναι χρήστης ναρκωτικών. Ωστόσο, είναι ένας χαρισματικός νεαρός, στον οποίο οι υπόλοιποι κρατούμενοι εξομολογούνται τις αμαρτίες τους για να νιώσουν εξιλέωση κι εσωτερική ηρεμία. Έτσι, ο Σόνι πληροφορείται ότι ο αστυνομικός πατέρας του, που αυτοκτόνησε λόγω υπόθεσης διαφθοράς στην οποία είχε εμπλακεί, στην πραγματικότητα δολοφονήθηκε. Ξεκινάει λοιπόν έναν ανένδοτο αγώνα να ανακαλύψει την αλήθεια και να εκδικηθεί για τον θάνατό του ακόμα κι αν χρειαστεί να θυσιαστεί ο ίδιος.

Δεν είναι μυστικό, ο Jo Nesbo χωρίς τον φιλαράκο του, τον Χάρι Χόλε, μοιάζει μισός. Θέλοντας και μη οι δυο τους πάνε πακέτο. Θα συμφωνούσα απόλυτα αν δεν υπήρχε ο Γιος. Τα stand-alone βιβλία του Nesbo είθισται να αντιμετωπίζονται ως fillers στην βιβλιογραφία του Νορβηγού συγγραφέα. Και η αλήθεια είναι ότι το Κυνηγοί Κεφαλών (2008) ήταν ενδιαφέρον, αλλά δεν ξεχώρισε, ενώ τα Αίμα στο Χιόνι (2015), Περισσότερο Αίμα (2015) και Μάκβεθ (2018) ήταν μέτρια, ιδίως συγκρινόμενα με το μέγεθος του ονόματος του συγγραφέα. Και κάπου ανάμεσα, το 2014, έσκασε ο Γιος.

Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο Γιος είναι καλύτερο από τα μισά βιβλία της σειράς Χάρι Χόλε. Όχι όχι. Ο Γιος είναι από τα καλύτερα βιβλία του Nesbo, κάπου στην πεντάδα.

Ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Καταρχήν, ο Nesbo ξεφεύγει από το βασικό πρωταγωνιστή. Όσο και να αγαπάς τις σειρές, από ένα σημείο κι έπειτα κουράζουν. Είναι κάτι σαν κορεσμός, διότι υπάρχει ένα προδιαγεγραμμένο φόντο εντός του οποίου ξεδιπλώνεται η ιστορία. Ξέρεις τι να περιμένεις, υπολογίζεις περίπου τις αντιδράσεις του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα. Η ιστορία λοιπόν ακολουθεί ένα τυφλοσούρτη, γεγονός που οδηγεί σε πανομοιότυπες ιστορίες όπου απλώς αλλάζουν τα ονόματα.

Στον Γιο έχουμε μια διαφορετική κατάσταση. Αρχικά, αλλάζει η δομή του φορμουλαϊκού μυθιστορήματος. Δεν υπάρχει θύμα στο πρώτο κεφάλαιο, δεν ψάχνουμε να βρούμε τον δράστη, δεν αναζητούμε τα αίτια των πράξεών του. Εδώ ο δράστης είναι γνωστός και ξεκινά την δράση του αφού έχει χτιστεί το προφίλ του μέχρι ενός σημείου. Επίσης, συντασσόμαστε με τον δράστη, αγωνιούμε γι’ αυτόν, συμπάσχουμε και όλο μας το ενδιαφέρον κινείται γύρω από το πώς θα την γλιτώσει.

Ως χαρακτήρα λοιπόν τον γιο, τον Σόνι Λόφτχους, τον παρακολουθείς στενά. Έχει τα θέματά του, αλλά οι χαρακτήρες του Nesbo έχουν πάντοτε κάτι περιθωριακό. Το ίδιο ισχύει και για τους δευτερεύοντες χαρακτήρες.

Κι ενώ θα έλεγε κανείς ότι όλα πάνε ρολόι, έρχεται εκείνο που χαλάει κάπως την δουλειά.

Οι αντιδράσεις του Σόνι μοιάζουν αναληθείς σε σχέση με το προφίλ του. Για τοξικομανής σε σύνδρομο στέρησης έχει καταπληκτική διαύγεια, ακρίβεια, αυτοέλεγχο και σωματική δύναμη. Κι όταν λέω “καταπληκτική” εννοώ ότι μαθαίνει κατευθείαν να οδηγεί, οσμίζεται τον κίνδυνο, παλεύει κι εκτελεί. Όχι, δεν κατάλαβες: εκτελεί καλύτερα από επαγγελματίες. Υπολογίζει τις μοίρες που πρέπει να έχει το όπλο και το πού θα καταλήξει η σφαίρα στο χώρο, ώστε το έγκλημα να φαίνεται όπως θέλει ο ίδιος. Κι όλα αυτά υπό την επήρεια συνδρόμου στέρησης. Μιλάμε για έναν (συμπαθέστατο) τύπο που δεν ξέρει ότι μπορείς να συνδεθείς στο ίντερνετ από κινητό, αλλά μαθαίνει οδήγηση με τη μία, στην πρώτη βόλτα. Κόβει την ηρωίνη μετά από 12 χρόνια και χειρίζεται υποπολυβόλο ούζι σαν κομπολόι. Οπότε ναι, το καταλαβαίνεις ότι κάπου υπάρχει μια υπερβολή, μια μη ρεαλιστική απεικόνιση.

Αν μπω στην διαδικασία να το σκεφτώ σοβαρά, ίσως να υπάρχει μια αλληγορία από πίσω. Μια μάχη του καλού με το κακό, του θεού με τον διάβολο, του τιμωρού που επιβάλλει δικαιοσύνη κ.ο.κ. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να το δω έτσι.

Κατά τ’ άλλα, ο Γιος συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που αγαπάς στον Nesbo. Έχει δράση κι αγωνία, είναι page-turner κι έχει ανατροπές. Δεν κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο από τις 560 σελίδες του (και τα βιβλία σε μέγεθος μικρού τούβλου είναι στοιχείο του Nesbo). Δεν θα σου λείψει ούτε καν η λέξη “ανακούρκουδα” και “κατένευσε” (μη με ρωτάς τι φάση – δεν έχω ιδέα, αλλά τις συναντώ συνέχεια). Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης και η προσθήκη του μικρού Μάρκους, αφού ο συγγραφέας δημιουργεί μια τρίτη ματιά να βλέπεις την ιστορία.

Μου κάνει εντύπωση πώς δεν έχει μεταφερθεί στο κινηματογράφο (νομίζω ότι είχε κανονιστεί κάτι σχετικό το 2016, αλλά δεν ξέρω την τύχη του εγχειρήματος). Εικάζω ότι θα τύγχανε άλλης μεταχείρισης και αναγνώρισης αν ο πρωταγωνιστής ήταν ο Χάρι Χόλε. Και είναι κρίμα γιατί “αδικείται” ένα ωραίο βιβλίο.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι. Είπαμε και προηγουμένως: είναι καλύτερο από πολλά βιβλία της σειράς του Χάρι Χόλε. Είναι stand-alone με όλη τη σημασία της έννοιας. Και είναι διασκεδαστικό.

βαθμολογία: 80/100

περισσότερος Jo Nesbo εδώ

σχετικές αναρτήσεις:

Μαχαίρι

Κυνηγοί κεφαλών

8 πράγματα που δεν ήξερες για τον Jo Nesbo