Freud (Φρόιντ, 2020-)

Σειρά μυστηρίου, δράμα

Διάρκεια επεισοδίου 55’

Σεζόν 1 (2020-)

Χώρα παραγωγής: Αυστρία / Γερμανία

Πρωταγωνιστούν: Robert Finster, Ella Rumpf, Georg Friedrich

ΣΥΝΟΨΗ

Φρικτά εγκλήματα συμβαίνουν στη Βιέννη του 1886. Την ίδια εποχή ο νεαρός ψυχίατρος Σίγκμουντ Φρόιντ προσπαθεί να καθιερωθεί στον χώρο του εν μέσω αμφισβήτησης κι απόρριψης. Όταν εμπλέκεται στις υποθέσεις, γνωρίζει τη Φλερ Σαλομέ, μια ιδιόρρυθμη νεαρή κοπέλα, που θα αποτελέσει αντικείμενο μελέτης του Φρόιντ. Μέσω τεχνικών ύπνωσης οι δυο τους θα εισέλθουν όλο και βαθύτερα σε έναν κόσμο μυστηρίου, συνωμοσίας κι αποκρυφισμού. Άλλωστε στο βάθος υπάρχει κι ο αστυνόμος Κις που ζει μια δική του περιπέτεια. Έτσι, οι υποθέσεις αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο για την ψυχανάλυση όσο και για τους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς της εποχής.

Ο Σίγκμουντ Φρόιντ θεωρείται ο πατέρας της ψυχανάλυσης. Έννοιες όπως Υπερεγώ, συνείδηση, ασυνείδητο, λίμπιντο κι οιδιπόδειο σύμπλεγμα έχουν συνδεθεί με το όνομά του. Μάλιστα, θα βρεις τις θεωρίες του να απλώνονται σε πλήθος άλλων πεδίων, πχ. στην κοινωνιολογία ή την γλωσσολογία. Οπότε, δεν είναι καταπληκτική ιδέα ένας νεαρός Φρόιντ να προσπαθεί να εδραιωθεί στο επιστημονικό στερέωμα και παράλληλα να χρησιμοποιεί τις αμφιλεγόμενες για την εποχή θεωρίες του για να επιλύσει ειδεχθή εγκλήματα;

Κι εδώ έρχεται και κολλάει η σειρά Freud. Πρόκειται για την πρώτη σεζόν μιας σειράς μυστηρίου, αυστριακής παραγωγής, που διαδραματίζεται στη Βιέννη κατά τα τέλη του 19ου αιώνα. Βέβαια, τα γυρίσματα έγιναν στην Πράγα, αλλά θα συμφωνήσεις ότι στη σημερινή τους μορφή η Πράγα και η Βουδαπέστη φέρνουν περισσότερο σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για την Αυστρία της εποχής παρά η ίδια η Βιέννη (είναι και κατά τι φθηνότερες – όλα μπορούν να παίξουν ρόλο σε μια παραγωγή).

Άρα, έχουμε μια πολύ ωραία απεικόνιση της εποχής. Έχουμε εξαιρετική δουλειά στα κοστούμια και στην αναπαράσταση των εσωτερικών χώρων. Κι έχουμε μυστήριο κι ανατροπές. Όλα καλά λοιπόν;

Όχι.

Γιατί δεν έχουμε πολλά άλλα. Δεν έχουμε πειστικές ερμηνείες. Δεν έχουμε νόημα στο 1/3 της πλοκής. Δεν έχουμε καμία σύνδεση με την πραγματική υπόσταση του Φρόιντ. Κι αυτό το τελευταίο είναι το πιο σημαντικό.

Ακόμη και με τον ίδιο τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα δεν ένιωσα κανένα δέσιμο. Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι η ιστορία του Κις με συνεπήρε πολύ περισσότερο κι εννοείται ότι όλο μου το ενδιαφέρον στρεφόταν γύρω από αυτόν. Αν το σκεφτείς λίγο, είναι πρόβλημα σε μια σειρά που λέγεται Freud.

Πέρα από μια φυσιογνωμική προσέγγιση με τον νεότερο Φρόιντ, την γενικότερη αμφισβήτηση των καινοτόμων θεωριών του και την ροπή του στην κοκαΐνη, όλα τα υπόλοιπα είναι μόνο για το hype. Δεν καταλαβαίνω γιατί τελικά έπρεπε ο πρωταγωνιστής να είναι ο Σίγκμουντ Φρόιντ κι όχι οποιοσδήποτε άλλος. Και δεν πιάνω καν το νόημα στο να πλαισιώνεται από άλλες ιστορικές μορφές. Ο Μπρόιερ είναι υπαρκτό πρόσωπο. Η Λου Σαλομέ (που εδώ ονομάζεται Φλερ) είναι φίλη του πραγματικού Φρόιντ (κι ερωμένη του Νίτσε – έτσι για το κοινωνικό σχόλιο). Εν τω μεταξύ, όλους τους παραπάνω τους ξαναείδαμε σε μια άλλη ρεβιζιονιστική προσέγγιση, στο Όταν Έκλαψε ο Νίτσε (κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του I. Yalom), με καλύτερα αποτελέσματα.

Αλλά ακόμη κι έτσι, το δέχομαι. Όμως η σειρά στερείται λογικής. Και αν αναρωτιέσαι πόση λογική χωράει στην ψυχανάλυση και το ασυνείδητο, θα σου πω μόνο ότι σε καμία περίπτωση δεν πιάνεις τον άλλον από το μπράτσο κι αυτός υπνωτίζεται. Δεν ψιθυρίζεις στο αυτί κάποιου κι αυτός αυτοκτονεί. Η ύπνωση του Φρόιντ ήταν (θαρρώ) κάτι περισσότερο από το “τα βρίσκω σκούρα-τι να κάνω;-το βρήκα!-θα ακουμπήσω το μέτωπο κάποιου και θα πω schlafen” κι αυτός πέφτει σε ύπνωση. Πρόσθεσε σε αυτά και αποκρυφιστικές τελετές, θυσίες και blood baths.

Το ξέρω ότι η σειρά δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι είναι βιογραφική. Δεκτό. Αλλά και πάλι με μπερδεύει ως προς το τι είναι. Είναι crime; Είναι πολιτική; Είναι μεταφυσική; Είναι μυστήριο; Γιατί η ταμπέλα έχει σημασία. Και συμβαίνει το εξής: αν μου δώσεις έναν μέτριο χυμό ροδάκινο και μου πεις ότι είναι χυμός ροδάκινο, θα σου πω ότι είναι καλούτσικος. Αν μου δώσεις τον ίδιο (μέτριο) χυμό ροδάκινο και μου πεις ότι είναι μπανάνα, θα σου πω ότι είναι ο χειρότερος χυμός μπανάνα που έχω δοκιμάσει. Έτσι κι εδώ. Αν είχαμε συστηθεί αλλιώς, μπορεί να συμπαθιόμασταν περισσότερο.

Και είναι κρίμα, γιατί το πρώτο και το τελευταίο επεισόδιο ήταν πραγματικά ωραία. Όμως μεσολαβεί μια μεγάλη κοιλιά (με το πέμπτο επεισόδιο να μπαίνει εύκολα στη λίστα με τα χειρότερα πράγματα που έχω δει).

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Δεν είναι απόλυτο “όχι”. Αλλά αν την δεις, πήγαινε εν λευκώ. Ξέχνα τον Φρόιντ και την ψυχανάλυση. Και την λογική. Αν θες μια δόση από όλα τα παραπάνω, δες τον Ψυχίατρο (που τώρα που το ξανασκέφτομαι το Freud θα μπορούσε να είναι κακό remake του).

βαθμολογία: 65/100

σχετικές αναρτήσεις:

Ο Ψυχίατρος