Μ. J. Arlidge - Το Σπίτι με τις Κούκλες

Τίτλος πρωτότυπου: M.J. Arlidge – The Dolls' House (2015)

Εκδόσεις Διόπτρα

Μετάφραση: Σοφία Τάπα
Έτος ελληνικής έκδοσης: 2016

Σελίδες: 415

ΣΥΝΟΨΗ

Ένας σαδιστής τύπος απαγάγει νεαρές γυναίκες με συγκεκριμένη εξωτερική εμφάνιση. Έτσι, η Ρούμπι θα ξυπνήσει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο αιχμάλωτη κάποιου ανθρώπου που φαίνεται ότι την ξέρει πολύ καλά. Λίγο αργότερα, σε μια απόμερη παραλία θα βρεθούν θαμμένα δύο πτώματα. Παρόλα αυτά, οι λογαριασμοί τους στα κοινωνικά δίκτυα ενημερώνονται τακτικά. Ο θύτης δεν είναι μόνο εμμονικός, αλλά και πανούργος και απρόβλεπτος. Η επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις πρέπει να βρει την άκρη του νήματος πριν να είναι αργά για την Ρούμπι, μα ο χρόνος δεν είναι με το μέρος της.

Το Σπίτι με τις Κούκλες είναι το τρίτο βιβλίο με πρωταγωνίστρια την Έλεν Γκρέις. Αυτή την φορά δεν δίνονται τόσες πληροφορίες σχετικά με την ίδια και το παρελθόν της, αλλά η αφήγηση εστιάζει περισσότερο στις επαγγελματικές και προσωπικές της αντιπαραθέσεις (κομμάτι που στην αρχή μου φάνηκε ενδιαφέρον, στη συνέχεια όμως το βαρέθηκα). Παρόλα αυτά, αν και πρόκειται για σειρά κι ως εκ τούτου παρουσιάζει μια συνοχή, διαβάζεται και αυτοτελώς.

Βέβαια, συνολικά δεν λείπουν τα κλισέ (κι εδώ που τα λέμε, από ένα σημείο κι έπειτα με τόση πληθώρα αστυνομικής λογοτεχνίας, τα κλισέ είναι αναπόσπαστο κομμάτι – σαν την φέτα στην χωριάτικη σαλάτα).

Κι ενώ η Έλεν υστερεί λίγο στο στήσιμό της (τουλάχιστον σε σχέση με τα προηγούμενα δύο βιβλία), ο «κακός» της ιστορίας ξεδιπλώνεται όμορφα, σχεδόν εθιστικά. Επενδύεται ψυχολογικά και καταλήγει σε ένα ολοκληρωμένο, καλά δομημένο, προφίλ, που επεξηγεί τις ενέργειές του. Έτσι, υποσκέλισε κάπως την πρωταγωνίστρια Έλεν Γκρέις.

Τα κεφάλαια είναι μικρά (συνήθως εκτείνονται σε 2, άντε 3 σελίδες), γεγονός που κάνει την ανάγνωση πιο εύκολη και γρήγορη. Για του λόγου το αληθές, μιλάμε για 143 κεφάλαια σε 400 σελίδες. Ωστόσο, κάποιες φορές δεν είναι ξεκάθαρο για ποιον λόγο ο Arlidge αλλάζει κεφάλαιο. Ορισμένα κεφάλαια βέβαια οδηγούσαν σε μια κορύφωση, ορισμένα ήταν άσχετα με αυτή.

Γενικά, μου φάνηκε ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, όχι το καλύτερο του Arlidge και σίγουρα όχι το αγαπημένο μου. Μάλλον αυτό οφείλεται στην παράλληλη ιστορία που τρέχει ταυτόχρονα με την κύρια πλοκή. Ήταν φιλόδοξη, μα σε καμιά περίπτωση καθηλωτική. Πολλά ονόματα που δεν χρειαζόταν να συγκρατήσει ο αναγνώστης. Αρκετά που έπρεπε να τα συγκρατήσει και δεν το έκανα έκανε. Κάπου όμως έκανε κοιλιά, από την οποία επανήλθε ευτυχώς γρήγορα.

Για την ακρίβεια, ήταν η φάση που σκέφτεσαι «άσε τώρα τις κόντρες της Έλεν με τους συναδέλφους της – πες μας τι γίνεται στο υπόγειο!». Επομένως, συνολικά, η κεντρική πλοκή ήταν πολύ δυνατή, η δευτερεύουσα αρκετά μέτρια, οπότε ισοπαλία (που μάλλον συνοψίζει και την γενικότερη αίσθηση που μου άφησε το Σπίτι με τις Κούκλες). Και θα ήμουν πιο ενθουσιώδης, αν το τέλος δεν ερχόταν τόσο βιαστικά.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι μωρέ. Δεν είναι καθόλου κακό (αλλά όχι και τόσο καλό όσο έλεγαν οι διθυραμβικές κριτικές). Αν κρατάς μικρό καλάθι, θα το γεμίσεις και με το παραπάνω.

βαθμολογία: 73/100

σχετικές αναρτήσεις: