José Luís Peixoto - Γκαλβεϊας

Πρωτότυπος τίτλος: José Luís Peixoto – Galveias (2014)

Εκδόσεις Κέδρος

Μετάφραση: Αθηνά Ψυλλιά

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2016

Σελίδες: 303

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα παράξενο αντικείμενο, πιθανότατα μετεωρίτης, έχει χτυπήσει ένα μικρό χωριό της Πορτογαλίας. Το χωριό Γκαλβέιας πρέπει να συνεχίσει την καθημερινότητά του με κυρίαρχες συνέπειες μια έντονη μυρωδιά θειαφιού και την ξινή γεύση του ψωμιού.

---------------------

Το Γκαλβέιας είναι -όπως και το εξώφυλλό του, το οποίο βρίσκω εξαιρετικό btw- πρωτότυπο μυθιστόρημα. Προέρχεται αναμφίβολα από έναν ικανότατο συγγραφέα, η γλωσσική και εκφραστική δεινότητα του οποίου φαίνεται εδώ από τις πρώτες σελίδες.

Στο Γκαλβέιας βλέπουμε τη ζωή των κατοίκων του ομώνυμου χωριού της Πορτογαλίας, γενέτειρας του Πεϊσότο (έτσι προφέρεται το Peixoto), έπειτα από την πτώση ενός μετεωρίτη. Η μικρή κοινότητα κλονίζεται προσωρινά, αλλά γρήγορα επανέρχεται στους συνηθισμένους ρυθμούς της. Οι κάτοικοι εξακολουθούν να ζουν κάτω από μεγάλη φτώχεια και κακοπάθεια, ενώ οι μεταξύ τους σχέσεις δοκιμάζονται συνεχώς.

Η εκφορά του λόγου, η έκφραση και το τόνος είναι δουλεμένος. Το κείμενο έχει ροή, άλλοτε χιούμορ κι άλλοτε κυνισμό, ενώ το διαπερνά ένας λυρικός τόνος. Δεν είχα αμφιβολία για τον Πεϊσότο ως προς αυτό.

Το πρόβλημα μου εδώ ήταν η ίδια η ιστορία. Ο Πεϊσότο σπάει τον “δυτικό κανόνα” (αν μπορούμε να το πούμε αυτό για τη λογοτεχνία) και μας δίνει μια ιστορία σε συγκεκριμένο πλαίσιο, χωρίς όμως συγκεκριμένο άξονα. Δεν υπάρχει πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, δεν υπάρχει κεντρική ιστορία – όλα είναι σύντομες υπο-πλοκές. Σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο βλέπουμε την ιστορία μιας διαφορετικής οικογένειας – και σωστά μαντεύεις, τα ονόματα είναι πάρα πολλά. Ως εκ τούτου, δε δένεσαι με κάποιον, δεν εμπλέκεσαι συναισθηματικά ως αναγνώστης. Γι’ αυτό, -και στη φάση που με πέτυχε τούτο το βιβλίο- δυσκολεύτηκα να το ακολουθήσω και το τελείωσα με κόπο.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Τι να σου πω κι εγώ...