Εκει που Τραγουδανε οι Καραβιδες [2022]

Κοινωνικό δράμα

Πρωτότυπος τίτλος: Where the Crawdads Sing [2022]

Σενάριο: Lucy Alibar

Σκηνοθεσία: Olivia Newman

Διάρκεια: 125΄

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Εμφανίζονται: Daisy Edgar-Jones, Taylor John Smith, Harris Dickinson, David Strathairn. Sterling Macer Jr, Michael Hyatt

ΣΥΝΟΨΗ

Τη δεκαετία του 1960 η Κάια Κλαρ σταδιακά εγκαταλείπεται σε μικρή ηλικία από όλη την οικογένειά της κι έτσι αναγκάζεται να μεγαλώσει μόνη της σε ένα απομονωμένο σπίτι που περιτριγυρίζεται από ένα τεράστιο έλος. Επιβιώνει και ενηλικιώνεται, ενώ η τοπική κοινωνία την τοποθετεί στο περιθώριο. Σύντομα όμως θα θεωρηθεί ύποπτη για τον θάνατο ενός συνομήλικού της άνδρα. Στο δικαστήριο πρέπει να αποδείξει την αθωότητά της.

-------------------------

Το μυθιστόρημα της Deila Owens Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες έκανε πάταγο (αν δεν κάνω λάθος, έχει μπει στα top-selling όλων των εποχών), όταν πρωτοκυκλοφόρησε στην αγορά με τις περισσότερες κριτικές είναι διθυραμβικές. Σύντομα κυκλοφόρησε και η κινηματογραφική προσαρμογή του. Για κάποιον λόγο που δεν έχω καταλάβει ακριβώς στην Ελλάδα θάφτηκε (οι αξιολογήσεις είναι κατά μέσο όρο γύρω στα 2/5), ενώ αντίθετα το διεθνές κοινό του imdb δίνει ένα τίμιο 7.2/10.

Δε θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω το βιβλίο με την ταινία (ποτέ δεν είχε νόημα αυτή η συζήτηση). Όμως, αυτό που είδα μου άρεσε. Το περιβάλλον εντός του οποίου αναπτύσσεται η πλοκή αποδίδεται όμορφα, αρκετά καλογυαλισμένα βέβαια. Το έλος και η χλωρίδα του απεικονίζονται με γενναιόδωρα πανοραμικά πλάνα και ωραία φωτογραφία.

Εξίσου ταιριαστό μού φάνηκε το καστ. Αναφέρομαι ιδίως στην πρωταγωνίστρια Daisy Edgar-Jones, η οποία εκτός από το γεγονός ότι μοιάζει το κατάλληλο πρόσωπο, για να υποδυθεί την Κάια, σηκώνει σχεδόν όλο το βάρος της ταινίας. Ο Taylor Jones Smith στον ρόλο του Τέιτ, είναι καλός, αλλά φέρνει πολύ σε Prince Charming ή τον Ken, τουλάχιστον με την στερεοτυπική απεικόνιση που έχουμε.

Ακόμη, η ιστορία διατηρεί τον αρχικό πυρήνα. Η κακοποίηση, το περιθώριο και ο φόβος πλανώνται συνεχώς στον αέρα είτε υποδόρια είτε άμεσα. Οπότε, αυτό είναι που κρατάω: ο αγώνας μιας γυναίκας ενάντια σε μια επικριτική και κακοποιητική κλειστή κοινωνία.

Δε μου άρεσε -ήξερα εξαρχής ότι δε θα μου αρέσει- το ρομάντζο, που έρχεται συνεχώς στο προσκήνιο – οκ, βρήκα πολύ καλή τη σκηνή στην παραλία την 4η Ιουλίου.

Σημειώνω δε ότι το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφουν γυναίκες, γεγονός που το βρίσκω εξαιρετικό σε έναν -αδικαιολόγητα- ανδροκρατούμενο χώρο (πόσες σκηνοθέτριες μπορείς να κατονομάσεις;).

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Ω ναι. Είναι διαθέσιμη και στο Netflix.