Stephen King - Νεκρωταφιο Ζωων

Πρωτότυπος τίτλος: Stephen King – Pet Sematary (1983)

Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2019

Σελίδες: 632

ΣΥΝΟΨΗ

Μια τετραμελής οικογένεια μετακομίζει σε ένα σπίτι μπροστά από το οποίο περνά ένας δρόμος. Ολημερίς φορτηγά περνούν με γρήγορη ταχύτητα κι αφήνουν πίσω τους χτυπημένα ζώα. Τα παιδιά της περιοχής έχουν φτιάξει λίγο πάνω από το σπίτι ένα νεκροταφείο, όπου θάβουν τα κατοικίδιά τους. Αλλά αμέσως μετά το νεκρωταφίο ζώων (όπως ανορθόγραφα γράφει η αυτοσχέδια πινακίδα) υπάρχει άλλο ένα νεκροταφείο με ιδιότητες που ξεπερνούν την ανθρώπινη φύση.

---------------------------------

Ο Stephen King γενικά όχι μόνο γράφει, αλλά και μιλάει πολύ. Κατά καιρούς, έχει χαρακτηρίσει το Νεκρωταφίο Ζώων το πιο τρομακτικό του βιβλίο. Ήταν, σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα, το βιβλίο εκείνο που άφησε στο συρτάρι του, γιατί του φαινόταν πολύ καταθλιπτικό. Η ιστορία λέει ότι τελικά το εξέδωσε για να απεμπλακεί από τον εκδοτικό του οίκο με τον οποίο είχε συμβόλαιο για έναν ακόμη τίτλο. “Υπερβολές” είπα εγώ. Και μετά διάβασα το Νεκρωταφίο Ζώων...

Δεν ξέρω τι είναι σωστό να γράψω για τούτο το βιβλίο. Είναι ταυτόχρονα από τα αγαπημένα μου κι από τα χειρότερά μου. Το προτείνω ως must, αλλά δεν θα ήθελα να το ξαναδιαβάσω. Και είναι περίεργο γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Για την πλοκή δεν γίνεται να αναφέρεις πολλά πράγματα, γιατί όλα είναι ένα spoiler. Πάντως οι χαρακτήρες που βλέπουμε είναι συμπαθητικοί και καλοφτιαγμένοι (ποτέ δεν σε απογοητεύει σε αυτό ο Stephen King).

Το Νεκρωταφίο Ζώων είναι μεν μυθοπλασία τρόμου, αλλά δεν κυριαρχεί αυτό ως συναίσθημα. Είναι ένα βιβλίο πένθιμο στα 2/3 του, βαρύ και άβολο. Είναι δυσάρεστο και συνάμα καθηλωτικό. Όσο κι αν βρίσκεις την φρίκη στις καταστάσεις στις οποίες αναφέρεται, τόσο θέλεις να διαβάσεις παρακάτω. Και γενικά ο συγγραφέας μπορεί να φλυαρεί, αλλά στο Νεκρωταφίο Ζώων σου δίνει ακριβώς τις δόσεις που χρειάζεσαι. Και κράτα υπόψη σου ότι είναι βγαλμένο από μια εποχή που ο King ήταν σε δαιμονισμένη φόρμα.

Αυτό τελικά που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση είναι ο ίδιος ο συγγραφέας. Ο King καταπιάνεται με ένα θέμα δύσκολο, αλλά δεν το ακουμπάει επιδερμικά ή με τακτ. Αφιερώνει δεκάδες σελίδες, για να περιγράψει πράγματα και καταστάσεις που δεν θέλουμε καν να σκεφτόμαστε. Κι εκεί τελικά έγκειται (μεταξύ άλλων) η ικανότητά του: δεν είναι ένας συγγραφέας τρόμου – είναι ένας συγγραφέας χαρακτήρων. Κι όταν έρθει η ώρα να μιλήσει για τρόμο, θα βυθιστεί στους πιο ενδόμυχους φόβους του καθενός. Και δεν θα μείνει εκεί. Θα σε πιάσει από εκεί που πονάς και θα σε χτυπάει σαν χταπόδι.

Εν ολίγοις, καταπληκτικό βιβλίο. Το βάζω ανάμεσα στα τρία αγαπημένα μου από Stephen King. Αλλά την ίδια στιγμή είναι φρικιαστικό – όχι τρομακτικό. Είναι disturbing (που λένε και οι Άγγλοι): σε ενοχλεί με έναν τρόπο στενάχωρο και δυσάρεστο. Και -άσε τον αναγνώστη- αυτούς τους χαρακτήρες του ο King δεν τους λυπάται;

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Η λογική απάντηση είναι “φυσικά”. Αλλά ετοιμάσου για κάτι νοσηρό, άβολο και δυσάρεστο.