Ruth Ware – Ο Θανατος της κυριας Γουεσταγουεϊ

Πρωτότυπος τίτλος: Ruth Ware – The Death of Mrs Westaway (2018)

Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Μετάφραση: Αλέκος Αντωνίου

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2019

Σελίδες: 475

ΣΥΝΟΨΗ

Η Χαλ χρωστάει χρήματα σε έναν τοκογλύφο και οι προθεσμίες δεν χωρούν άλλη αναβολή. Αναπάντεχα παίρνει μια επιστολή που την ενημερώνει για μια μεγάλη κληρονομιά από την γιαγιά της. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η γιαγιά της έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και πρόκειται προφανώς για για συνωνυμία. Ωστόσο, είναι η τελευταία ευκαιρία της Χαλ να ορθοποδήσει οικονομικά. Γι’ αυτό θα υποδυθεί την νόμιμη κληρονόμο και θα φιλοξενηθεί με τους υπόλοιπους δικαιούχους στο σπίτι της εκλιπούσας.

-------------------------------------

Το βιβλίο Ο Θάνατος της κυρίας Γουέσταγουεϊ της Ruth Ware είναι το τέταρτο της συγγραφέα, αλλά το πρώτο που έπεσε στα χέρια μου. Ήταν υποψήφιο για Καλύτερο μυστηρίου-θρίλερ του 2018 στα αντίστοιχα βραβεία του Goodreads.

Η πλοκή είναι υποσχόμενη για ωραία πράγματα και βασικό στοιχείο είναι οι συνεχείς ανατροπές, ενώ αφηγηματικά αξιοποιείται πολύ ο διάλογος. Ως προς το αφηγηματικό σύμπαν έχει την στόφα του old-school. Η Ruth Ware αξιοποιεί καλά την κληρονομιά της Agatha Christie και στήνει μια ιστορία που έχει ατμόσφαιρα.

Η ατμόσφαιρα εντείνεται (και κερδίζει πόντους) με την αίσθηση απομόνωσης που δημιουργεί η συγγραφέας. Ο κύριος χώρος όπου εκτυλίσσεται το μεγαλύτερο μέρος της δράσης είναι ένα απομονωμένο αρχοντικό σπίτι, στο οποίο πρέπει να φιλοξενηθούν όλοι οι κληρονόμοι της κυρίας Γουέσταγουεϊ. Πολλά πράγματα του σπιτιού έχουν αφεθεί στη μοίρα τους, ενώ δεν λείπει και η creepy παρουσία της ηλικιωμένης οικονόμου, που φαίνεται να ξέρει πολλά ή να έχει ιδιοτελείς σκοπούς. Έχει λοιπόν μια υφέρπουσα gothic αισθητική.

Οι χαρακτήρες είναι σωστά δομημένοι, καμιά φορά μοιάζουν με καρικατούρες, αλλά όχι πλαστικοί. Είναι τέλος πάντων τέτοιοι που μπορείς να τους κάνεις εικόνα – όχι απαραίτητα συμπαθητικοί (ουσιαστικά συμπαθείς μόνο την πρωταγωνίστρια, άντε και τη σύζυγο ενός κληρονόμου). Ξεχωριστή θέση δίνω στην κυρία Γουόρεν, την ηλικιωμένη οικονόμο, που δίνει χρώμα στις αλληλεπιδράσεις των υπολοίπων.

Βέβαια, δεν είναι όλα αψεγάδιαστα. Από τα μισά σχεδόν του βιβλίου αντιλαμβάνεσαι πού πάει το πράγμα (τουλάχιστον κάνεις την γενική εικόνα), ενώ κι άλλα πράγματα είναι αρκετά προβλέψιμα. Σε όλα αυτά πρόσθεσε και μια σειρά συμπτώσεων ή γενικά πραγμάτων που μοιάζουν κάπως “εύκολα” (λ.χ. παρεξηγήσεις με τα ονόματα, μπερδέματα με τις ηλικίες κ.λπ.). Τέλος, -όχι ότι είναι απαραίτητα κακό- το βιβλίο Ο Θάνατος της κυρίας Γουέσταγουεϊ έχει διαφορετικές υφές: ξεκινά ως κοινωνικό δράμα, συνεχίζει ως τρόμου-μυστηρίου, γίνεται οικογενειακό δράμα και κλείνει ως αστυνομική περιπέτεια. Λειτουργεί πάντως, οπότε μια χαρά.

Συνολικά, ήταν το βιβλίο που με έβγαλε από το reading slump του τελευταίου μήνα. Ενδιαφέρον, με ρυθμό και σασπένς. Τίμιο.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι, είναι αρκετά καλό και διαβάζεται εύκολα.