Antoine Wilson – Πανοραμα Σιτυ

Τίτλος πρωτότυπου: Antoine Wilson – Panorama City (2012)

Εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2015

Σελίδες: 251

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Όπεν Πόρτερ είναι ένας καλόψυχος, μα αρκετά αθώος -στα όρια της αφέλειας- νέος που καταγράφει στο μαγνητόφωνό του τις τελευταίες του σκέψεις. Αφηγείται το χρονικό σαράντα ημερών, με σκοπό να κληροδοτήσει τις κασέτες στον αγέννητο γιο του, αφού ο ίδιος πιστεύει ότι πεθαίνει.

---------------------

Το Πανόραμα Σίτυ (ή Σίτι) είναι μια ιδιαίτερη νουβέλα, αρκετά πρωτότυπη τόσο σε πλοκή όσο και σε στήσιμο.

Ο Όπεν ηχογραφεί σε κασέτες ένα μήνυμα τον αγέννητο γιο του. Αυτό δεν είναι στοιχείο της πλοκής. Είναι ο τρόπος αφήγησης που παρουσιάζεται στο βιβλίο. Ως εκ τούτου, αφηγητής είναι ο ίδιος ο Όπεν και ο λόγος ρέει με έντονη προφορικότητα. Αυτό χρειάζεται συνήθεια μέχρι να εξοικειωθεί ο αναγνώστης με ένα είδος αυτόματης, συνειρμικής γραφής. Άλλες φορές ο λόγος είναι φορτισμένος, άλλες ήπιος. Πάντως, σε κάθε περίπτωση δεν λείπουν -κάθε άλλο- τα χιουμοριστικά στοιχεία. Ο πρωταγωνιστής-αφηγητής αντιμετωπίζει τις τελευταίες σαράντα μέρες με τρόπο κωμικό κι αυτοσαρκαστικό.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια νουβέλα χτισίματος χαρακτήρα. Σε όλη την διάρκεια της ανάγνωσης βλέπουμε τον Όπεν να φωτίζει μικρές πτυχές της ζωής του και μέσω αυτών να σκιαγραφείται κι ως χαρακτήρας. Κάποτε αφελής, κάποτε αυθόρμητος ή παρορμητικός, είναι γενικά συμπαθητικός. Εκείνο που κρατώ ως υποσημείωση όμως είναι ότι ο χαρακτήρας δεν εξελίσσεται από την αρχή μέχρι το τέλος. Θα περίμενα ότι μέσω της αφήγησης ο πρωταγωνιστής αναθεωρεί, ανατρέπει θέσεις μέσα του, φτάνει τέλος πάντων σε έναν βαθμό αυτογνωσίας κι αυτοπραγμάτωσης. Το τέλος δεν με επιβεβαίωσε.

Και αναπόφευκτα, πέρα από τον ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης, αυτήν την ροή της συνείδησης με στοιχεία εσωτερικού μονόλογου, εκείνο που τελικά με αποθάρρυνε είναι η αίσθηση ότι η πλοκή μένει κάπως αμετακίνητη, σαν να μην εξελίσσεται προοδευτικά.

Υπάρχει ένα θεματάκι στην επιμέλεια. Κατανοώ την δυσκολία που έχουν τέτοιου είδους βιβλία. Πρέπει να διατηρηθεί η προφορικότητα, βασίζονται στη ροή της συνείδησης, δεν έχουν την τυπική δομή και την συνεκτικότητα που έχει ένα οποιοδήποτε μυθιστόρημα και πολλά άλλα και σημαντικότερα ίσως. Όμως, γιατί “συγχρωνισμός”; Αν έχει να κάνει με το ίδιο το πρωτότυπο ή αν είναι κάποια προσέγγιση Μπαμπινιώτη, το δέχομαι. Κι ακόμα, γιατί στο εξώφυλλο “Σίτυ”, αλλά παντού στο κείμενο “Σίτι”; Όπως αντίστοιχα, “Όπεν” στην περίληψη, αλλά “Όππεν” στο κείμενο; Λεπτομέρειες; Φυσικά. Απλώς μου χτυπάει στο μάτι, αυτό πρέπει να το πω.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Δεν είναι βιβλίο που απευθύνεται σε όλους. Έχει ένα ιδιαίτερο στιλ γραφής, έχει συγκεκριμένη στόχευση, που περισσότερο δυσκολεύει την ανάγνωση παρά την διευκολύνει και σε γενικές γραμμές έχει απαιτήσεις από τον αναγνώστη. Όχι από τα αγαπημένα μου, σε κάθε περίπτωση.