Το Θαυμα [2022]

Δράμα εποχής

Διάρκεια: 109’

Σενάριο: Emma Donoghue, Sebastián Lelio, Alice Birch

Σκηνοθεσία: Sebastián Lelio

Χώρα παραγωγής: Ιρλανδία, Μεγάλη Βρετανία

Εμφανίζονται: Florence Pugh, Tom Burke, Kíla Lord Cassidy, Niamh Algar, Elaine Cassidy, Dermot Crowley, Brían F. O'Byrne, David Wilmot, Ruth Bradley, Caolán Byrne, Josie Walker, Ciarán Hinds, Toby Jones

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα 11χρονο κορίτσι δεν έχει φάει οτιδήποτε για τέσσερεις μήνες κι όμως είναι υγιέστατη. Η περίπτωσή της απασχολεί την μικρή κοινότητα κι έτσι προσλαμβάνονται μια νοσηλεύτρια και μια μοναχή, για να παρακολουθούν την Άννα. Ωστόσο, τα συμπεράσματά τους θα διαφέρουν, όσο η υγεία του κοριτσιού επιδεινώνεται απότομα.

---------------------------

Το Θαύμα (The Wonder) είναι από τα κρυμμένα καλούδια του Netflix. Προβάλλεται από τις 16 Νοεμβρίου του 2022 και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Emma Donoghue, η οποία έχει βάλει το χέρι της και στο σενάριο.

Η πλοκή τοποθετείται στην Ιρλανδία το 1862. Είναι μια εποχή κατά την οποία η θρησκοληψία και οι δεισιδαιμονίες κατευθύνουν τις πεποιθήσεις και τις δοξασίες των ανθρώπων, ιδίως στην επαρχία, όπως αυτήν της ταινίας. Η ταινία το απεικονίζει θαυμάσια αυτό χτίζοντας μια ατμόσφαιρα υποτονική και κλειστοφοβική. Όχι ότι βλέπουμε και μεγάλο εύρος του χωριού, καθώς η πλοκή κινείται μεταξύ της επιτροπής που αξιολογεί τα πορίσματα και της οικογένειας στο σπίτι του κοριτσιού. Όμως, αφενός η επιτροπή αποτελείται αποκλειστικά από άντρες με βαθύ θρησκευτικό υπόβαθρο και η πολύτεκνη οικογένεια από λαϊκούς ανθρώπους, δέσμιους περίεργων δοξασιών, αλλά και μυστικών.

Μπορεί κάποιος να ζήσει χωρίς τροφή για μήνες; Είναι κάποιου είδους θαύμα; Την απάντηση την αναζητούν άνθρωποι που εκκινούν από διαφορετικούς κόσμους. Είναι λοιπόν μια έμμεση διαμάχη μεταξύ θρησκείας και επιστήμης. Αλλά πίσω από την όψιμη αντιπαράθεση κρύβονται μεγαλύτερα κίνητρα, που άγουν και φέρουν τις επιλογές των ανθρώπων. Συνολικά, το Θαύμα έχει σε μεγάλο βαθμό στοιχεία ηθογραφίας.

Θίγεται λοιπόν ένα ζήτημα που υπερβαίνει το παραπάνω δίπολο. Οικογενειακά μυστικά, ψέμματα και μισές αλήθειες, ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση, όλα έρχονται και φτιάχνουν ένα μίγμα, που απαιτεί γενναίες αποφάσεις κι ανάληψη ευθυνών.

Κι ενώ η απεικόνιση της εποχής και το στήσιμο της ιστορίας πάνε πολύ καλά, η δράση έρχεται με το πάσο της. Μιλάμε για ένα βραδύκαυστο δράμα, πράγμα που δεν είναι κακό, μα αν ψάχνεις μεγάλες σκηνές, δράση και ανατροπές, δεν θα το βρεις εδώ. Πάντως, έχει έναν αργό μεν, σταθερό δε ρυθμό, που κρατάει το ενδιαφέρον και κυλάει ομαλά και ήρεμα. Κάποια σταθερά και βουβά πλάνα δίνουν πόντους.

Βρήκα επίσης πρωτότυπο (και εξαιρετικό) το σκηνικό της αφήγησης. Η έναρξη και η λήξη της ταινίας ήταν καλή έμπνευση. Εξίσου καλά δοσμένο το παρελθόν της νοσηλεύτριας Lib με μια λιτή, μα δυνατή απεικόνιση και μια όμορφη εφαρμογή του ρητού show, don’t tell.

Το cast είναι επιτυχημένο, αν και την ιστορία την παίρνει στις πλάτες της η Florence Pugh, που υποδύεται τη νοσηλεύτρια. Fun fact: η μητέρα της Anna, η Rosaleen, είναι και στην πραγματικότητα μητέρα της (Kila Lord και Elaine Cassidy). Την δε Elaine Cassidy την έχουμε δει χρόνια πριν στον ρόλο της Lydia, της νεαρής υπηρέτριας που είχε χάσει τη μιλιά της στο The Others.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Είναι αρκετά καλή δουλειά με κοινωνικό υπόστρωμα και καλές ερμηνείες. Γιατί όχι;