James M. Cain – Ο Ταχυδρομος Χτυπαει Παντα Δυο Φορες

Τίτλος πρωτότυπου: James M. Cain, The postman always rings twice (1934)

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Μετάφραση: Ιωάννα Καρατζαφέρη

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2018

Σελίδες: 177

ΣΥΝΟΨΗ (από το εσώφυλλο)

Ο περιπλανώμενος Φρανκ Τσέιμπερς καταλήγει στην Καλιφόρνια και πιάνει δουλειά στο εστιατόριο του Νικ Παπαδάκη. Εκεί γνωρίζει την Κόρα, τη δυσαρεστημένη σύζυγο του ιδιοκτήτη, και ακολουθεί ένα μοιραίο πάθος με ολέθριες συνέπειες. Ένα κλασικό βιβλίο, η συνάντηση του νουάρ μυθιστορήματος με το ερωτικό πάθος, που διασκευάστηκε τέσσερις φορές για τον κινηματογράφο και το μιμήθηκαν δεκάδες συγγραφείς και σκηνοθέτες.

----------------------------

Νομίζω ότι ο τίτλος του βιβλίου είναι από τους πιο αναγνωρίσιμους στην λογοτεχνία. Μάλλον είναι περισσότερο γνωστός κυρίως από τις κινηματογραφικές μεταφορές. Και πάλι όμως αρκούσε για να περάσει το όνομα του Τζέιμς Μάλαχαν Κέιν στην ιστορία και μάλιστα με αυτό το πρώτο του βιβλίο. Η αλήθεια είναι ότι το υπόλοιπο έργο του δεν γνώρισε την ίδια απήχηση.

Αυτό που κάνει το Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές να ξεχωρίζει είναι το πρωτοπόρο συγγραφικό στιλ. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι +200 σελίδες. Αλλά ο Cain δεν κόβει ρυθμό με τίποτα. Οι εξελίξεις διαδέχονται η μία την άλλη σε βαθμό που κάθε πρόταση περιέχει εξέλιξη στην πλοκή. Με τον ίδιο τρόπο συνεισφέρουν και οι διάλογοι που έχουν και ομαλή ροή και φυσικότητα. Ξεχωρίζεις τον καλό διάλογο, όταν είναι εύστοχος, απέριττος και φωτίζει τους χαρακτήρες. Γενικά, το βιβλίο είναι πιο κοντά στο σενάριο παρά στη νουβέλα. Καθόλου άσχετο δεν φαίνεται αυτό, αν αναλογιστεί κανείς ότι ήδη από το 1931 ο Cain εργαζόταν ως σεναριογράφος στο Hollywood για λογαριασμό κολοσσών όπως η Paramount, Universal και η Columbia. Συνολικά εργάστηκε ως writer για 17 χρόνια.

Ως προς τους χαρακτήρες ο Cain είναι ολιγαρκής. Τρεις κεντρικοί χαρακτήρες μονοπωλούν την δράση και οδηγούν την πλοκή. Ακόμα κι αν μπορεί να προβούν σε παραβατικές πράξεις, είναι όλοι τους συμπαθείς με τον ίδιο τρόπο που είναι συμπαθείς οι παράνομοι στις ταινίες περιπέτειας. Ο Cain πλάθει τους ήρωές του αφενός με αγάπη, αλλά χωρίς να τους λυπάται, όταν δεν το αξίζουν. Στο τέλος επικρατεί η νομοτέλεια που θέλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.

Ίσως να ξενίσει η περιγραφή του ελληνικής καταγωγής Νικ Παπαδάκη. Αλλά δεν βρίσκω τίποτα κακό σε αυτό. Ιδίως αν αναλογιστώ την γενική εικόνα του Έλληνα μετανάστη πέρα από τον Ατλαντικό στη δεκαετία του 1930.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι. Είναι γρήγορο, διασκεδαστικό και άμεσο. Έχει κάτι από την στόφα του παλιού hard-boiled.

βαθμολογία: 80/100