Ο Ουρανός του Μεσονυχτίου (2020)

Δράμα επιστημονικής φαντασίας

Σκηνοθεσία: George Clooney

Σενάριο: Lily Brooks-Dalton, Mark L. Smith

Διάρκεια: 118’

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Πρωταγωνιστούν: George Clooney, Felicity Jones, David Oyelowo 

ΥΠΟΘΕΣΗ

2049. Ο πλανήτης Γη μαστίζεται από ένα γιγαντιαίο ραδιενεργό νέφος που τείνει να αφανίσει την ανθρώπινη ζωή. Ελάχιστοι επιζώντες καταφεύγουν σε υπόγεια καταφύγια, ενώ οι πιθανότητες επιβίωσης είναι μηδαμινές. Στο μεταξύ διάφορες διαστημικές αποστολές βρίσκεται σε εξέλιξη. Μία από αυτές μελετά τον Κ-23, έναν πλανήτη με πιθανότητες φιλοξενίας ζωής. Ο ηλικιωμένος και άρρωστος αστροφυσικός Augustine Lofthouse παραμένει στο παρατηρητήριο της Αρκτικής για να επικοινωνήσει με τις αποστολές που επιστρέφουν, ώστε να τις ενημερώσει για τις συνθήκες που τους περιμένουν πίσω στη Γη.

-------------------------------

Ο Ουρανός του Μεσονυxτίου (The Midnight Sky) έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες στις 10 Δεκεμβρίου και στο Netflix μόλις στις 23 Δεκεμβρίου 2020. Την περασμένη βδομάδα ήταν το νούμερο 1 στις σχετικές λίστες της δημοφιλούς πλατφόρμας. Η ιστορία είναι βασισμένη στο βιβλίο της Lily Brooks-Dalton με τον ψαρωτικό τίτλο Good Morning, Midnight (2016).

Ο George Clooney φαίνεται ότι επηρεάστηκε σημαντικά από το (μάλλον συμπαθητικό) Gravity (2013) του Alfonso Cuaron και επεχείρησε αυτή τη φορά να αναλάβει και τη σκηνοθεσία. Το αποτέλεσμα δεν φαίνεται να τον δικαίωσε.

Πέρα από κάποιες όμορφες εικόνες του διαστήματος και -μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού- σκηνές συναισθηματικής φόρτισης, η ταινία είναι βαρετή ακόμη και για καραντίνα. Κυλάει αργά, είναι φλύαρη και χωρίς να δημιουργεί ιδιαίτερη ενσυναίσθηση ή οποιουδήποτε άλλου είδους εμπλοκή του θεατή. Χωρίς υπερβολή, αν δεν δεις την πρώτη ώρα της ταινίας, δεν χάνεις τίποτε. Κάποιες σκηνές ήταν απλώς fillers (δεν αναφέρω ποιες για να αποφύγουμε το spoiler, αλλά θα το δεις και μόνος σου – ή όχι). Άλλωστε, για το ραδιενεργό νέφος θα μάθεις από τα μισά κι έπειτα.

Το βασικό πρόβλημα έγκειται στο ότι η ταινία είναι εντελώς flat, δεν συμβαίνει τίποτα ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω. Κάποιες σκόρπιες διακυμάνσεις είναι παντελώς άσχετες με την πλοκή και πιθανότατα φλύαρες κι αχρείαστες. Και μου φαίνεται λογικό, αν υποθέσω ότι οι συντελεστές δεν ήξεραν πού να πάνε την ιστορία. Ήταν ένα μετα-αποκαλυπτικό δράμα επιβίωσης; Ήταν ένα ηχηρό μήνυμα για την περιβαλλοντική καταστροφή; Ή μήπως ήταν μια διαστημική sci-fi περιπέτεια;

Κι έπειτα έρχονται κάποια απίθανα πράγματα. Στον Αρκτικό Κύκλο ένας άρρωστος ηλικιωμένος άνδρας πήδηξε στην παγωμένη θάλασσα, βούτηξε, άνοιξε τα μάτια κι έψαξε το μηχανοκίνητο όχημα που είχε βυθιστεί. Και μετά βγήκε. Έτσι. Πάλι καλά που ήταν βρεγμένος. Επίσης, κάνεις flashback, αλλά δεν κρίνεις απαραίτητο να μας πεις τι ή ποιους βλέπουμε. Στο τέλος θα κάνουμε μόνοι μας την σύνδεση. Και πόσο έχει προχωρήσει η ιατρική το 2049, ώστε μια έγκυος γυναίκα να βρίσκεται σε αποστολή στο διάστημα και να βγαίνει εκτός του σκάφους για επισκευές;

Και τέλος, γιατί τόσα αναπάντητα ερωτήματα; Γιατί η ταινία τελειώνει δείχνοντας ανθρώπους να πατούν κουμπιά; Τι απέγιναν όλοι; Θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένα τόξο μεταβολής, κάτι τέλος πάντων.

Τελικά, ο αδύναμος κρίκος είναι οι writers. Η παραγωγή είναι ό,τι θα περίμενε κανείς από το netflix, η φωτογραφία όμορφη, οπτικά εφέ αξιοζήλευτα (πήρε ήδη το αντίστοιχο βραβείο σε Σικάγο και Φλόριντα), η μουσική μια χαρά. Και ναι, υπάρχουν στιγμές αρκετά δυνατές, ιδίως προς τη λύση του δράματος. Φτάνουν όμως;

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Αν είσαι τόσο μεγάλος φαν του Clooney, δες τις διαφημίσεις της Nespresso: έχουν ενδιαφέρον, δράση, χιούμορ, ανατροπές. Και προχωρούν γρήγορα. Ακριβώς το αντίθετο από τον Ουρανό του Μεσονυχτίου.

βαθμολογία: 60/100