Βαγγέλης Γιαννίσης – Η Σκιά

Εκδόσεις Διόπτρα

Έτος έκδοσης: 2018

Σελίδες: 424

ΣΥΝΟΨΗ

Λίγο έξω από το Έρεμπρο ανακαλύπτεται το πτώμα ενός αγνώστου. Όποιος κι αν ήταν ο δράστης, φρόντισε να δημιουργήσει μια μακάβρια σκηνή και να εξαφανίσει κάθε στοιχείο που θα επέτρεπε την αναγνώριση του θύματος. Ο επιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης θα ακούσει έντρομος τον Γιούσι Αλεξάντερσον, τον επικεφαλής της Σήμανσης, να του λέει: «Δεν έχω ξαναδεί τέτοια ασέβεια σε νεκρό. Όποιος και να το έκανε έχει τον διάβολο μέσα του. Και, παρόλο που δεν είμαι δεισιδαίμων, Άντερς, από χτες το βράδυ έχω την αίσθηση ότι αυτό το κακό κόλλησε πάνω μας και μας ακολουθεί παντού». Μια σκιά θα αρχίσει να στοιχειώνει τον επιθεωρητή και την ομάδα του, την ώρα που νέες δολοφονίες συνταράσσουν την ειδυλλιακή σουηδική πόλη. Σατανιστικά εγκλήματα και αρχαίες παγανιστικές δοξασίες θα οδηγήσουν τον Άντερς σε έναν υπόγειο κόσμο όπου τα σύνορα μεταξύ πραγματικότητας και μεταφυσικού θα γίνουν δυσδιάκριτα.

--------------------------------------------

Είναι λοιπόν κάπου μετά το 20ο λεπτό στην ταινία Το Μικρό Ψάρι (2014) που εκτυλίσσεται η σκηνή με τον Πετρόπουλο (Γ. Γιαννόπουλος) να ρωτάει εμφατικά επί τρία λεπτά τον Στράτο Καραμάνη (Β. Μουρίκης) πώς τους πετσόκοψε έτσι - σε μια σκηνή που λίγα χρόνια μετά έγινε viral.

Έτσι κάπως θα έπρεπε να είναι ο υπέρτιτλος στο γενικό σχόλιο για την Σκιά του Βαγγέλη Γιαννίση, το τέταρτο βιβλίο της σειράς με τον Άντερς Οικονομίδη.

Πώς τους πετσόκοψες έτσι, ρε Βαγγέλη Γιαννίση;

Η Σκιά έρχεται να κολλήσει ως συνέχεια σε ένα σερί αξιόλογων τίτλων του συγγραφέα, αλλά χωρίς να επιμείνει στην ίδια δοκιμασμένη συνταγή. Ο Γιαννίσης εδώ μοιάζει πιο ελεύθερος και ρισκάρει. Καταπιάνεται με ένα μουσικό ιδίωμα που έλαβε ήδη από τη δεκαετία του 1980 χαρακτηριστικά μυσταγωγίας και στις αρχές του 1990 έγινε σχεδόν ιδεολογία.

Το black metal ήταν (και εξακολουθεί να είναι) ακραίο όχι μόνο μουσικά και στιχουργικά, αλλά και θεματολογικά και από άποψη αισθητικής ή γενικά ως υποκουλτούρα. Μπάντες όπως οι Mayhem, οι Immortal ή οι Darkthrone είναι ενδεικτικές του ιδιώματος που έρχεται ως trademark από τη Νορβηγία (το νορβηγικό black metal έχει συγκεκριμένη ταυτότητα και αποτελεί τρόπον τινά ένα αναγνωρίσιμο παρακλάδι της ακραίας μουσικής).

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Γιατί είναι το γενικό πλαίσιο εντός του οποίου ξεδιπλώνεται η πλοκή.

Όταν ο Γιαννίσης αναφέρεται στη δολοφονία του Euronymous από τον Varg Vikernes, δεν είναι μυθοπλασία: όντως το 1993 ο μπασίστας των Mayhem δολοφόνησε τον κιθαρίστα της μπάντας. Προηγουμένως, ο τραγουδιστής των Mayhem είχε αυτοκτονήσει κι, αφού ο Euronymous βρήκε το πτώμα, το φωτογράφισε κι έγινε εξώφυλλο σε μετέπειτα δίσκο της μπάντας. Ο μύθος λέει ότι κατανάλωσε κι ένα μέρος του νεκρού εγκεφάλου. Όταν ο Γιαννίσης αναφέρεται σε εμπρησμούς εκκλησιών, είναι γεγονός ότι ο Varg Vikernes καταδικάστηκε για τον εμπρησμό τεσσάρων εκκλησιών (επίσης μία από αυτές έγινε εξώφυλλο σε EP των Burzum). Οπότε το υλικό που μεταπλάθει ο Γιαννίσης είναι υπαρκτό κι αυθεντικό. Δεν υπάρχουν υπερβολές στην αφήγηση.

Ο Γιαννίσης επίσης αναφέρεται στον ελιτίστικο χαρακτήρα του black metal και είναι πάλι αλήθεια. Οι Mayhem φερ’ ειπείν παίνευαν τους Rotting Christ (σήμερα πρέπει να είναι το πιο επιτυχημένο εξαγώγιμο μουσικό σχήμα της Ελλάδας) για την καθαρότητα του attitude τους. Μπάντες όπως οι Cradle of Filth ή οι Dimmu Borgir θεωρούνταν ανέκαθεν εμπορικές και ξεπουλημένες. Ο Γιαννίσης περιγράφει με ακρίβεια και το αισθητικό μέρος (το corpse paint κλπ) και την ατμόσφαιρα στις συναυλίες – τα κομμένα μέλη ζώων ήταν γεγονός παλιότερα.

Αφιερώνω τόσο χώρο για τις αναφορές στο black metal, διότι είναι σημαντικό στην αφήγηση και κατ’ επέκταση στο αν θα σου αρέσει το βιβλίο. Αν έχεις κατανοήσει ή αποδεχθεί την ύπαρξη αυτής της μουσικής σκηνής, θα διαβάσεις με μεγάλο ενδιαφέρον την Σκιά. Προσωπικά, έχοντας εικόνα από όσα περιγράφει ο Γιαννίσης βυθίστηκα μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Δεν ξέρω πώς θα ήταν αν η σκηνή μου ήταν ξένη ή αδιάφορη.

Η Σκιά έχει κάτι από τον ψυχρό αέρα της Σκανδιναβίας. Είναι μια ιστορία σκοτεινή που φλερτάρει με το μεταφυσικό. Επίσης, ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις του αναγνώστη, ιδίως την όσφρηση – η μυρωδιά του θανάτου παίζει ιδιαίτερο ρόλο στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας.

Θα το επαναλάβω κι εδώ: ο Γιαννίσης γράφει καλύτερα σκανδιναβική μυθοπλασία από ότι οι μισοί Σκανδιναβοί συγγραφείς. Εδώ -όπως και ο φιλαράκος του, ο Άντερς- είναι μεστός και ουσιαστικός. Έχει από την μία την ωριμότητα κι από την άλλη την νεανική ορμή που χρειάζεται. Noir, μυστήριο, μουσική και μυθολογία μπλέκονται σε μια ιστορία που -δεδομένου του αλλόκοτου ιστορικού της black metal σκηνής- θα μπορούσε να είναι αληθινή.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Να το διαβάσεις. Μπορεί να μην είσαι οπαδός αυτής της μουσικής, όμως υπάρχει κάπου εκεί έξω. Όπως και η σκιά.

ΥΓ: Τελικά οι Venom είναι thrash ή black;

βαθμολογία: 80/100

σχετικές αναρτήσεις:

Το Κάστρο