Βαγγελης Γιαννισης – Το Καστρο

Εκδόσεις Διόπτρα

Έτος έκδοσης: 2016

Σελίδες: 426

ΣΥΝΟΨΗ (από το οπισθόφυλλο)

Ένας οπλισμένος άντρας εισβάλλει ένα πρωινό στο πολυκατάστημα της περιοχής Μαριεμπέρι, σκοτώνοντας όποιον είχε την ατυχία να βρεθεί μπροστά του, και στη συνέχεια εξαφανίζεται. Η Αστυνομία του Έρεμπρο εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό του και, πράγματι, ύστερα από μερικές ημέρες τον βρίσκει. Νεκρό. Η υπόθεση κλείνει και όλοι επιστρέφουν στην κανονική τους ζωή – όλοι εκτός από έναν.
Η ζωή του επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη έχει ανατραπεί. Έπειτα από μια έκρηξη θυμού, η καριέρα του παίρνει την κάτω βόλτα και η οικογένειά του διαλύεται. Οι εμμονές του τον στοιχειώνουν, αποτελούν ωστόσο τη μοναδική του ελπίδα για να λύσει την υπόθεση και ταυτόχρονα να σώσει την οικογένειά του από έναν αόρατο κίνδυνο.

-----------------------------------------------------

Έτσι γράφει το οπισθόφυλλο. Αλλά πολύ λίγα αποκαλύπτει για την πλοκή αυτού του δεύτερου μέρους. Κι ομολογώ, αυτό το βιβλίο με μπέρδεψε. Και δεν εννοώ ως προς την πλοκή. Με μπέρδεψε γιατί δεν έχω καταλήξει πόσο μου άρεσε. Σαφώς μου άρεσε, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον και με αιφνιδίασε σε αρκετές περιπτώσεις. Οπωσδήποτε, ο Βαγγέλης Γιαννίσης και ο φίλος του, ο Άντρες Οικονομίδης, δεν είναι περαστικοί από το είδος που υπηρετούν. Η μετέπειτα εργογραφία του Γιαννίση άλλωστε αποδεικνύει του λόγου το ασφαλές.

Τι μου άρεσε λοιπόν στο Κάστρο… Ένιωσα πιο κοντά στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα. Σε σχέση με το πρώτο βιβλίο της σειράς, Το Μίσος, ο Οικονομίδης αποκαλύπτει περισσότερα στοιχεία του χαρακτήρα του και στέκεται επάξια στη χορεία των επιθεωρητών που μου αρέσει να διαβάζω. Επίσης, ένα άλλο στοιχείο είναι το απρόβλεπτο δέσιμο που κάνει ο συγγραφέας στις υποθέσεις. Το παρελθόν και οι σχέσεις των χαρακτήρων ξεδιπλώνονται σταδιακά με τρόπο που δεν γίνεται να τον μαντέψεις. Μου άρεσαν και ήρωες που πλαισιώνουν τον Οικονομίδη. Ήξερα τι να περιμένω από τον καθέναν τους και μπορώ άνετα να δηλώσω ότι περισσότερο αγωνιούσα ή/και στεναχωρήθηκα γι’ αυτούς.

Γιατί όχι για τα θύματα; Εδώ έρχονται οι ενστάσεις μου. Στο Κάστρο υπάρχει μια σειρά από θύματα, αλλά σε κανένα σημείο δεν ένιωσα οίκτο για κάποιο από αυτά. Ορισμένοι θάνατοι μου φάνηκαν και αχρείαστοι – σαν να πέρασαν στα ψιλά. Αλλά συνολικά μου δόθηκε η εντύπωση ότι τα πρόσωπα και τα ονόματα που παρέλασαν σε όλη την ιστορία ήταν υπερβολικά πολλά. Πιο πολλά από όσα μπορούσα να συγκρατήσω. Δεν θέλω να φανταστώ πόσες σημειώσεις και “δέντρα” είχε να διαχειριστεί ο Γιαννίσης στο στάδιο του στησίματος και της συγγραφής.

Μάλιστα, επειδή “τρέχουν” δύο παράλληλες ιστορίες, πρέπει να ομολογήσω ότι εκείνη που ολοκληρώθηκε πρώτη μου τράβηξε όλο το ενδιαφέρον. Θα μπορούσα κάλλιστα να διαβάσω ένα βιβλίο που θα αφορούσε μόνο αυτή την ιστορία. Ωραία, ειλικρινής και μεστή πλοκή. Όμως, η ένταση με την οποία κορυφώθηκε με άφησε σε μια περίεργη φάση να αναρωτιέμαι “τι άλλο μπορεί να συμβεί στις επόμενες 80-100 σελίδες;”.

Επομένως, καταλαβαίνεις και για ποιον λόγο δεν έχω καταλήξει πόσο μου άρεσε. Ήταν ωραίο αστυνομικό μυθιστόρημα με σκανδιναβικό αέρα, όπως και στο Μίσος. Και μάλιστα, κινούταν έξω από το πλαίσιο, πέρα από την φορμουλαϊκή δομή τέτοιων μυθιστορημάτων. Μόνο και μόνο που είχε δύο ιστορίες, δύο κορυφώσεις κλπ. αρκεί για να καταλάβεις ότι είναι κάτι ιδιαίτερο. Αλλά αυτά ακριβώς είναι και τα στοιχεία που με ξένισαν. Πάντως, είναι κρίκος μια αλυσίδας, καθώς συνδέεται με το πρώτο βιβλίο της σειράς και επίσης αφήνει ανοιχτές εκκρεμότητες – σαν να τέλειωσε απλώς ένα επεισόδιο.

Ως επιλογικό σχόλιο, βρίσκω αδυναμίες -πώς άλλως;-, όμως καταλήγω ότι μου πάει ο Γιαννίσης. Χτίζει όμορφα τη γραφή του, ξεφεύγει από τα όρια της ελληνόφωνης αστυνομικής λογοτεχνίας και παρουσιάζει μια αξιόλογη συνέπεια (εκδίδει κάθε χρόνο μια δουλειά του).

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι. Αλλά να τα πάρεις με την σειρά. Πρώτα να διαβάσεις το Μίσος.

βαθμολογία: 78 / 100

σχετικές αναρτήσεις:

Το Μίσος