Το Παιχνιδι του Τζεραλντ [2017]

Δράμα, τρόμου

Διάρκεια: 103΄

Σενάριο: Mike Flanagan

Σκηνοθεσία: Mike Flanagan, Jeff Howard

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Εμφανίζονται: Clara Gugino, Bruce Greenwood, Carel Struycken, Henry Thomas

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα παντρεμένο ζευγάρι στην προσπάθειά του να ανανεώσει την σχέση του επιχειρεί ένα ερωτικό παιχνίδι με χειροπέδες. Ο Τζέραλντ όμως παθαίνει ανακοπή και η Τζέσι μένει δεμένη κι απομονωμένη. Όσο περνά η ώρα κι η ελπίδα της την εγκαταλείπει, το μυαλό της αρχίζει να παίζει περίεργα παιχνίδια. Στις σκέψεις της ίσως να βρίσκεται η απάντηση κι η λύτρωση.

-------------------------------

Το Παιχνίδι του Τζέραλντ (Gerald’s Game) είναι προσαρμογή μιας ακόμα ιστορίας του Stephen King. Ο ίδιος ο συγγραφέας χαιρέτησε την μεταφορά του έργου του (δεν το κάνει πάντα). Γυρίστηκε το 2016 και το 2017 ανέβηκε στην πλατφόρμα του Netflix.

Την παραγωγή, τη σκηνοθεσία και το σενάριο αναλαμβάνει ο Mike Flanagan, ο οποίος μας φαίνεται να ειδικεύεται σε ταινίες ψυχολογικού τρόμου. Επίσης, δεν είναι η μόνη προσαρμογή του King που έχει επιχειρήσει. Το 2019 έκανε το Doctor Sleep (το συγγραφικό και κινηματογραφικό σίκουελ του The Shining) κι αναμένεται το Life of Chuck (διήγημα από την συλλογή If It Bleeds, Μόνο αν Μυρίζει Αίμα). Στο Netflix έχουμε παρακολουθήσει δουλειές του, όπως τα The Haunting of Hill House, The Haunting of Bly Manor, Midnight Mass κ.α.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βλέπουμε την πολύπειρη Clara Gugino, η οποία πρέπει να παίζει στο 99% της ταινίας – μπορώ να θυμηθώ μόνο δύο σκηνές χωρίς αυτήν. Όταν λέω “πολύπειρη” εννοώ ότι έχει εμφανιστεί σε 61 ταινίες και 43 σειρές. Ενδεικτικά αναφέρω: Sin City, Justice League, Man of Steel, Watchmen, American Gangster, Spy Kids, Night at the Museum… Βάλε και δύο βιντεοκλίπ των Bon Jovi και Black Eyed Peas.

Συνολικά, η ταινία Gerald’s Game φωνάζει από μακριά Stephen King (ιδίως τα οράματα και το τέλος). Είναι επίσης συνεπής ως προς την πρωτότυπη ιστορία και δεν αποκλίνει σημαντικά. Έχει όλες τις αρετές που περιμένεις από μια ταινία του είδους. Είναι κλειστοφοβική, έχει έξυπνο premise, καλές ερμηνείες, θίγει ένα μεγάλο κοινωνικό ζήτημα. Είναι κάπως πιο εσωτερική κι αποδεικνύει ότι το πρωτογενές υλικό προσεγγίζει τον τρόμο με την παλιά του έννοια – όχι jump scares και αιχμηρά εφέ (ούτε καν μουσική επένδυση δεν έχει).

Από την άλλη, είναι μονόμπαντη, φτωχή στο σύνολό της και αργή στα μισά της. Το τέλος άλλοι το αγάπησαν, άλλοι απογοητεύτηκαν. Ανήκω στους πρώτους. Κλασική Stephen King περίπτωση και απρόσμενη ανατροπή.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Αν είσαι φαν του Stephen King, ναι. Δεν είναι από τις ταινίες που θα θυμάσαι, αλλά δεν θα σε χαλάσει κιόλας.