Tin & Tina [2023]

Θρίλερ, Τρόμου

Διάρκεια: 119΄

Σενάριο: Rubin Stein

Σκηνοθεσία: Rubin Stein

Χώρα παραγωγής: Ισπανία

Εμφανίζονται: Milena Smit, Jaime Lorente, Anastasia Russo, Carlos González Morollón

ΣΥΝΟΨΗ

Στις αρχές του 1980 ένα ζευγάρι βιώνει μια οδυνηρή απώλεια με την αποβολή των κυοφορούμενων διδύμων του. Έτσι, προχωρά στην τεκνοθεσία δύο διδύμων που έχουν ανατραφεί στο οικοτροφείο ενός μοναστηριού. Τα δύο παιδιά έχουν στρεβλή άποψη για τα πάντα και προσκολλημένα στο δόγμα προσπαθούν να επιβάλλουν τις δικές τους αρχές, γεγονός που έχει ολέθριες συνέπειες στην οικογένεια.

----------------------------

Ο τίτλος Τιν και Τίνα θα παρέπεμπε καλύτερα σε ρομαντική κομεντί, κάτι σε road-trip κωμική περιπέτεια ή μια αισθηματική ιστορία. Αυτή εδώ η ταινία δεν έχει σχέση με τίποτε από αυτά. Είναι μια ταινία τρόμου με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ. Ένα ζευγάρι τεκνοθετεί δυο δίδυμα με αλμπινισμό, τα οποία έχοντας μεγαλώσει σε μοναστηριακό ίδρυμα είναι θρησκόληπτα. Ερμηνεύοντας κατά γράμμα την Βίβλο θα δημιουργήσουν μια σειρά από προβλήματα στην ανάδοχη οικογένεια και στο περιβάλλον που καλούνται να ενταχθούν.

Εν τω μεταξύ, οι ιστορίες που εμπλέκουν θρησκευτικό περιεχόμενο συνήθως μου προκαλούν ένα ενδιαφέρον, ενώ ο τρόπος που παντρεύουν το θρίλερ με το μεταφυσικό στοιχείο αρκεί για να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ωστόσο, εδώ δε μιλάμε για τρόμου που ξύνει τέτοια εσωτερικά ζητήματα. Μιλάμε για ενοχλητικές σκηνές την μία μετά την άλλη. Το να κακοποιείς ένα ζώο ή ένα βρέφος δεν είναι τρόμος.

Εν αρχή πάντως το Τιν & Τίνα έχει το κατάλληλο υπόστρωμα για να είναι δυνατή ταινία. Έχει επίσης κάποια εξαιρετικά πλάνα και σωστή κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Τέλος, έχει μια διαφορετική (και άρα ενδιαφέρουσα) σκηνοθετική προσέγγιση.

Τι δεν έχει; Όλα τα υπόλοιπα. Οι ερμηνείες είναι υποτονικές. Ως προς την πλοκή, τα μισά πράγματα δεν βγάζουν νόημα. Η ταινία προσπαθεί να σοκάρει με ειδεχθείς εικόνες και παραστάσεις (λ.χ. ο διαμελισμός ενός σκύλου), αλλά δεν αρκεί από μόνο του. Είπαμε, άλλο τρόμος, άλλο πρόκληση. Ακόμη, ο ρυθμός της πλοκής είναι αργός και γίνεται βαρετός. Δεν ξέρω πόσα θα χάναμε αν έλειπε μισή ώρα της ταινίας.

Επίσης, ο πατέρας της οικογένειας που τον υποδύεται ο Jaime Lorente (ο Denver του La Casa de Papel) είναι αντιπαθητικός μέχρι αηδίας. Δεν είναι που ο χαρακτήρας του είναι χειριστικός και αδιάφορος. Είναι αντιπαθητική φυσιογνωμία και χτισμένος με τέτοιο τρόπο που δε θες να τον βλέπεις.

Κι έπειτα είναι το τέλος. Σοβαρά τώρα; Αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα; Έχεις στα χέρια σου το υλικό να φτιάξεις μια αλληγορία και το αφήνεις έτσι; Καμία κάθαρση και λίγες σαφείς απαντήσεις. Χαμένη ευκαιρία σε κάθε περίπτωση.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Μόνο αν έχεις εξαντλήσει όλη την πλατφόρμα του Netflix.