Agatha Christie – Το Μυστικο του Τσιμνεϊς

Πρωτότυπος τίτλος: Agatha Christie – The Secret of Chimneys (1925)

Εκδόσεις Ψυχογιός

Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2019

Σελίδες: 303

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Άντονι Κέιντ αναλαμβάνει να κάνει μια εξυπηρέτηση, να παραδώσει ένα χειρόγραφο σε έναν εκδοτικό οίκο του Λονδίνου. Αλλά εν αγνοία του, θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια διεθνή συνωμοσία, καθώς την ίδια στιγμή κάποιοι απεργάζονται την παλινόρθωση της μοναρχίας στην Ερζοσλοβακία. Έτσι, ο Άντονι Κέιντ θα βρεθεί στο αρχοντικό του Τσίμνεϊς, όπου φιλοξενούνται ισχυροί άνθρωποι για να χειριστούν το πολιτικό αδιέξοδο. Ανεξήγητοι φόνοι και απόπειρες κλοπής θα φέρουν στο φως μυστικά και θα κάνουν τον Κέιντ ύποπτο για υποθέσεις που δεν γνωρίζει.

---------------------------

Το Μυστικό του Τσίμνεϊς είναι το τελευταίο βιβλίο της Agatha Christie με τον εκδοτικό οίκο Bodley Head, το οποίο ολοκλήρωσε το συμβόλαιο των έξι βιβλίων που είχε υπογράψει. Θα μπορούσε να είναι μια άσχετη πληροφορία, αλλά έχοντας ολοκληρώσει το βιβλίο μου περνά από το μυαλό το ενδεχόμενο να έχει κάπως πιο διεκπεραιωτικό χαρακτήρα

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ δεν τον έχει ούτε ο Ηρακλής Πουαρό ούτε η Μις Μαρπλ. Μάλιστα, σχεδόν απουσιάζει από το προσκήνιο το στοιχείο του ντετέκτιβ και το βάρος πέφτει στο μυστήριο του whodunit. Ωστόσο, τελευταία έχω αρχίσει ασυναίσθητα να εφαρμόζω την κινηματογραφική “τεχνική” του ενός τετάρτου στην ανάγνωση ενός βιβλίου. Και εδώ δεν είχε καλά αποτελέσματα. Το βιβλίο για καμιά ογδονταριά σελίδες δεν με είχε κερδίζει κι όσο προχωρούσα απομακρυνόμασταν περισσότερο.

Το Μυστικό του Τσίμνεϊς γράφτηκε το 1925 και του φαίνεται. Έχει την στόφα του παλιού, μα όχι απαραίτητα πάντα με την καλή έννοια. Κάποιες καταστάσεις της πλοκής μοιάζουν ξένες σήμερα και δε συμβάλλουν στη γενικότερη αλληλεπίδραση με τον αναγνώστη. Μιλαίδη, Μιλόρδε, τσάι και συμπάθεια και στο βάθος ένα πολιτικό θρίλερ που δεν είναι τέτοιο.

Επίσης, πολλοί χαρακτήρες οι οποίοι εμφανίζονται κατά φάσεις, χωρίς όμως ουσιαστική επίδραση στα γεγονότα. Ομολογώ ότι γύρισα αρκετές φορές στις σελίδες που αναγράφονται πληροφορίες για τα πρόσωπα του βιβλίου. Και δεν είναι ο αριθμός των χαρακτήρων. Είναι εν μέρει και τα κοινότυπα ονόματα, χαρακτηριστικότερα εκ των οποίων τα επιθεωρητής Μπατλ και υπηρέτρια Μπαντλ. Αλλά κυρίως είναι ότι ως αναγνώστης δεν εισπράττεις κάτι από τους χαρακτήρες, δεν σε κερδίζουν (ούτε εσένα ούτε τη συμπάθειά σου) και δεν ταυτίζεσαι σε κανένα επίπεδο.

Και -συνεχίζοντας την γκρίνια- τα παραπάνω πρόσωπα έρχονται σε διαφορετικές υποπλοκές και ιστορίες. Δεν θα ήταν πρόβλημα, αν οι υποπλοκές αυτές δεν λειτουργούσαν εις βάρος της κεντρικής ιστορίας, αφού περισσότερο την μπολιάζουν με δευτερεύουσες πληροφορίες και δεν προωθούν την πλοκή.

Μας κάνουν όλα τούτα ένα αδύναμο βιβλίο; Όχι απαραίτητα, αλλά δεν μας κάνουν κι ένα ενδιαφέρον βιβλίο. Εν ολίγοις, προσπάθησα αρκετά να ολοκληρώσω το βιβλίο. Μου πήρε δυο-τρεις βδομάδες, γιατί δεν αποφάσιζα να το αφήσω. Αλλά συνολικά δε νομίζω ότι η θεματολογία κάτι-σε-πολιτικό-θρίλερ ταιριάζει στην Agatha Christie. Ήθελα να μου αρέσει περισσότερο.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον πέντε άλλα βιβλία της Agatha Christie που θα πρότεινα κι άλλα τόσα που είναι καλύτερα από Το Μυστικό του Τσίμνεϊς.