Βαγγελης Γιαννισης – Ο Χορος των Νεκρων

Εκδόσεις Διόπτρα

Έτος έκδοσης: 2017

Σελίδες: 305

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Σαμαήλ επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια απουσίας στο Έρεμπρο. Λίγο μετά δύο άνδρες θα εντοπιστούν άγρια δολοφονημένοι. Ταυτόχρονα όμως, στο υπόγειο του ενός θα βρεθούν ίχνη ενός αγνοούμενου παιδιού. Ο μικρός εξακολουθεί να αγνοείται, όσο ο επιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης καλείται να εντοπίσει τον δράστη. Ωστόσο, η ιστορία θα γίνει προσωπική για τον Οικονομίδη, ενώ ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος.

-------------------------------------

Θα ξεκινήσω δηλώνοντας άλλη μια φορά την συμπάθειά μου προς τον Βαγγέλη Γιαννίση (συγγραφικά μιλάω, δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο). Παρακολουθώ το έργο του τόσο ως συγγραφέα όσο και ως μεταφραστή (μπορώ να θυμηθώ σίγουρα τη Hayder, τον Carter και την Grebe, αλλά ξεχνάω αρκετούς άλλους). Δεν γίνεται να μην αναφέρω την συνέπειά του και τον τρόπο να δίνει ιστορίες με σασπένς και ατμόσφαιρα. Μετά το Μίσος, το Κάστρο, τη Σκιά και τη Γυναίκα του Ίσνταλ και πριν το Άμαροκ, σειρά ανάγνωσης είχε Ο Χορός των Νεκρών (προς το παρόν μού λείπουν το Ίνκουμπους και το πρόσφατο Ο Άλλος Αδερφός) – εξαιρώ τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 173, γιατί θεωρώ ότι είναι πολύ διαφορετικό βιβλίο, με άλλη προσέγγιση.

Πρωταγωνιστής κι εδώ ο συμπαθέστατος Άντερς Οικονομίδης. Μάλιστα η συγκεκριμένη ιστορία είναι η πιο προσωπική του με την έννοια ότι κατά κάποιον τρόπο σχετίζεται αμεσότερα. Αυτή τη φορά καλείται να αντιμετωπίσει έναν villain τύπο, με το ψευδώνυμο Σαμαήλ, ο οποίος έχει επιστρέψει στη Σουηδία για να πάρει εκδίκηση. Δεν λείπει λοιπόν ο whodunit χαρακτήρας, το μυστήριο και οι ανατροπές, στις οποίες μας έχει συνηθίσει το είδος.

Ως προς την πλοκή, μου έδωσε την αίσθηση ότι το βιβλίο χωρίζεται άτυπα σε δύο μέρη. Το πρώτο εστιάζει σε ένα δίκτυο παιδόφιλων. Στο δεύτερο το πράγμα γίνεται πιο σύνθετο και πολυδαίδαλο. Εμπλέκεται η Μοσάντ, πολιτικά σκάνδαλα και αμφιλεγόμενοι χαρακτήρες. Το πρώτο μέρος κερδίζει σε ενδιαφέρον, αλλά χάνει σε πρωτοτυπία. Το δεύτερο λειτουργεί κάπως αντίστροφα. Πάντως, παρακολούθησα με ενδιαφέρον την (τρίτη, κατά σειρά συγγραφής) περιπέτεια του Οικονομίδη και με κέρδισε ως προς τον προσωπικό χαρακτήρα που πήρε τελικά η πλοκή.

Στο δια ταύτα, θα ήθελα ένα πιο δυνατό δεύτερο μέρος, μια πιο έντονη και σχολαστική κορύφωση. Βρίσκω εξαιρετικό το πρώτο μέρος και καλοφτιαγμένους τους χαρακτήρες. Μου αρέσει ο τρόπος γραφής και φυσικά ο Γιαννίσης αποδεικνύεται καλός γνώστης του είδους που υπηρετεί. Θα το πω λοιπόν άλλη μια φορά: ο Γιαννίσης γράφει καλύτερη σκανδιναβική μυθοπλασία από πολλούς Σκανδιναβούς.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι. Δεν θεωρώ ότι είναι το καλύτερό του, αλλά αυτό δεν μειώνει το ενδιαφέρον ή την αξία του βιβλίου αυτού καθεαυτού.