The Fall of the House of Usher [2023]

Σειρά τρόμου, μυστηρίου

Κύκλοι: 1

Διάρκεια επεισοδίου: 60΄

Σενάριο: Mike Flanagan, Justina Ireland, Dani Parker, Kiele Sanchez κ.α.

Σκηνοθεσία: Mike Flanagan, Michael Fimognari

Εμφανίζονται: Carla Gugino, Bruce Greenwood, Mary MacDonnell, Henry Thomas, Rahul Kohli, Samantha Sloyan, Katie Parker, T’Nia Miller, Michael Trucco, Carl Lumbly

ΣΥΝΟΨΗ

Η οικογένεια Usher διοικεί μια φαρμακευτική εταιρεία, την Fortunato, η οποία κάνει παράνομα πειράματα κι ευθύνεται για αμφιβόλου ποιότητας σκευάσματα. Βαθύπλουτη και διεφθαρμένη ως το κόκαλο θα βρεθεί να απειλείται με κάθε τρόπο. Όμως, όσο η εταιρεία σέρνεται στα δικαστήρια, τα έξι παιδιά της οικογένειας αρχίζουν να βρίσκουν τραγικό θάνατο, ενώ σε κάθε θάνατο εμφανίζεται μια μυστηριώδης γυναίκα.

------------------------------

Διαβάζεις τίτλο: Η Πτώση του Οίκου των Άσερ. Βλέπεις στο τρέιλερ ένα κοράκι κι έναν μαύρο γάτο. Η σειρά φωνάζει από μακριά Edgar Allan Poe. Αλλά μόνο από μακριά. Όταν φτάνεις κοντά, δεν φέρνει και πολύ.

Οχτώ επεισόδια σε έναν κύκλο μάς έδωσε το Netflix τον Οκτώβριο του 2023 με τούτη τη σειρά. Το imdb κατευθείαν έγραψε βαθμολογία 8+, υπογράφει ο Flanagan, οπότε δεν χάνεται.

Έχουμε λοιπόν μια gothic σειρά μυστηρίου, όπου ο πατέρας και ιδιοκτήτης μιας φαρμακευτικής εταιρείας αφηγείται τον τραγικό θάνατο των παιδιών του. Η σειρά έχει gloomy ατμόσφαιρα, πολύ αίμα και μεταφυσικά στοιχεία. Και πιθανότατα τεράστιο μπάτζετ. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στην φωτογραφία, που κάνει την ατμόσφαιρα σκοτεινή, υποβλητική και κλειστοφοβική, ενώ τα μπρος-πίσω στον χρόνο δένουν με μαεστρία. Σε όλα τούτα έχει βάλει το χέρι του ο Mike Flanagan των πολύ καλών The Haunting of Hill House, Midnight Mass κ.α. Τέλος, μου άρεσαν οι κοινωνικές αναφορές και τα Easter eggs του Poe (πχ. το εκκρεμές) – διασκευή / adaptation δεν το λες σε καμιά περίπτωση.

Ωστόσο, κάποια πράγματα -κυρίως σεναριακά- δεν δούλεψαν σωστά. Η σειρά είναι φλύαρη, ιδίως στο πρώτο μισό. Μεγάλα μέρη των επεισοδίων περνούν αργά και οι μονόλογοι μοιάζουν με λογύδρια. Επίσης, οι χαρακτήρες τείνουν στην υπερβολή, σε βαθμό που φαίνονται καρτουνίστικοι, σχεδόν πλαστικοί – χώρια που δεν γίνεται να συμπαθήσεις κανέναν τους: αλαζόνες και κακότροποι. Και ειδολογικά να το δεις… ok, horror, αλλά πόσο; Αν εξαιρέσεις ένα-δυο jump scare σε κάθε επεισόδιο (μετά το πρώτο ξέρεις πότε να τα περιμένεις), ο τρόμος δεν είναι αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Σου εξάπτει πάντως την περιέργεια να δεις πώς θα κλείσει η ιστορία.

Κι εν τέλει, ωραίο το hype του Edgar Allan Poe ή ακόμη και του Flanagan, αλλά κάπου στο βάθος μυρίζει μάρκετινγκ. Οι τίτλοι των επεισοδίων, κάποια ονόματα χαρακτήρων κι ένα κοράκι αρκούν για να ταυτίσουν τη σειρά με τον Poe; Γιατί κάθε δεύτερη σκηνή έχει σεξ ή/και ναρκωτικά; Ο δε Flanagan σκηνοθετεί τα μισά επεισόδια, αλλά έχει αναλάβει την παραγωγή όλων. Και αφήνει και το Netflix για την Amazon.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Ναι, αλλά μην πέσεις θύμα του hype της. Θα την ευχαριστηθείς, αλλά σε δύο μήνες δεν θα την θυμάσαι.