Ειρηνη Βαρδακη – Ο Μεντορας

Εκδόσεις Μίνωας

Έτος έκδοσης: 2021

Σελίδες: 479

ΣΥΝΟΨΗ

Η Ειρήνη Καρρά είναι φέρελπις δημοσιογράφος. Όταν αναλαμβάνει θέση προϊσταμένου ο Κλέων Κυριαζής, θα αναστατώσει ολόκληρη την εφημερίδα. Σύντομα η προσωπική ζωή και οι σχέσεις των χαρακτήρων θα γίνουν άνω-κάτω. Μια εξαφάνιση όμως θα τους κάνει όλους ύποπτους σε βαθμό που το θύμα να μοιάζει με θύτη κι αντίστροφα.

----------------------------

Η γραφή και το ύφος της Ειρήνης Βαρδάκη μού αρέσουν. Οπότε σε γενικές γραμμές είχα κατά νου τι περίμενα να διαβάσω. Ο Μέντορας (που έρχεται στο εξώφυλλο με διαγραμμένο το μου: Ο Μέντοράς μου) είναι το πέμπτο μυθιστόρημα της Ειρήνης Βαρδάκη, η οποία αποδεικνύεται συνεπέστατη στα εκδοτικά πράγματα (ένα βιβλίο κάθε χρόνο από το 2017, φέτος κυκλοφόρησε Ο Εραστής της).

Ο Μέντορας με κέρδισε στην πρώτη σελίδα, ήδη από την εισαγωγή. Σχεδόν αμέσως η Βαρδάκη σε κάνει συμμέτοχο σε ένα παιχνίδι. Τα υποκεφάλαια τιτλοφορούνται κόκκινο-μαύρο, ανάλογα με τον χαρακτήρα που αφηγείται. Οπότε ναι, η εστίαση μετακινείται κι έτσι βλέπουμε διάφορες οπτικές της ίδιας ιστορίας. Επίσης, επισημαίνεται εξαρχής μια εξαφάνιση. Ωστόσο, δεν είναι σαφές ποιος εξαφανίστηκε. Δεν είναι καν σαφές ποιος είναι το θύμα (για τον θύτη κάτι τέτοιο είναι λογικό στο crime). Και το τέλος με αλλεπάλληλες ανατροπές σε αποζημιώνει ως προς αυτό.

Η ιστορία έχει ροή, πολύ καλή χρήση του flashback και forward που μέσω της μεταβαλλόμενης εσωτερικής εστίασης σε κρατάει εκεί. Αν κάτι μου κλώτσησε, ήταν οι χαρακτήρες, διότι μου φαίνονταν μη συμπαθείς. Έβρισκα λάθη στην συμπεριφορά τους και μοιραία δεν κέρδισαν την συναισθηματική εμπλοκή μου. Σε αυτό ίσως να παίζει ρόλο και η ίδια η ιστορία, που αφορά μια όχι ακριβώς κακοποιητική, αλλά τουλάχιστον χειριστική σχέση.

Οπότε κρατάω ότι ο Μέντορας είναι έντεχνα στημένος, διαφέρει ως προς την δομή και είναι συνολικά πρωτότυπα δοσμένη ιστορία. Επίσης, -σε αυτό βοηθά και η μεταβαλλόμενη εστίαση- ο λόγος έχει προφορικότητα, ενίοτε μοιάζει με εσωτερικό μονόλογο. Έτσι, σε βάζει στο μυαλό των ηρώων (ή νομίζεις ότι σε βάζει – προς το τέλος καταλαβαίνεις ότι είχες πάρει λάθος δρόμο).

Σημειώνω δε ότι προς το τέλος υπάρχουν λάθη στην επιμέλεια – για τούτα ποτέ δεν ευθύνεται ο δημιουργός. Πάντως, μου άρεσε ο τρόπος που η Βαρδάκη ξετύλιξε την ιστορία της, μια ιστορία που, αν ήταν flat, μπορεί να μην είχε τόσο ενδιαφέρον. Σε αυτή την μορφή όμως δείχνει πολύ καλή δουλειά και χρειάζεται μαστοριά για να αποδοθεί με τρόπο που να σε καλύπτει και με το παραπάνω. Το πρώτο μέρος (χονδρικά μέχρι την 110η σελίδα) ήταν χρήσιμο για το υπόβαθρο των χαρακτήρων. Το μεσαίο τράβηξε λίγο παραπάνω. Το τελευταίο μέρος το βρήκα καταπληκτικό - εξαιρετικό κι απρόσμενο τέλος.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι, προέρχεται από μια πολύ ικανή δημιουργό και είναι μια ιστορία όχι πρωτότυπη η ίδια, αλλά ο τρόπος που δίδεται.