Καλο Μου Παιδι (2023)

Μίνι σειρά Μυστηρίου

Πρωτότυπος τίτλος: Liebes Kind (2023)

Επεισόδια: 6

Διάρκεια επεισοδίου: 50΄

Σενάριο: Isabel Kleefeld, Julian Pörksen

Σκηνοθεσία: Isabel Kleefeld, Julian Pörksen

Χώρα παραγωγής: Γερμανία

Εμφανίζονται: Kim Riedle, Naila Schuberth, Sammy Schrein, Hans Löw, Haley Louise Jones, Justus von Dohnányi, Julika Jenkins, Christian Beermann, Seraphina Maria Schweiger, Özgür Karadeniz

ΣΥΝΟΨΗ

Μια κακοποιημένη γυναίκα δραπετεύει από το σπίτι. Μαζί της παίρνει κι ένα μικρό κορίτσι, την ώρα που ο μικρότερος αδερφός μένει πίσω. Κατά τη διαφυγή τους όμως θα χτυπηθούν από ένα αυτοκίνητο. Η τραυματισμένη γυναίκα θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο, όπου θα αναβιώσει η ιστορία της εξαφάνισης μιας άλλης γυναίκας πριν από 13 χρόνια.

----------------------------

Το Καλό Μου Παιδί είναι μεταφορά του ομότιτλου της Romy Hausmann που κυκλοφόρησε το 2019 (το 2020 στην Ελλάδα). Αν κι έχω συναντήσει ενθουσιώδεις κριτικές για το βιβλίο, δεν το έχω διαβάσει. Οπότε η γνώμη μου περιορίζεται αποκλειστικά στο τι είδα σε αυτά τα έξι επεισόδια του Netflix.

Και είδα μια σκοτεινή σειρά με ομιχλώδη ατμόσφαιρα. Ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις δεν είναι αυτό που συμβαίνει στην ιστορία. Τα πρόσωπα ήδη από το πρώτο επεισόδιο δείχνουν μπερδεμένα (και μπερδεύουν κι εσένα). Αυτή η κρίση ταυτότητας που διαπερνά την ιστορία είναι αρκετή για να σε καθηλώσει και να σε βάλει στο τριπάκι να βγάλεις άκρη νιώθοντας από την αρχή πως κάποιος λέει ψέμματα.

Μέχρι το τρίτο επεισόδιο αυτό που μου περνούσε από το μυαλό ήταν το Dark και κάτι τέτοιο θα με απογοήτευε. Όχι γιατί το Dark δεν ήταν καλό (κάθε άλλο), αλλά γιατί δεν ήθελα να επαναλαμβάνεται εκείνη η πετυχημένη μανιέρα. Εν τέλει -ευτυχώς- είχα άδικο. Δεν έχει καμία σχέση με το Dark, αν και η συνολική ατμόσφαιρα, η γενικότερη επίγευση, φέρνει προς τα εκεί (μπορεί να φταίει κι αυτή η γυάλινη σφαίρα).

Η ιστορία αφορά μια μεγάλη γκάμα κοινωνικών ζητημάτων. Έχει κακοποίηση, ενδο-οικογενειακή βία, βασανισμό, χειραγώγηση και πάει λέγοντας. Έχει επίσης έναν ωραίο τρόπο να θίξει τέτοια ζητήματα. Χωρίς φανφάρες, χωρίς εφέ και έντονη δράση, αλλά με εξαιρετικές ερμηνείες (από μικρούς και μεγάλους) και κατάλληλη μουσική επένδυση.

Αν κάτι με χάλασε ήταν το γεγονός ότι τα επεισόδια ήταν -στο μυαλό μου- χωρισμένα σε ενότητες. Άλλο πράγμα (νομίζεις ότι) βλέπεις στα τρία πρώτα επεισόδια, άλλο στο τέταρτο και πέμπτο κι εντελώς διαφορετική ιστορία στο έκτο. Το τελευταίο επεισόδιο έρχεται από το πουθενά να δώσει μιαν απάντηση που δεν είχες κανένα στοιχείο για να την φανταστείς. Σε αυτό πρόσθεσε και κάποιες “ευκολίες”. Πχ. Τι τρέχει με την γερμανική αστυνομία; Γιατί κάνει ο καθένας ό,τι θέλει; (άλλες απορίες που έχω δεν τις θέτω, γιατί θα κάνω spoil)

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, το Καλό Μου Παιδί ήταν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, όσο σύντομη έπρεπε για να μην κάνει κοιλιά, με πολύ καλές ερμηνείες και δυνατή ατμόσφαιρά. Δεν είχε το τέλος που περίμενα ούτε πήρα τις απαντήσεις που ήθελα. Μένει στο τέλος ένα “γιατί όμως”. Οπότε ήταν μια καλή σειρά; Ναι. Ήταν μια καταπληκτική σειρά; Όχι.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Ναι, αμέ. Βέβαια, θα πάρει το hype που της αναλογεί και μετά δεν θα την θυμάσαι.