Interstellar [2014]

Επιστημονικής φαντασίας

Διάρκεια: 169΄

Σενάριο: Christopher Nolan, Jonathan Nolan

Σκηνοθεσία: Christopher Nolan

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία

Εμφανίζονται: Matthew MacConaughy, Anne Hathaway, Michael Caine, Bill Irwin, Matt Damon

ΣΥΝΟΨΗ

Σε ένα δυστοπικό μέλλον η ανθρωπότητα κινδυνεύει. Κλιματική αλλαγή, άγονη γη και νέφος έχουν πνίξει τον πλανήτη. Μόνη ελπίδα είναι η μετοίκηση του ανθρώπινου είδους σε άλλον πλανήτη, όμως κανείς κατοικήσιμος πλανήτης δεν είναι κοντά. Μια μικρή ομάδα ανθρώπων αναλαμβάνει το δύσκολο εγχείρημα να μπει σε μια διαστημική σκουλικότρυπα και να προσπεράσει τον χρόνο και να μπουν σε άλλη διάσταση. Αν ποτέ επιστρέψουν, θα είναι συνομήλικοι με τα παιδιά τους. Αλλά η επιβίωση δεν θα είναι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα.

---------------------------------

Πίσω στο 2014 για το σπουδαίο Interstellar. Τους τελευταίους μήνες η ταινία έχει ξαναέρθει για κάποιο λόγο στο προσκήνιο και συζητιέται από ΄δω κι από ΄κει. Πιθανότατα να συνετέλεσε σε αυτό η είσοδός της στο Netflix, αν και την είχε πάρει το μάτι μου από καιρό. Αλλά και πάλι είναι μια ευκαιρία να μιλήσουμε για το Interstellar του Christopher Nolan.

Συχνά παραλληλίζεται με το 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος του Stanley Kubrick. Δεν ξέρω. Καταλαβαίνω όμως γιατί και θεωρώ τίτλο τιμής μια τέτοια σύνδεση. Από την άλλη, ήρθε λίγο μετά το Gravity. Εκείνη την εποχή διάλεξα να δω το Gravity λόγω Alfonso Cuaron και του διδύμου Sandra Bullock-George Clooney. Δεν με χάλασε, είχε εξαιρετικά πλάνα και όμορφη φωτογραφία, αλλά δεν ήταν η ταινία που θυμάμαι λίγα χρόνια μετά και φυσικά δεν ήταν Interstellar (είχε όμως το μισό budget, για να είμαστε δίκαιοι).

Γιατί το Interstellar δεν είναι μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό. Δεν έχει την επιστημονική φαντασία ως αυτοσκοπό, αλλά την χρησιμοποιεί ως μέσο για εκφράσει κάτι μεγαλύτερο και πιο σύνθετο. Γι’ αυτό κι επιβιώνει μέσα στα χρόνια. Δεν είναι η ταινία που θα σπάσει τα ταμεία και τον επόμενο χρόνο κανείς δεν θα την θυμάται. Βλέπεται με την ίδια φρεσκάδα και συνεχίζει να τραβά το ενδιαφέρον. Είναι δράμα που έχει στο επίκεντρο την αγάπη και την ενσυναίσθηση, την δυσκολία επιλογής μεταξύ συναισθήματος και καθήκοντος. Είναι το δίπολο του ενός και του συνόλου. Αν έπρεπε να επιλέξεις να σώσεις την οικογένειά σου ή το ανθρώπινο είδος, ποιον θα επέλεγες;

Αισθητικά είναι σπουδαία. Χωρίς να το παρακάνει έχει έξυπνη χρήση του CGI και των οπτικών εφέ. Μάλιστα, διατείνεται πως έχει επιστημονική ακρίβεια (τουλάχιστον μέχρι την είσοδο σε μια μαύρη τρύπα, όπου κάπου εκεί σταματά και η ανθρώπινη γνώση). Δίπλα στην παραγωγή από τα πρώτα στάδια βρίσκονταν επιστήμονες φυσικοί που είχαν συμβουλευτικό ρόλο.

Και παρόλα αυτά, τους αδερφούς Nolan σεναριακά δεν τους ενδιαφέρει αποκλειστικά το διάστημα (γι' αυτό και η αναχώρηση διαρκεί την πρώτη μία ώρα της ταινίας). Επικεντρώνονται στις ανθρώπινες σχέσεις, στο πώς δομούνται οι δεσμοί μέσα σε μια οικογένεια, πώς αλληλεπιδρούν οι χαρακτήρες και ετεροφωτίζονται. Έχει το Interstellar σεναριακά κλισέ; Ναι, και; Η αφήγηση παραμένει εξαιρετική και το νόημα είναι εκεί.

Ως προς τους ηθοποιούς… Στον κεντρικό ρόλο είναι ο Λύκος της Γουόλ Στριτ, ο True Detective, ο Matthew ο McConaughey. Στο πλάι του η Anne Hathaway κι ο Michael Caine. Θα δούμε επίσης την πιτσιρίκα Mackenzie Foy του Conjuring και άλλους σε μικρότερους ρόλους. Στο cast ή εν πάση περιπτώσει στην ομάδα εγώ θα βάλω και τον Christopher Nolan (που με το Memento, το εξαιρετικό The Prestige, την σειρά Dark Knight ή με το Inception έχει ήδη πιάσει στασίδι στο ψηλότερη σκαλί) και τον Hans Zimmer που επιμελήθηκε της μουσικής επένδυσης (τον έχεις “ακούσει” στα -πάρε ανάσα- Rain Man, Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας, Θέλμα & Λουίζ, Λεπτή Κόκκινη Γραμμή, Lion King, Madagascar, Black Hawk Down, Hannibal, Κώδικας Ντα Βίντσι, Angels & Demons, Πειρατές της Καραϊβικής, Dark Knight, Inception, 12 Χρόνια Σκλάβος, The Amazing Spiderman, Dunkirk, James Bond, Dune και σε μια ταινία του Νίκου Μαστοράκη πίσω στο 1987).

Συνολικά, δεν μπορώ να βρω τι θα μπορούσε να είναι διαφορετικό σε αυτή την ταινία. Όλα δουλεύουν ρολόι (κατάλαβες τι έκανα εδώ ε;), δεν μπορείς να προσθέσεις κάτι ή να αφαιρέσεις. Το αφήνεις έτσι όπως είναι: ένα τρίωρο έπος που σε ταξιδεύει στο διάστημα, μα που στο τέλος συνειδητοποιείς ότι όλα όσα είδες είναι πολύ ανθρώπινα, πολύ γήινα.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Φυσικά. Ακόμα κι αν δεν είναι του γούστου σου ταινίες επιστημονικής φαντασίας.