Ηλιας Μωραϊτης – Το Συνδρομο του Μεσσια

Εκδόσεις Πηγή

Έτος έκδοσης: ²2023

Σελίδες: 351

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Άγγελος Αλεξάκης είναι ένας ζωγράφος που πάσχει από σχιζοφρένεια. Γρήγορα θα συνδεθεί με μια σειρά δολοφονιών. Όμως, τα θύματα κατά κάποιον τρόπο σχετίζονται με ανθρώπους που περιβάλλουν τον ζωγράφο, όπως την γοητευτική γειτόνισσά του ή τον γιατρό που τον παρακολουθεί.

-----------------------------------

Το Σύνδρομο του Μεσσία του Ηλία Μωραΐτη εκδόθηκε το 2022 και βρίσκεται ήδη στην δεύτερη έκδοση. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα αρκετά διαφορετικό από τα συνηθισμένα του είδους, πράγμα που το κάνει και ενδιαφέρον.

Ο τόπος (κατά το ήμισυ) είναι τα Γιάννενα, μια πόλη την οποία την έχω ζήσει για αρκετά (και ωραία) χρόνια. Από εκεί ξεκινά το ξετύλιγμα των δολοφονιών. Στην συνέχεια, μεταφερόμαστε στην Αθήνα, που καλύπτει μεγάλο μέρος της πλοκής, μέχρι να φτάσουμε στο εξωτερικό.

Η αφήγηση γίνεται σε α’ ενικό, οπότε βλέπουμε την ιστορία μέσα από την οπτική του κεντρικού χαρακτήρα, του Άγγελου Αλεξάκη. Εδώ η εσωτερική εστίαση έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού ο αφηγητής τυχαίνει να μην έχει πάντα απόλυτη τάξη στις σκέψεις του, εφόσον πάσχει από σχιζοφρένεια. Αυτή η ροή της συνείδησης δίνει πόντους στην ανάγνωση. Ο λόγος είναι κοφτός και ενίοτε συναισθηματικά φορτισμένος. Πάντως, από το δράμα που βιώνει εσωτερικά ο Άγγελος Αλεξάκης καταφέρνει να κερδίσει την συμπάθεια (το empathy του αναγνώστη, που λέμε).

Ως προς την πλοκή τα πράγματα μένουν μετέωρα στο μεγαλύτερο μέρος του μυθιστορήματος. Ο κεντρικός χαρακτήρας πιστεύει ότι ο ίδιος έχει κάνει τους φόνους, αλλά η κρίση του μοιάζει θολή. Μόνο στο τέλος θα δοθούν όλες οι απαντήσεις κι επομένως, είναι μια ιστορία που σε κρατάει εκεί, αφού δεν ξέρεις τι να πιστέψεις.

Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα μέρη, ανισομεγέθη μεταξύ τους, τα οποία διακρίνονται με βάση τον τόπο δράσης. Το κύριο μέρος της πλοκής γίνεται στο πρώτο και δεύτερο, ενώ στο τρίτο και τέταρτο λύνεται η πλοκή. Ως προς τον χρόνο της αφήγησης όλη η ιστορία δίνεται αναδρομικά, όπου ένας ηλικιωμένος διηγείται σε ένα πιτσιρικά μια παλιά ιστορία που έμελλε να καθορίσει την τύχη του.

Δεν είναι τόσο σημαντικό, αλλά διαπίστωσα μια υπερβολή στα σημεία στίξης. Συχνά η χρήση των κομμάτων είναι υπερβολική και σε αρκετές περιπτώσεις λανθασμένη. Σημειωτέον δε -για να είμαι δίκαιος- ότι είναι περισσότερο ζήτημα επιμέλειας κι όχι συγγραφής.

Συνολικά, το βιβλίο μου άρεσε. Ήταν από τα καλύτερα που διάβασα μέσα στο καλοκαίρι και πιθανότατα θα διαβάσω και τον Σκακιστή του ίδιου συγγραφέα.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Ναι. Είναι περίεργη ιστορία, καλογραμμένη και διαφορετική.