Η Σιωπη [2019]

Τρόμου, περιπέτεια

Διάρκεια: 90΄

Σενάριο: Carey Van Dyke, Shane Van Dyke

Σκηνοθεσία: John Leonetti

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Γερμανία

Εμφανίζονται: Stanley Tucci, Kiernan Shipka, Miranda Otto, Kate Trotter, Kyle Breitkopf, Billy MacLellan

ΣΥΝΟΨΗ

Μετά από μια ανασκαφή μυστηριώδη ιπτάμενα πλάσματα επιτίθενται σε κατοικημένες περιοχές κατασπαράζοντας τους κατοίκους. Έλκονται από τους ήχους, αλλά δεν βλέπουν τίποτε. Στη δίνη της καταστροφής βρίσκεται μια οικογένεια με ένα κωφό κορίτσι. Ο μόνος τρόπος σωτηρίας είναι η σιωπή.

-----------------------

Η Σιωπή (The Silence) είναι ταινία δράσης/τρόμου του 2019 που προβάλλεται από την πλατφόρμα του Netflix. Μπορεί να την έχεις δει κάποια στιγμή να φιγουράρει στα προτεινόμενα, αλλά μην το παίρνεις και τοις μετρητοίς. Βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Tim Lebbon (κι αυτός ήταν κυρίως ο λόγος που την είδα).

Η κεντρική ιδέα πίσω από τη Σιωπή είναι γενικά ενδιαφέρουσα. Το μυστικό (και δεν είναι spoil) είναι η σιωπή. Οι ιπτάμενοι εισβολείς μπορούν να ακούν τους ήχους κι επιτίθενται αναλόγως, άρα σώζεται όποιος σωπαίνει. Ωστόσο, προκύπτουν αρκετά προβλήματα. Πρώτο και κύριο είναι ότι τη βασική αυτή ιδέα την είδαμε στο A Quiet Place (που είναι κι έναν χρόνο προγενέστερο) και μάλιστα την είδαμε πολύ καλύτερα. Κι άντε να δεχθώ ότι στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννηση. Εξάλλου, για να είμαστε δίκαιοι, η προσαρμογή είναι από βιβλίο του 2015 και τα γυρίσματα ξεκίνησαν το 2017 (δηλαδή συνέπεσαν με τα γυρίσματα του A Quiet Place). Υπάρχει όμως μια σειρά γεγονότων που δεν καλύπτεται κι ως εκ τούτου κάνει την ιδέα να μοιάζει αστεία.

Προσπερνώ ότι σε δύο περιπτώσεις φαίνεται το κινηματογραφικό συνεργείο. Προσπερνώ λαθάκια από ’δω κι από ’κει στην πλοκή. Αλλά με εντυπωσιάζει η επιλεκτική ευαισθησία των σαρκοφάγων πλασμάτων: ακούν το κροτάλισμα ενός φιδιού, αλλά όχι μια οικογένεια που περπατά στο δάσος, ένα αυτοκίνητο που κινείται σε χωματόδρομο ή κουδούνια ζώων. Επίσης, δεν βρίσκω λόγο να εμφανιστεί κάποια στιγμή μια αίρεση (μόλις μια μέρα μετά την αποκάλυψη). Ακόμη, δεν καταλαβαίνω τις επιλογές των χαρακτήρων. Αφήνεις το αυτοκίνητο για να πας με τα πόδια; Γιατί η κωφή Ally έχει μονίμως το κινητό στο δυνατό, εφόσον γνωρίζει την απειλή; Πώς η κώφωση τής δίνει πλεονέκτημα στο να είναι σιωπηλή; Και γενικά δεν θεωρώ ότι ο χαρακτήρας της Ally αξιοποιήθηκε ικανοποιητικά ως προς την πλοκή. Αμ το τέλος;

Και για να μην πολυλογώ, τα πράγματα είναι απλά: ξέρεις ότι κάτι ιπτάμενα πλάσματα (που φέρνουν σε διασταύρωση νυχτερίδας και γκρέμλιν) πάνε στα τυφλά όπου υπάρχει θόρυβος. Τι σε δυσκολεύει να τα εντοπίσεις / συγκεντρώσεις / αποπροσανατολίσεις / εγκλωβίσεις / εξοντώσεις; Για έναν συναγερμό αυτοκινήτου καταστράφηκαν ολόκληρες πολιτείες και κινδυνεύει το ανθρώπινο είδος;

Δεν έχω καταλήξει λοιπόν αν εδώ έχουμε μια καλή ιδέα με κακή εκτέλεση ή μια κακή ιδέα με ωραία εκτέλεση. Αν ήταν b-movie, θα ήταν cult. Αλλά δεν είναι. Το αποτέλεσμα λοιπόν δεν αλλάζει. Άνευρο, αργό και χωρίς ουσία θρίλερ. Οι μεταλλαγμένες νυχτερίδες που σκάνε ξαφνικά στο τζάμι δεν αρκούν (άντε να δώσω πόντο για τη σκηνή με το κοριτσάκι στο παράθυρο). Θα μπορούσες να πετύχεις την ταινία Κυριακή μεσημέρι στην τηλεόραση και πάλι μάλλον θα άλλαζες κανάλι.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ; Να δεις το A Quiet Place (που έχει και σίκουελ).