Juan Gómez-Jurado – Η Κοκκινη Βασιλισσα

Πρωτότυπος τίτλος: Juan Gómez-Jurado – Reina Roja (2018)

Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Μετάφραση: Αγγελική Βασιλάκου

Έτος ελληνικής έκδοσης: 2022

Σελίδες: 534

ΣΥΝΟΨΗ

Η Αντόνια Σκοτ είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Είναι ιδιότροπη, εξαιρετικά ευφυής, πνευματώδης, αλλά και εσωστρεφής μέχρι ιδιοτροπίας. Συνεργάζεται με την αστυνομία για την εξιχνίαση εγκλημάτων. Δύο εξαφανίσεις θα την αναγκάσουν να αφήσει το προσωπικό δράμα της και να βρει άκρη σε μια υπόθεση χωρίς στοιχεία. Αλλά η απειλή έχει ως τελικό στόχο την ίδια.

-----------------------------------------

Να λοιπόν και κάτι καινούργιο. Το crime, noir, αστυνομικό (ή όπως αλλιώς) μυθιστόρημα έχει γίνει τα τελευταία χρόνια κυρίαρχη τάση στην πεζογραφία – όχι άδικα: είδαμε πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Το πρόβλημα όμως (ή ένα από αυτά) ήταν ότι από ένα σημείο κι έπειτα έμοιαζαν όλα μεταξύ τους σε βαθμό που μετά από λίγο καιρό ξεχνούσες τι διάβαζες, ποιος ήταν ο ένοχος κ.λπ. Υπήρχε η ίδια μανιέρα, παρόμοιο storyline κι έτσι γίναμε όλοι ειδικοί στο να μυριζόμαστε τα επερχόμενα plot-twist και τον ρόλο του καθενός στην πλοκή.

Κι εκεί έρχεται ο Ισπανός συγγραφέας Juan Gómez-Jurado να ταράξει κάπως τα νερά. Εξαρχής νιώθεις ότι θα διαβάσεις μια ιστορία διαφορετικά ειπωμένη. Η ιστορία απλώνεται σε τρία βιβλία – ήδη κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά δύο βιβλία της τριλογίας με την Αντόνια Σκοτ (Η Κόκκινη βασίλισσα, Η Μαύρη Λύκαινα).

Πρωταγωνίστρια είναι η Αντόνια Σκοτ, ένας ωραίος τύπος που όμως έχει να αντιμετωπίσει αρκετά προσωπικά και οικογενειακά ζητήματα. Εκκεντρική, ιδιαίτερη και ενώ έχει κοινωνικές δεξιότητες, δε φαίνεται να θέλει να τις χρησιμοποιήσει. Παρόλα αυτά, η οξυμένη ευφυΐα της την κάνει απαραίτητο κρίκο σε μια αλυσίδα γεγονότων και καταστάσεων.

Ο Gómez-Jurado (διαβάζεται Χουράδο, Ισπανός γαρ) γράφει αβίαστα, σχεδόν προφορικά. Σπάει κάπως την φόρμα της πεζογραφίας κι υιοθετεί ένα δικό του στυλ. Βασίζεται σε μια ανατρεπτική προσέγγιση της γλώσσας και της πλοκής με μπόλικες δόσεις χιούμορ και ειρωνείας, το οποίο βρίσκω εξαιρετικό, ιδίως γιατί το κωμικό στοιχείο της αφήγησης έρχεται σε περίεργες καταστάσεις, εκεί που δε θα το περίμενες φυσιολογικά. Αν είστε ευαίσθητοι στο υβρεολόγιο, ...να μην είστε.

Ακόμη, τα κεφάλαια (χονδρικά χωρίζεται σε τρία μέρη, σε αριθμημένα κεφάλαια και υποκεφάλαια) είναι οργανωμένα με τέτοιο τρόπο που συνεχώς θα διαβάζεις “άλλο ένα”. Είναι σύντομα (από δύο ως πέντε σελίδες συνήθως) και τιτλοφορούνται με το όνομα του χαρακτήρα που αφορούν.

Η ιστορία της Κόκκινης Βασίλισσας είναι ενδιαφέρουσα, ακριβώς γιατί δεν είναι μια ξεκάθαρη ιστορία. Μέχρι να μπουν τα κομμάτια στη θέση τους η υπόθεση αποκτά μυστήριο, whodunit αίσθηση, γίνεται θρίλερ με στοιχεία περιπέτειας, ενώ γενικά το φόντο είναι αστυνομικό. Κάπου στο βάθος ίσως σου θυμίσει το σπουδαίο Κορίτσι με το Τατουάζ του Larsson. Το τέλος, αν και κλείνει έναν κύκλο, βάζει μια άνω τελεία και μένει μετέωρο δηλώνοντας με σαφήνεια ότι η ιστορία συνεχίζεται.

Επίσης, σου δίνει την αίσθηση ότι η ιστορία είναι αέρινη, δεν πατά ακριβώς σε στέρεες βάσεις, δεν είναι στιβαρή. Ενδεχομένως, να υπάρχουν κενά κι ευκολίες. Αλλά είναι κάτι που δεν θα το προσέξεις ή τουλάχιστον δεν θα σε ενοχλήσει, διότι ο τρόπος που γίνεται η εξιστόρηση σού δίνει την ευχαρίστηση που θες από ένα βιβλίο του είδους.

Πολλή καλή δουλειά άλλη μια φορά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, με ρέουσα μετάφραση και προσεγμένη επιμέλεια (βοηθούν οι δεκάδες υποσημειώσεις που επεξηγούν πράγματα – κυρίως της ισπανικής κουλτούρας), αν κι εντόπισα ένα-δυο λαθάκια. Τον περασμένο μήνα κυκλοφόρησε και το δεύτερο μέρος, Η Μαύρη Λύκαινα, που διαβάζω αυτές τις μέρες (stay tuned) – θέλω να πιστεύω ότι δρομολογείται και το τρίτο μέρος.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ; Άμα είσαι φίλος του είδους, θα σε ανταμείψει.